น้องจ๋าจากผมไปตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์
ตอนแรกผมคิดว่าทำใจได้ แต่ก็อดคิดถึงตอนที่ผมจูงน้องออกเดินเล่นตอนเช้า พร้อมแฟนของน้องไม่ได้
 
เรื่องมันเริ่มเมื่อ 14 ปีก่อน
แฟนผมอยู่ดีๆก็ถามว่า "ตะเอง ตะเองอยากเลี้ยงหมาไหม"
แน่นอนผมตอบว่าไม่ แต่ตอนนั้นลูกน้องของแฟนก็อุ้มหมามารออยู่หน้าบ้านแล้ว
 
น้องเป็นลูกหมาขนดำเป็นมันวาวราวกับโตโยต้ายาริสที่เพิ่งออกจากคาร์แคร์ มีสัมผัสนุ่มเหมือนเส้นไหม
และมีดวงตาที่ทรงพลังราวกับสะกดจิตเราได้ อายุราวๆเดือนหนึ่ง
มีคนไปเจอน้องตอนกำลังคุ้ยขยะกินที่ตลาดสดแห่งหนึ่ง
 
วันหนึ่งแฟนผมขับรถกลับบ้านที่ภาคเหนือตอนล่าง โดยผมอาสาอุ้มน้องให้
วันนั้นอากาศหนาวมาก ผมเลยเอาน้องวางบนพุงแล้วเอาผ้าห่ม
ผมรู้สึกถึงความสงบ ความอบอุ่น และเสียงหัวใจของน้อง
ส่วนน้องก็คงได้ยินเสียงหัวใจผม ความรู้สึกก็คือเหมือนเด็กในครรภ์นั่นเอง
ทั้งผมและน้องจ๋าต่างก็หลับไป

เมือไปถึงไร่ของแฟน ผมก็คลอดน้องออก โดยเปิดผ้าห่มให้มุดออกมา เห็นชัดว่า
น้องมีความสุขสุดๆ และจากนั้นผมกับน้องยิ่งสนิทกว่าเดิม ราวกับประสบการณ์
ในการอุ้มทองเสมือนนั้นมันจริงกว่าที่คิด

น้องเติบโตขึ้นเป็นหมาสาวที่งาม เชิดหยิ่ง ไว้ตัว
ผ่านมาราวสี่ปี ก็มีมาหนุ่มตัวหนึ่งปรากฎตัวขึ้นในซอย
เป็นหมาไทยที่ไร้จุดเด่นใดๆ เว้นแต่ว่ายน้ำเก่งมาก คือใช้ชีวิตในวังกุ้งข้างหมู่บ้านผม
"มันเป็นชาววัง" ยายแก่ที่เดินผ่านมาบอกผม

น้องหมาของผม คือน้องจ๋าปกติเป็นหมาที่เชิดหยิ่งและไม่ยอมคบกับใคร
แต่เมื่อเจอน้องชาววังก็รักทันที ยอมให้น้องชาววังดมก้นได้ แต่ไม่มีอะไรมากกว่านั้น
เพราะน้องจ๋าทำหมันแล้ว

จากนั้นเมื่อผมพาน้องจ๋า ออกเดินตอนเช้า น้องชาววังก็จะกันพื้นที่ให้เลย
100 เมตร คือในระยะนั้น ห้ามมีหมาตัวอื่นเดินออกมาเด็ดขาด เพราะน้องชาววัง
เป็นนักเจรจาที่ยิ่งใหญ่ คือเวลามันกันพื้นที่ มันจะใช้วิธีพูดคุยโดยการไปกระซิบอะไรบางอย่าง
ที่ข้างหูหมาอื่นๆ ทำให้หมานั้นเดินออกไปเลย ไม่เห่า และไม่กัด
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ผมเคยเล่าให้เพื่อนฟัง ทำให้ขำกลิ้ง แต่เมื่อมาเจอเหตุการณ์จริง 
เขาถึงกับอึ้ง

ผมเคยพยายามเอาน้องชาววังมาเลี้ยง แต่น้องไม่ยอมเข้าบ้าน แม้แต่ตัวก็ไม่ยอมให้จับ ทั้งที่สนิทกับผมมาก
แต่ผมก็ฉีดวัคซีนให้ โดยจิ้มเข้าไปตอนเผลอ

เรื่องที่ผมประทับใจ คือ
วันหนึ่งในคืนที่ฝนตกหนักมาก จนน้ำท่วมซอย
ผมตากฝนออกไปคุ้ยใบไม้จากท่อระบายน้ำหน้าบ้าน
ส่วนน้องจ๋าก็นั่งหยิ่งๆ บนโต๊ะตัวโปรดของมันหน้าบ้าน
ท่ามกลางสายฝน ผมเห็นน้องชาววังเข้าไปหลบฝนในบ้านผม
โดยซ่อนอยู่ใต้ชายคาข้างบ้าน ซึ่งน้องจ๋าต้องเห็นแน่นอน เพราะต้องเดินผ่านหน้ามัน
ผมเลยแกล้งถามว่า "น้องจ๋า เห็นน้องชาววังไหม"
น้องจ๋า รีบเบือนหน้าไปชายคาอีกฝั่งหนึ่ง แล้วทำไม่รู้ไม่ชี้
ผมเลยถามว่า "น้องจ๋า ไม่เห็นน้องชาววังจริงหรือ"
น้องจ๋า ถอนหายใจดัง และไม่หันไปมองตรงที่น้องชาววังนอนอยู่
จากแสงไฟข้างถนน ตาของน้องราวกับมีน้ำตาคลออยู่ จากนั้นน้องก็เดินเข้าบ้านไปเลย

เรื่องต่อไปผมจะเล่าสั้นๆ คือ
ต่อมาน้องชาววังไปพบรักกับหมาสาวที่เข้าถึงได้ และหุ่นดีมาก
คือน้องกวาง ผมเรียกแบบนั้นเพราะรูปร่างเหมือนกวาง และกระโดดได้สูงมากเท่ารั้วหมู่บ้าน
น้องกวางมีลูกสองตัว ซึ่งตัวหนึ่งถูกรถทับจนกระดูกเชิงกรานหัก เดินไม่ได้
น้องชาววังเลยพาไปว่ายน้ำจนเดินได้ อย่างที่บอกตอนต้นว่าน้องชาววังว่ายน้ำเก่งมาก
มันว่ายกันที 100 เมตรเลยนะ ไม่ใช่ว่ายเล่นๆ
ลูกอีกตัวปกติดี 
น้องจ๋าช้ำใจมาก แต่ในที่สุดก็กลับมาคืนดีกัน

จนกระทั่งวันหนึ่งน้องชาววังก็หายสาบสูญไป
มีข่าวลือว่าพบที่นั่นที่นี่ ผมออกตามหาแต่ก็ไม่พบ
ทั้งที่ผมเคยตั้งใจว่าถ้าน้องจากไป ผมจะเอามาฝังไว้ในบ้าน
ส่วนน้องจ๋าก็เสียไปเมื่อต้นปีนี้ จากภาวะไตวาย
ผมนึกว่าผมทำใจได้ แต่เวลาออกไปวิ่งตอนเช้า รู้สึกว่าชีวิตบางส่วนของผมได้หายไป

*ผมมีเออร์เร่อร์บางอย่างใส่รูปไม่ได้