คือหนูอายุแค่16แล้วมันอัดอั้นมากๆเพราะหนูไม่กล้าปรึกษากับใครโดยตรง พยายามใจเย็นและอดทนมาตลอด มันอาจจะดูไม่ดีในสายตาของผู้ใหญ่บางคนนะคะต้องขอโทษด้วย เรื่องมันมีอยู่ว่าพ่อกับแม่หนูหย่ากันตั้งนานแล้วเพราะด้วยหนี้สินของแม่แล้วศาลตัดสินให้สิทธิ์การเลี้ยงดูหนูอยู่กับพ่อแต่พวกท่านก็ยังรักและอาศัยอยู่ด้วยกันนะคะ พ่อเป็นคนติดเที่ยวค่ะไม่มีงานทำไม่คิดจะทำด้วย เป็นแม่คนเดียวที่หาเงินเลี้ยงทั้งหนูกับพ่อ พอวันนึงแม่มีงานที่ตจว. แล้วพ่อก็เริ่มคิดจะหางานทำตอนนั้นหนูอยู่ประมาณป.1 หนูเลยต้องไปอยู่บ้านย่าเพราะไม่มีคนดูแลค่ะ แม่กลับมาหาทุกวันหยุดพอเย็นวันอาทิตย์ก็ส่งหนูกลับบ้านย่า เป็นแบบนี้มาตลอดจนป.5 พ่อจัดการกับงานได้แล้วเลยรับหนูไปอยู่ด้วยตอนนี้นดีใจมากๆ ส่วนแม่ก็ยังทำงานตจว.เรื่อยๆ พอขึ้นมัธยมแม่ก็อยากที่จะกลับมาอยู่กับหนูมากขึ้นเลยลองทำอาชีพค้าขายที่จ.ตัวเองแต่ก็ไม่รุ่งเลยกลับไปตจว.ต่อ ระหว่างนั้นพ่อกับแม่ก็มีปากเสียงกันตลอดแล้วก็หนักขึ้น คือแม่พยายามแสดงความรักกับพ่อนะคะแบบว่ากอดหอมไรงี้ แต่พ่อก็ทำท่าทางไม่พอใจบางครั้งก็โมโหด้วย หลายเดือนผ่านไปแม่ก็ไปๆมาๆระหว่างที่ทำงานกับบ้านตลอดถึงจะหยุดแค่วันสองวันก็กลับ พอหนูโตขึ้นค่าใช้จ่ายก็มาก็ขึ้น แม่เป็นคนจ่ายทุกอย่าง ค่าไฟ,นํ้า,เน็ต,ค่าของเครื่องใช้ในชีวิตปจว. พอรู้ว่ารายจ่ายมันเยอะแม่เลยรับงานเรื่อยๆ ค่านํ้ามันก็ไม่ค่อยมีกลับมา ตัวหนูเองเข้าใจแม่นะแต่พ่อกลับไม่เข้าใจอะไรเลย พอแม่ไม่กลับมาบ้านก็บ่นนู้นนี้นั่นว่าแม่มีชู้บ้างหละ อะไรต่างๆสาระพัดคำมาว่าแม่ พ่อทั้งทักทุกช่องทางทั้งโทรไปด่าแม่อยู่ทุกวัน จากที่แม่ทนๆมานานเลยทนไม่ไหวเลยบล็อกพ่อหมดทุกทาง พ่อเป็นฝ่ายบอกเลิกแม่ก่อนแต่แม่ก็บ่ายเบี่ยงจนแม่ทนไม่ไหววันนึงเลยบอกพ่อว่าเลิกก็เลิก แต่พ่อกลับมาบอกคนที่บ้านว่าแม่บอกเลิกพ่อก่อน ถ้าถามว่าทำไมหนูถึงเชื่อแม่หละ? เพราะแม่แคปมาให้ดูตลอดเลยค่ะ แถมก้อนหน้านี้พ่อก็ด่าแม่ลงกลุ่มเราสามคนด้วย หนูไม่ชอบเลยลบแชททิ้งค่ะ นั่นแหละ ตอนนั้นมีแต่คนบอกว่าทำไมหนูไม่ช่วยบอกพ่อหละว่าเขาเป็นคนยังไงทำไมแม่ถึงทำแบบนี้ ถามจริงเหอะถ้าคนถามเป็นหนูที่เป็นคนกลางจะกล้าพูดมั้ยเอาตามจริงน่ะ หนูไม่กล้าจบมั้ย พอหนูลองพูดทั้งอ้อมทั้งตรงเขาก็ไม่ฟัง เขาส่าเขาถูกแม่ผิด จะบ้าา ประสาทจะกินอยู่ทุกวัน เวลาพ่อไม่พอใจอะไรก็ทำลายข้าวของทิ้งแล้วก็ชอบพูดว่า"ชีวิต*ไม่มีอะไรดีเลย *ายๆไปซะดีกว่า ถ้าพ่อไม่อยู่จะอยู่คนเดียวได้มั้ย" ถึงเขาจะพูดแบบนี้แต่ก็ฌยังเห็นไม่เคยทำอะไร(ก็ดีแล้วหละ) เขาว่าแม่เห็นแก่ตัวเพราะเขาเป็นคนดูแลหนู ส่วนแม่หาเงินใช้อยู่คนเดียวสบายใจกับผัวใหม่ โดยที่เขาไม่ได้คิดเลยว่าใครเป็นคนจ่ายค่าเทอมให้หนู ใครจ่ายเงินค่าขนมค่าข้าวที่รร.ให้หนูโดยที่เขาไม่เคยให้เลยสักบาทเดียว เขาว่าว่าหนูรักแม่มากกว่าพ่อ เข้าข้างแม่มากกว่าพ่อ แม่ไปกรอกหูอะไรใส่ร้ายพ่อให้หนูไม่ชอบพ่อแน่ๆ แต่แม่เปล่าเลย okหนูเข้าข้างแม่มากกว่าจริงแต่มีเหตุผล แม่ไม่เคยกรอกหูหนูเลยแต่เป็นพ่อที่กรอกหูหนูอยู่เกือบทุกวันว่าแม่มีผัวใหม่ ทิ้งหนูไปแล้ว บลาๆๆๆ คือหนูก็ไม่รู้จะพูดยังไงอะ ความอดทนเราก็มีขีดจำกัดถูกมั้ย? แล้วตอนนี้หนูก็ไม่ได้กำลังอารมณ์เสียขนาดนั้นมันเลยลืมๆไปบ้างว่าเขาทำอะไร แต่มันมีมากกกกกกว่านี้เนอะเลยค่ะ ท้อแท้ใจเหมือนกัน อยากจะรีบๆเข้ามหาลัยไกลๆแล้วย้ายไปสักที แต่ก็ไม่อยากให้เขาอยู่คนเดียวกลัวฟุ้งซ่านเหมือนกันค่ะ แปลกดีเนาะทั้งที่ไม่okกับเขาแตาเขาก็เป็นพ่ออะ ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านค่ะ แค่ได้ระบายก็ดีใจแล้ว ถ้าอ่านไม่เข้าใจต้องขอโทษด้วยนะคะ หนูว่าหนูต้องข้ามไปหลายจุดแน่เลย พยายามอยู่กับเขาให้ได้ละกันเนาะ