นานมาแล้วเราได้ลูกหมามาตัวนึงเป็นหมาไทยธรรมดาที่มีคนเอามาปล่อยแถวบ้าน เราตั้งชื่อมันว่า เจ้าตูบ
มันเป็นหมาโง่ๆเชื่องๆ ไม่สวยนักซนมากตอนมันเล็กๆมันกัดรองเท้าแตะที่บ้านพังไป 5 คู่จนต้องโดนตีโดนทำโทษ
มันนิสัยไม่ค่อยดีนักชอบขโมยของกิน คุ้ยขยะและ ชอบไล่กัดแมวข้างบ้าน นิสัยมันไม่ค่อยน่ารักเท่าไร
เราก็ไม่ได้ผูกพันอะไรกับมันมากนักเพราะแค่เก็บมาเลี้ยงไว้เท่านั้น
แล้วอยู่มาวันหนึ่งตอนนั้นเจ้าตูบมันอายุได้ 2 ขวบแล้วโตเป็นหนุ่มใหญ่แต่ยังคงนิสัยไม่ดีอยู่อีกคือชอบขโมย
แล้วก็ดื้อมาก มันชอบหนีไปข้างนอกตอนที่มีคนออกไปข้างนอกแล้วปิดประตูไม่ดี เจ้าตูบจึงวิ่งไปนอกบ้าน
ตอนนั้นเราอยู่ในบ้านแล้วก็ได้ยินเสียงเบรครถดังเอี๊ยดดดดแล้วก็ได้ยินเสียงหมาร้องเอ๋งๆๆ
เราวิ่งออกไปนอกบ้าน พอไปถึงหน้าบ้านเห็นประตูเปิดอยู่ก็เลยรู้ว่า เจ้าตูบคงวิ่งออกไปนอกบ้านแล้ว
เราตกใจรีบวิ่งไปดูปรากฏก็เห็นเจ้าตูบ นอนดิ้นอยู่ริมถนน รถที่ชนก็วิ่งหายไปแล้วเรารีบไปหาเจ้าตูบ
เห็นมันนอนดิ้น มันถูกรถทับบริเวณช่วงล่างขวา เรารีบจับมันจะอุ้มขึ้นรถ แต่ปรากฏว่ามันคงเจ็บมาก
มันหันมากัดมือเราทั้งสองข้าง เลือดสาดเจ็บมาก เราจึงรีบหารถไปโรงพยาบาลเย็บแผลหลายเข็ม
เจ็บมากวันนั้น ต้องอยู่โรงพยาบาลหลายชั่วโมง กว่าจะกลับมาบ้านก็ตอนเย็นแล้ว เราจะไปหาเจ้าตูบ
แต่ปรากฏมันหายไปแล้ว ถามใครๆก็ไม่รู้ไม่เห็น เราคิดว่ามันคงตายไปแล้ว ก็สงสารมันแต่มันกัด
เราซะหลายแผลต้องรักษาตัวใช้มือไม่ได้ไปเป็นหลายวันจนกว่าจะตัดไหม
ณตอนนั้นก็ลืมเจ้าตูบไปแล้ว เวลาผ่านไปเป็นปีหลายปีจนเราลืมเจ้าตูบไปแล้ว แล้วอยู่มาวันหนึ่ง
เราได้ไปที่วัดแห่งหนึ่งและได้เจอกับหมาพิการขาหลังเสียทั้งสองข้างหน้าตาคล้ายๆเจ้าตูบเลย
เรารีบเดินไปที่หมาพิการตัวนั้น มันมองดูเราอย่างกลัวๆนึกว่าจะไปทำร้ายมัน แต่มัน
ไม่วิ่งหนีเพราะมันวิ่งไม่ได้ เราไปใกล้ๆมันแล้วลองเรียก " เจ้าตูบ " ปรากฏมันมองหน้าเรา
เราเอามือเข้าไปจับหัวมัน มันดมมือเราแล้วมันก็กระดิกหาง เรามั่นใจแล้วว่ามันคือ เจ้าตูบของเรา
5 ปีที่ไม่ได้เจอมัน มันยังคงจำเราได้ และดีใจมากที่ได้เจอกันอีกครั้งเหมือนเราได้เจอเพี่อนเก่ากัน
มันดีใจมากที่ได้เจอเรามันเห่าแบบดีใจกระดิกหาง เราน้ำตาซึมเลยที่มันยังจำเราได้ ไม่รู้ว่าตลอดเวลา
