อยากถามคุณๆ ผู้สูงวัยว่าบริหารความมีชีวิตชีวากันอย่างไร เพราะตอนนี้รู้สึกหมดไฟ ไร้เป้าหมาย หายใจทิ้งไปวันๆ
ชีวิตก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรมากมายหรอก แต่ก็มาได้ไกลพอสมควร มีกินมีใช้ไม่ขาดมือ มีชื่อเสียงเล็กน้อย
คนนับหน้าถือตาบ้าง มีทรัพย์สินพอสมควร ของหรูพอมีบ้าง แต่ก็รู้สึกว่าพอแล้ว ไม่รู้จะเอาอะไรหรือเพิ่มอะไรอีกทำไม
เห็นนั่นเห็นนี่ก็อยากได้บ้าง แต่ไม่ถึงกับโลภหรือต้องดิ้นรนที่อยากจะได้ บังเอิญไม่มีลูก มัวแต่เรียนและทำงาน
เลยไม่มีอะไรให้ห่วง ช่วงก่อนหน้าเบื่อๆ ขายทรัพย์สินไปพอสมควร เพราะเห็นแล้วรกหูรกตา เคยโทรไปฮอตไลน์
เขาบอกให้ไปเลี้ยงเด็กกำพร้า บำเพ็ญประโยชน์ ฟังแล้วไม่เห็นอยากจะไปทำ เพราะรู้สึกตลอดชีวิตก็ช่วยคนอื่น
มามากพอแล้ว จะไปเที่ยวก็งั้นๆ บังเอิญคู่ชีวิตยังไม่ว่าง ต้องต่อสู้ดิ้นรนเพราะยังมีความโลภอยู่ เวลาว่างเลยไม่ตรงกัน
ไปเที่ยวคนเดียวก็ไม่สนุก
ให้คิดให้ทำอะไรเพิ่มก็เฉยๆ ไม่อยากทำ บางวันตื่นเช้ามา อยากจะนอนอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยจนถึงวันตายเลย
เพราะไม่รู้จะลุกขึ้นมาทำอะไรแล้ว
มีคำแนะนำอะไรบ้างจะขอบพระคุณยิ่ง
หมดไฟ ไร้เป้าหมาย หายใจทิ้งไปวันๆ อยากถามคนสูงวัยจะฟื้นฟูความมีชีวิตชีวากลับมาอย่างไร
ชีวิตก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรมากมายหรอก แต่ก็มาได้ไกลพอสมควร มีกินมีใช้ไม่ขาดมือ มีชื่อเสียงเล็กน้อย
คนนับหน้าถือตาบ้าง มีทรัพย์สินพอสมควร ของหรูพอมีบ้าง แต่ก็รู้สึกว่าพอแล้ว ไม่รู้จะเอาอะไรหรือเพิ่มอะไรอีกทำไม
เห็นนั่นเห็นนี่ก็อยากได้บ้าง แต่ไม่ถึงกับโลภหรือต้องดิ้นรนที่อยากจะได้ บังเอิญไม่มีลูก มัวแต่เรียนและทำงาน
เลยไม่มีอะไรให้ห่วง ช่วงก่อนหน้าเบื่อๆ ขายทรัพย์สินไปพอสมควร เพราะเห็นแล้วรกหูรกตา เคยโทรไปฮอตไลน์
เขาบอกให้ไปเลี้ยงเด็กกำพร้า บำเพ็ญประโยชน์ ฟังแล้วไม่เห็นอยากจะไปทำ เพราะรู้สึกตลอดชีวิตก็ช่วยคนอื่น
มามากพอแล้ว จะไปเที่ยวก็งั้นๆ บังเอิญคู่ชีวิตยังไม่ว่าง ต้องต่อสู้ดิ้นรนเพราะยังมีความโลภอยู่ เวลาว่างเลยไม่ตรงกัน
ไปเที่ยวคนเดียวก็ไม่สนุก
ให้คิดให้ทำอะไรเพิ่มก็เฉยๆ ไม่อยากทำ บางวันตื่นเช้ามา อยากจะนอนอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยจนถึงวันตายเลย
เพราะไม่รู้จะลุกขึ้นมาทำอะไรแล้ว
มีคำแนะนำอะไรบ้างจะขอบพระคุณยิ่ง