รู้สึกเกิดมาชีวิตมันเหนื่อยทุกช่วงเลยเกิดมาได้ไม่มีปีพ่อก็ล้มป่วยลุกไม่ได้ แม่เลยต้องหาเลี้ยงครอบครัวคนเดียวพอเข้ามัธยมญาติพี่น้องก็กลั่นแกล้งให้แม่ต้องไปอยู่ที่อื่นเราต้องเรียนไปด้วยดูแลพ่อที่ป่วยไปด้วยสุดท้ายดูแลเขาได้ไม่ดีพอพ่อก็จากเราไปญาติพี่น้องก็โกงเอาสมบัติเอาบ้านเราไปหมดสุดท้ายต้องไปอยู่กับแม่และแฟนใหม่แต่เรารู้สึกเราเป็นภาระคนอื่นไปหมดแม่เราไม่รวยเขาเลยต้องทำงานอย่างหนักหาเงินมาหาเลี้ยงเราส่งเสียค่าเรียนเพื่อนรอบข้างเวลาจ่ายค่าเทอมไม่เจอใครกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายเท่าไร มีแฟนแฟนก็ต้องช่วยเหลือเรื่องเงินตลอด ครอบครัวแฟนก็ต้องมาคอยช่วยเราด้วย บางทีเพื่อนสงสารเราก็คอยเบี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำเราเราอยากตอบแทนพวกเขาบ้างแต่เราก็ไม่มีเงินที่จะซื้ออะไรให้ใครได้ช่วงนี้ค่าใช้จ่ายของเราทำให้ครอบครัวเครียดหนักเขาต้องเอาเงินเดือนทั้งเดือนเพื่อมาจ่ายค่าเรียนมีเงินติดบ้านทั้งเดือนแค่2พัน ยิ่งเห็นหลายคนต้องมาเดือดร้อนเพราะเราเรายิ่งท้อกับชีวิตมากจนหาความหมายของการมีชีวิตของตัวเองไม่เจอตลอดเวลาหลายคนบอกให้เราอดทน เราพยายามอดทนพยายามกำจัดความคิดไม่อยากมีชีวิตออกไปพยายามคิดว่าทนอีกหน่อยไว้เรียนจบหาเงินได้จะตอบแทนคนเหล่านี้ให้หมดแต่นับวันยิ่งท้อเพราะไม่รู้วันนั้นมันจะถึงเมื่อไร ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นภาระคนอื่นไปถึงไหนหรือบางทีถ้าเราตายไปอาจจะช่วยคนอื่นได้อีกหลายคนรึเปล่าคำถามพวกนี้มันวนในหัวเราตลอด