5 ปีที่เราไม่ได้เจอกันมันยังคิดถึงบ้านของมันหรือไม่ เราไปถามหลวงพ่อที่อยู่ทีวัดนั้น
ท่านบอกว่ามีคนเอามาปล่อยมันเดินไม่ค่อยได้ เจ้าของก็คงเอามาปล่อย เราจึงขอรับมันกลับมาบ้าน
ตอนนี้เจ้าตูบได้มาอยู่บ้านเก่าของมันแล้ว มันนิสัยดีขึ้นเยอะไม่ขโมยเพราะไม่มีแรง ไม่หนีออกนอก
บ้านแล้วมันเดินพอไหวแต่ว่า เป๋ไปเป๋มาวิ่งไม่ได้
เราลืมไปแล้วว่ามันเคยกัดเราจนแสนสาหัส เราจำได้อย่างเดียวคือ ตอนที่มันเด็กๆมันดื้อ มันซน
ทำลายข้าวของ จนใครๆเบื่อ...............แต่วันนี้เรารู้แล้วว่า มันรัก คนที่เคยเล่นกัน เคยมีความสุขให้กัน
คนที่เคยรักมัน มันไม่เคยลืมเลยตลอด 5 ปีที่ผ่านมา.........เราเองซะอีกที่รู้สึกเกลียดมันที่มันกัดเรา
คิดๆดูแล้ว น่ายกย่องสรรเสริญ หมาที่มีความรักให้กับใครซักคน อย่างที่ไม่มีความเกลียดเข้ามาแทรก
เลยรู้สึกว่ามันเป็นความรักที่ ดีกว่าคนบางคนซะอีกนะ (เราเอง ) ที่พอโดนทำร้ายก็จะ ปัดคนที่เคยรัก
ออกไปจากชีวิตเราเลย เจ้าตูบมันสอนเราอย่างหนึ่งคือ ถ้าเราจำได้ว่าคนนี้เคยรักเรา เราก็จะเก็บความ
รู้สึกที่ดีๆนั้นไว้ ตราบจนชีวิตจะหาไม่หรือจนกว่าสมองเราจะไม่สามารถจำอะไรได้แล้ว
.........
รักไม่ยอมเปลี่ยนแปลง ของตูบเพื่อนรัก
นานมาแล้วเราได้ลูกหมามาตัวนึงเป็นหมาไทยธรรมดาที่มีคนเอามาปล่อยแถวบ้าน เราตั้งชื่อมันว่า เจ้าตูบ
มันเป็นหมาโง่ๆเชื่องๆ ไม่สวยนักซนมากตอนมันเล็กๆมันกัดรองเท้าแตะที่บ้านพังไป 5 คู่จนต้องโดนตีโดนทำโทษ
มันนิสัยไม่ค่อยดีนักชอบขโมยของกิน คุ้ยขยะและ ชอบไล่กัดแมวข้างบ้าน นิสัยมันไม่ค่อยน่ารักเท่าไร
เราก็ไม่ได้ผูกพันอะไรกับมันมากนักเพราะแค่เก็บมาเลี้ยงไว้เท่านั้น
แล้วอยู่มาวันหนึ่งตอนนั้นเจ้าตูบมันอายุได้ 2 ขวบแล้วโตเป็นหนุ่มใหญ่แต่ยังคงนิสัยไม่ดีอยู่อีกคือชอบขโมย
แล้วก็ดื้อมาก มันชอบหนีไปข้างนอกตอนที่มีคนออกไปข้างนอกแล้วปิดประตูไม่ดี เจ้าตูบจึงวิ่งไปนอกบ้าน
ตอนนั้นเราอยู่ในบ้านแล้วก็ได้ยินเสียงเบรครถดังเอี๊ยดดดดแล้วก็ได้ยินเสียงหมาร้องเอ๋งๆๆ
เราวิ่งออกไปนอกบ้าน พอไปถึงหน้าบ้านเห็นประตูเปิดอยู่ก็เลยรู้ว่า เจ้าตูบคงวิ่งออกไปนอกบ้านแล้ว
เราตกใจรีบวิ่งไปดูปรากฏก็เห็นเจ้าตูบ นอนดิ้นอยู่ริมถนน รถที่ชนก็วิ่งหายไปแล้วเรารีบไปหาเจ้าตูบ
เห็นมันนอนดิ้น มันถูกรถทับบริเวณช่วงล่างขวา เรารีบจับมันจะอุ้มขึ้นรถ แต่ปรากฏว่ามันคงเจ็บมาก
