รู้สึกว่าเป็นประชากรที่ไร้คุณภาพค่ะ
ผิดหวังมาเยอะ จนไม่อยากจะคาดหวังอะไรอีก
ชีวิตว่างเปล่า
ไม่ได้รู้สึกอยากรู้จักอะไรกับใครค่ะ
ถ้ามีคนสนิทมากไปจะตีตัวออกห่าง
กลัวอะไรไม่รู้

ทำอะไรไม่ได้ ถึงจะไม่มีอะไร ก็อยากทำความดีให้คนอื่นบ้าง
เช่น บริจาคเลือด หรืออาจจะหาเวลาว่างไปทำเรื่องบริจาคอวัยวะ
ไม่รู้ว่าจะตายวันไหน ถ้าเราตาย เราจะได้เป็นประโยชน์ต่อเพื่อนมนุษย์บ้าง
ผมก็รอวันยาวเพื่อไปบริจาคค่ะ

ใช้ความสามารถไม่ได้ ก็ขอเผื่อแผ่อะไรเพื่อเพื่อนมนุษย์บ้าง
(ไม่ได้จะฆ่าตัวตายค่ะ)

หายซึมเศร้ามานานแล้วนะคะ

คือเมื่อก่อนทะเยอทะยาน อยากเป็นโน่นเป็นนี่
เป็นวงโย เด็กกิจกรรมต่างๆ ซึ่งเมื่อก่อนคนอื่นจะเห็นหน้าเราตามนั่นตามนี่
เดี๋ยวนี้หลบในหลืบ ไม่ขอยุ่งหรือคุยกับใคร
ใครเข้ามาก่าวก่ายมากไปจะถอยหนีค่ะ

ไร้ความรู้สึกกับใครทั้งสิ้น
แต่ก็ยังดีที่มีครอบครัวที่รักค่ะ แต่ไม่ค่อยได้คุยกัน ต่างคนต่างยุ่ง

ไร้เป้าหมายค่ะ
อยู่เพื่ออะไรไม่รู้ แค่ไม่อยากตาย
รอวันนั้นอยู่แบบลมๆ แล้วๆ
อย่างน้อยก็มี 2%

อยากเป็นนักเขียนกับนักแปลค่ะ
แต่ผลงานแย่มาก
อายุจะ21แล้ว
ตอนนี้ก็พยายามต่อไปค่ะ
ถึงแม้ว่าจะไม่มีความสามารถก็ตาม

ถึงจะอายุยังน้อย แต่มาตรฐานคนที่อายุเกือบ 21 เขาก็ต้องมีจุดแข็งในตัวเองแล้ว

ใครมีอะไรก็จะอาสาความช่วยเหลือ
มันไม่เชิงไร้ค่าค่ะ
แค่เรารู้สึกเป็นคนไม่มีคุณภาพ

มาระบายเฉยๆ นะคะ
ที่ผ่านมา ไม่ใช่ไม่ทุ่มเทนะคะ พยายามมากแล้วจริงๆ ทุ่มเทจริงๆ ค่ะ

สุดท้ายนี้ก็ขอร้องอย่างเดียวคือ อย่าด่าทออะไรในคอมเม้นต์กระทู้นี้เลยนะคะ
จริงอยู่ที่คนอื่นเกิดมาเจออะไรหนักกว่าเราค่ะ
เพียงแต่ใจตอนนี้ เรารู้สึกหมดความรู้สึกต่อคนรอบข้างและอะไรหลายอย่างด้วยค่ะ

เหมือนไม่คาดหวังอะไรอีกแล้ว ไม่ผิดหวัง ไม่มีความรู้สึก และไม่มีอะไรเลย