ช่วงปีที่ผ่านมาจนตอนนี้ เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นภาชนะว่างเปล่าและก้นรั่ว
แปลง่ายๆ ก็คือ ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอะไร ไม่ยินดีไม่ยินร้ายกับใคร เหมือนเจอเรื่องกระทบจิตใจมาเรื่อยๆจนกลายเป็นแบบนี้
ปกติเราจะรีเฟรสตัวเองได้ แต่ตอนนี้เหมือนความรู้สึกนั้นมันหายไปหมด มันเทาๆมัวๆ และไม่รู้ว่าจะต้องแก้ที่ตรงไหนเพราะหาสาเหตุไม่เจอ จริงๆชีวิตก่อนหน้านั้นหนักกว่านี้ คือรู้สึกไม่อยากมีชีวิต แต่ด้วยสังคมอะไรต่างๆ ทำให้เราฟื้นตัวเองได้ แต่ก็มักถูกคำถามว่า "ทำไมไม่มีเป้าหมาย"
แต่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ตัวเองอยากทำอะไรที่เป็นเป้าหมาย ตอนนี้อะไรที่เคยทำ ชอบ มีความสุข ก็รู้สึกไม่อยากทำ
สิ่งที่เราแก้คือ อยากทำอะไรเล็กๆน้อยๆทำ อยากได้อะไรซื้อ ถ้ามันน่าจะมีความสุขหรือดูสนุกโดยไม่เดือดร้อนชาวบ้าน เราจะอนุญาตให้ตัวเองทำได้เต็มที่
อยากเปลี่ยนที่อยู่ใหม่ แต่เปลี่ยนไม่ได้ เพิ่งรู้ข้อเสียของการซื้อที่อยู่อาศัย ทันทีที่มีความทรงจำที่ไม่ดี จะมีแค่เราที่ยังอยู่สภาพแวดล้อมเดิมๆ เห็นภาพฉายซ้ำๆ
อยากมีความรักรึเปล่า แต่พบว่า ความรักที่ผ่านๆมา เราเจอข้อเสียของตัวเองคือ เราปิดกั้นและไม่ค่อยแสดงความรู้สึก มีมุมยิ้มเฮฮาบ้าบอ แต่..กลับไม่มีคนรักคนไหน ที่อ่านความต้องการเราได้เลย หนักสุดถึงขั้นออกปากพูด เขาก็ยังคิดว่าว่าสิ่งที่เราพูดไม่ใช่สิ่งที่เราคิด ในขณะที่เราอ่านความรู้สึกของคนรอบๆตัวออกทั้งหมด จริงๆช่วงที่ผ่านมา เราดูมาตาลดานะ สิ่งที่เราได้จากเรื่องนี้คือ เราอยากมีคนแบบมาตาลดาในชีวิตเรา ดูเป็นเรื่องเพ้อเจ้อ แต่เราก็แค่อยากเจอคนที่เขาแค่มองหน้าเราก็รู้ว่าเรารู้สึกอะไร เพราะภายนอกเรามักฉาบหน้าตัวเองด้วยรอยยิ้ม อ่อนแอไม่เป็น ร้องไห้ต่อหน้าใครไม่ได้ หลายๆครั้ง เลยถูกละเลยความรู้สึก เพราะคนรอบข้างชอบคิดว่าเรา ไม่เป็นอะไร เก่ง เข้มแข็ง
บวกกับต่อให้เหงา แต่กลับรู้สึกไม่ได้อยากเอาเวลาชีวิตตัวเองไปแบ่งให้ใคร อยู่แบบนี้ไปก็ได้ ไม่รู้ว่าความผิดหวังบ่อยๆ ส่งผลให้เกิดความรู้สึกนี้ไหม ไม่คาดหวังไม่ผิดหวัง ถ้ามีความรักเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่คาดหวัง
สุดท้ายเราก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ อย่างที่บอก ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง จริงๆมันไม่ได้แย่ แต่ก็แค่รู้สึกไม่มีความสุขเท่าไร
โพสต์นี้ แค่อยากหาพื้นที่ระบายความรู้สึกแหละ เพราะอย่างที่บอก เราไม่ชินกับการแสดงความรู้สึก และไม่อยากคุยกะเพื่อน เดี๋ยวเพื่อนหรือคนรอบข้างเป็นห่วง
