คนเราต่างก็ไล่ตามจุดมุ่งหมายหรือความฝันของตัวเอง เปลี่ยนเป็นแรงผลักดันในการใช้ชีวิต

แต่เราเป็นคนนึงที่หาจุดมุ่งหมายของตัวเองไม่เจอ รู้สึกว่างเปล่าจนน่ากลัว ตื่นมาทำงานแสนน่าเบื่อเพื่อเงินอันน้อยนิด ใช้เวลาว่างที่มีไปกับการหาความสุขชั่วขณะที่อยู่ตรงหน้า เลิกงานก็เล่นเกม กิน แล้วก็นอน ตื่นมาทำงาน ช่างไร้เป้าหมาย มีหลายครั้งที่ถามกับตัวเองว่าอยากได้อะไรกันแน่ ไม่เคยพอใจกับชีวิตที่เป็นอยู่ แต่อะไรคือสิ่งที่อยากจะทำกัน?

มองหลายคนอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาลัยด้วยความมุ่งมั่นในคณะที่ฝัน แต่เราที่เป็นเด็กเรียนดีติดท็อปของห้องตลอดกลับไม่รู้ต้องอ่านวิชาอะไรเพราะไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการเรียนอะไร โตขึ้นอยากจะเป็นแบบไหน เหมือนใช้ชีวิตด้วยการเดินไปเรื่อย ๆ ในความมืด ไม่มีแสงปลายทางให้เดินตาม เพียงหลงทางไปอย่างไร้จุดหมาย 

นับวันความเฉยชายิ่งรุนแรง ไร้อารมณ์ ไร้แพทชั่น ไร้เรี่ยวแรง ความคิดที่เคยโลดแล่นเริ่มพล่าเบลอ งง ๆ กับชีวิต เริ่มคิดว่าการใช้ชีวิตแบบนี่มันต่างกับหุ่นยนต์ตรงไหน อ่า ที่ต่างคงเป็นเพราะมันยังมีเป้าหมาย คำสั่งที่ถูกป้อนให้ทำตาม ต่างกับเราที่ว่างเปล่า รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นมากกว่า

เคยคิดว่าตายดีมั้ย ความคิดเด็ก ๆ พวกขี้แพ้ สิ่งที่เคยไม่เข้าใจในตอนเด็ก ตอนนี้เหมือนไล่ตามมาเป็นเงาติดตัว คำถามเริ่มบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ ในเมื่อไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปทำไม ก็ตายดีกว่ามั้ย ที่ยังมาพิมพ์ได้ตอนนี่เพราะสุดท้าย การฆ่าตัวตายก็เป็นสิ่งที่น่ากลัว ยังอยากมีชีวิต ไม่ใจกล้าพอที่จะห้อยลงมาจากราวบันได หรือจริง ๆ ใจที่เริ่มตายไปเรื่อย ๆ ก็ยังคงมีความหวังเสี้ยวเล็ก ๆ ว่าถ้าใช้ชีวิตต่อไปคงตอบตัวเองได้สักวัน ว่าอะไรคือเป้าหมายที่ตามหา

ตอนนี้ความกลัวตายและความหวังเสี้ยวเล็ก ๆ เป็นสิ่งที่ขวางกั้นชีวิตกับความตาย แต่ถ้าเกิดเหนื่อยแล้วล่ะ ถ้ารู้สึกสิ้นหวังจนทนไม่ไหวสักวันหนึ่ง อะไรกันที่จะฉุดรั้งจากความคิดสั้นของตัวเอง 

เป็นปัญหาเล็ก ๆ แต่ช่างทรงพลังสำหรับผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่มาตั้งกระทู้ก็แอบคาดหวังว่าจะเจอคำตอบในสิ่งที่หา อยากเห็นมุมมองใหม่ ๆ ของชีวิต ที่ตอนนี้เรายังมองไม่เห็นค่ะ