การที่ก้าวขามาใช้ชีวิตบ้านสามีเป็นเวลาเกือบ3ปี บอกเลยโครตเหนื่อยกาย เหนื่อยใจ ทั้งๆที่บ้านเราอยู่กันแค่3คนพ่อแม่ลูก แฟนไม่มีพ่อแม่แต่เหนื่อยใจกับญาติพี่น้องเพื่อนบ้าน คิดทุกวันทุกเวลาว่าเมื่อรัยเราจะพ้นจากที่นี่สักที  

ญาติบางคนก็ต่อหน้าดี ลับหลังก็นินทาว่าร้ายเรา บางคนก็เอาบางเรื่องไปพูดเกินจริง คนอื่นไม่รู้ก็ว่าเราไม่ดี โครตเหนื่อย🥹

ที่นี่ไม่มีคนจริงใจสักคนแม้แต่แฟนก็ไม่เคยให้กำลังใจเลยมีแต่ว่าและซ้ำเติม ความอดทนนี้มีมาตลอด9ปีที่ทนก็เพราะลูก ออกจากชีวิตเค้าตอนนี้ก็คงมีแต่คนว่าเราทิ้งเค้าตอนป่วย(แฟนเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแต่กิน เดิน ได้ปกติ) ตอนเค้าหาเงินได้ไม่เคยสนใจและใส่ใจเราเลย พอป่วยมาก็มีแต่เราที่ต้องมาดูแลทั้งลูกทั้งแฟน ความสุขของเราก็คงเป็นตอนที่นอนหลับ แอบคิดอยากฆ่าตัวตายนะแต่ก็ยังห่วงลูกๆๆและพ่อแม่🥹🥹🥹