เคยรู้สึกเหมือนเป็นภาชนะที่ว่างเปล่าและก้นรั่วไหม
แปลง่ายๆ ก็คือ ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอะไร ไม่ยินดีไม่ยินร้ายกับใคร เหมือนเจอเรื่องกระทบจิตใจมาเรื่อยๆจนกลายเป็นแบบนี้
ปกติเราจะรีเฟรสตัวเองได้ แต่ตอนนี้เหมือนความรู้สึกนั้นมันหายไปหมด มันเทาๆมัวๆ และไม่รู้ว่าจะต้องแก้ที่ตรงไหนเพราะหาสาเหตุไม่เจอ จริงๆชีวิตก่อนหน้านั้นหนักกว่านี้ คือรู้สึกไม่อยากมีชีวิต แต่ด้วยสังคมอะไรต่างๆ ทำให้เราฟื้นตัวเองได้ แต่ก็มักถูกคำถามว่า "ทำไมไม่มีเป้าหมาย"
แต่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ตัวเองอยากทำอะไรที่เป็นเป้าหมาย ตอนนี้อะไรที่เคยทำ ชอบ มีความสุข ก็รู้สึกไม่อยากทำ
สิ่งที่เราแก้คือ อยากทำอะไรเล็กๆน้อยๆทำ อยากได้อะไรซื้อ ถ้ามันน่าจะมีความสุขหรือดูสนุกโดยไม่เดือดร้อนชาวบ้าน เราจะอนุญาตให้ตัวเองทำได้เต็มที่
อยากเปลี่ยนที่อยู่ใหม่ แต่เปลี่ยนไม่ได้ เพิ่งรู้ข้อเสียของการซื้อที่อยู่อาศัย ทันทีที่มีความทรงจำที่ไม่ดี จะมีแค่เราที่ยังอยู่สภาพแวดล้อมเดิมๆ เห็นภาพฉายซ้ำๆ
อยากมีความรักรึเปล่า แต่พบว่า ความรักที่ผ่านๆมา เราเจอข้อเสียของตัวเองคือ เราปิดกั้นและไม่ค่อยแสดงความรู้สึก มีมุมยิ้มเฮฮาบ้าบอ แต่..กลับไม่มีคนรักคนไหน ที่อ่านความต้องการเราได้เลย หนักสุดถึงขั้นออกปากพูด เขาก็ยังคิดว่าว่าสิ่งที่เราพูดไม่ใช่สิ่งที่เราคิด ในขณะที่เราอ่านความรู้สึกของคนรอบๆตัวออกทั้งหมด จริงๆช่วงที่ผ่านมา เราดูมาตาลดานะ สิ่งที่เราได้จากเรื่องนี้คือ เราอยากมีคนแบบมาตาลดาในชีวิตเรา ดูเป็นเรื่องเพ้อเจ้อ แต่เราก็แค่อยากเจอคนที่เขาแค่มองหน้าเราก็รู้ว่าเรารู้สึกอะไร เพราะภายนอกเรามักฉาบหน้าตัวเองด้วยรอยยิ้ม อ่อนแอไม่เป็น ร้องไห้ต่อหน้าใครไม่ได้ หลายๆครั้ง เลยถูกละเลยความรู้สึก เพราะคนรอบข้างชอบคิดว่าเรา ไม่เป็นอะไร เก่ง เข้มแข็ง
บวกกับต่อให้เหงา แต่กลับรู้สึกไม่ได้อยากเอาเวลาชีวิตตัวเองไปแบ่งให้ใคร อยู่แบบนี้ไปก็ได้ ไม่รู้ว่าความผิดหวังบ่อยๆ ส่งผลให้เกิดความรู้สึกนี้ไหม ไม่คาดหวังไม่ผิดหวัง ถ้ามีความรักเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่คาดหวัง
สุดท้ายเราก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ อย่างที่บอก ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง จริงๆมันไม่ได้แย่ แต่ก็แค่รู้สึกไม่มีความสุขเท่าไร
โพสต์นี้ แค่อยากหาพื้นที่ระบายความรู้สึกแหละ เพราะอย่างที่บอก เราไม่ชินกับการแสดงความรู้สึก และไม่อยากคุยกะเพื่อน เดี๋ยวเพื่อนหรือคนรอบข้างเป็นห่วง