มันหันมากัดมือเราทั้งสองข้าง เลือดสาดเจ็บมาก เราจึงรีบหารถไปโรงพยาบาลเย็บแผลหลายเข็ม
เจ็บมากวันนั้น ต้องอยู่โรงพยาบาลหลายชั่วโมง กว่าจะกลับมาบ้านก็ตอนเย็นแล้ว เราจะไปหาเจ้าตูบ
แต่ปรากฏมันหายไปแล้ว ถามใครๆก็ไม่รู้ไม่เห็น เราคิดว่ามันคงตายไปแล้ว ก็สงสารมันแต่มันกัด
เราซะหลายแผลต้องรักษาตัวใช้มือไม่ได้ไปเป็นหลายวันจนกว่าจะตัดไหม
ณตอนนั้นก็ลืมเจ้าตูบไปแล้ว เวลาผ่านไปเป็นปีหลายปีจนเราลืมเจ้าตูบไปแล้ว แล้วอยู่มาวันหนึ่ง
เราได้ไปที่วัดแห่งหนึ่งและได้เจอกับหมาพิการขาหลังเสียทั้งสองข้างหน้าตาคล้ายๆเจ้าตูบเลย
เรารีบเดินไปที่หมาพิการตัวนั้น มันมองดูเราอย่างกลัวๆนึกว่าจะไปทำร้ายมัน แต่มัน
ไม่วิ่งหนีเพราะมันวิ่งไม่ได้ เราไปใกล้ๆมันแล้วลองเรียก " เจ้าตูบ " ปรากฏมันมองหน้าเรา
เราเอามือเข้าไปจับหัวมัน มันดมมือเราแล้วมันก็กระดิกหาง เรามั่นใจแล้วว่ามันคือ เจ้าตูบของเรา
5 ปีที่ไม่ได้เจอมัน มันยังคงจำเราได้ และดีใจมากที่ได้เจอกันอีกครั้งเหมือนเราได้เจอเพี่อนเก่ากัน
มันดีใจมากที่ได้เจอเรามันเห่าแบบดีใจกระดิกหาง เราน้ำตาซึมเลยที่มันยังจำเราได้ ไม่รู้ว่าตลอดเวลา
5 ปีที่เราไม่ได้เจอกันมันยังคิดถึงบ้านของมันหรือไม่ เราไปถามหลวงพ่อที่อยู่ทีวัดนั้น
ท่านบอกว่ามีคนเอามาปล่อยมันเดินไม่ค่อยได้ เจ้าของก็คงเอามาปล่อย เราจึงขอรับมันกลับมาบ้าน
ตอนนี้เจ้าตูบได้มาอยู่บ้านเก่าของมันแล้ว มันนิสัยดีขึ้นเยอะไม่ขโมยเพราะไม่มีแรง ไม่หนีออกนอก
บ้านแล้วมันเดินพอไหวแต่ว่า เป๋ไปเป๋มาวิ่งไม่ได้
เราลืมไปแล้วว่ามันเคยกัดเราจนแสนสาหัส เราจำได้อย่างเดียวคือ ตอนที่มันเด็กๆมันดื้อ มันซน
ทำลายข้าวของ จนใครๆเบื่อ...............แต่วันนี้เรารู้แล้วว่า มันรัก คนที่เคยเล่นกัน เคยมีความสุขให้กัน
คนที่เคยรักมัน มันไม่เคยลืมเลยตลอด 5 ปีที่ผ่านมา.........เราเองซะอีกที่รู้สึกเกลียดมันที่มันกัดเรา
คิดๆดูแล้ว น่ายกย่องสรรเสริญ หมาที่มีความรักให้กับใครซักคน อย่างที่ไม่มีความเกลียดเข้ามาแทรก
เลยรู้สึกว่ามันเป็นความรักที่ ดีกว่าคนบางคนซะอีกนะ (เราเอง ) ที่พอโดนทำร้ายก็จะ ปัดคนที่เคยรัก
ออกไปจากชีวิตเราเลย เจ้าตูบมันสอนเราอย่างหนึ่งคือ ถ้าเราจำได้ว่าคนนี้เคยรักเรา เราก็จะเก็บความ
รู้สึกที่ดีๆนั้นไว้ ตราบจนชีวิตจะหาไม่หรือจนกว่าสมองเราจะไม่สามารถจำอะไรได้แล้ว
.........