เครียดมากเลย ตอนนี้แทบอดทนต่อไปไม่ไหวแล้วค่ะ เราเคยเขียนกระทู้เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้แล้ว แต่มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน รู้ตัวเองอยู่เสมอว่าเป็นโรคซึมเศร้า คนที่เป็นตำรวจคือน้าเรา เขาเป็นน้องแม่ เขาเกียดแม่เรา ตัวเราและพี่เรามาก เขาไล่พี่เราไม่ให้อยู่ในบ้าน ซึ่งบ้านหลังนี้เดิมเป็นของยายเรา พี่เราเรียนนิติอยู่ม.ราม และวันหยุดยาวนี้ แม่เรากับเราเดินทางไปหาพี่ ซึ่งเราเองก็บอกยายเราไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้ว ยายเราก็ไม่ได้ว่าอะไรบอกอยากไปก็ไป แล้วอย่างที่รู้กันว่าตอนนี้มีโรคระบาดโควิด เรากับแม่เซฟตัวเองกันตลอด ตรวจกันแทบทุกวัน ทั้งก่อนไปและหลังกลับ ตำรวจที่เป็นน้าเรารู้เข้า เขาบอกแม่เราจะนำเชื้อโรคเข้าบ้าน เขาทำร้ายร่างกายแม่เราด้วย แล้วเขาถามยายเราว่ารู้อยู่แล้วหรอว่าแม่เราจะไปหาพี่ ยายเราบอกพึ่งรู้ ทำให้เรารู้สึกแล้วว่า มันไม่มีใครอยู่ข้างพวกเราเลย เราอกทนมาก อดทนมาโดยตลอด พยายามสู้ พูดยังไงคนพวกนั้น(มีน้องแม่เราอีกคน บ้านนี้มีครอบครัวใหญ่ทั้งหมด5คน) ก็หาว่าเรากับแม่เป็นคนผิด บังคับให้ยายเราไล่แม่กับเราออกจากบ้าน ครั้งนี้หนักมาก เรากลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ พยายามยิ้มแล้วปลอบแม่ ว่าเดี๋ยวเวรกรรมก็ตามพวกมัน แม่เราร้องไห้ โทษตัวเอง ถามเราว่าเสียใจไหมที่เกิดมาเป็นลูกแม่ เราไม่เคยเสียใจ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นแม่ไม่ได้อยากให้เราเจอ แต่เราเสียใจที่เราต้องมาเป็นตัวถ่วงแม่เรา เราเป็นจุดอ่อนของแม่ เราอยากให้แม่ย้ายออกจากบ้านจริงๆ แต่เราไม่มีเงินพอที่จะหาบ้านอยู่เอง อีกแค่ปีครึ่งเราก็จะจบม.6แล้ว ในใจเราจริงๆเรากลัวมาก เราจะสู้คนพวกนั้นได้ยังไง เราจะทนต่อไปได้แค่ไหน เราแอบแม่ร้องไห้อยู่ตอนเขียนกระทู้นี้ ตำรวจคนนั้นขู่แม่เราว่าจะฆ่าพี่กับแม่เราด้วย เราเรียนห้องวิทคณิตที่ถาวรา เราต้องการต่อหมอศัลยแพทย์ที่จุฬา แต่เราที่อายุ16 พยายามที่จะสู้ต่อร่างกายเราสู้มากขนาดไหน จิตใจเราก็คงถึงขีดสุด แล้ว ตอนนี้เรารู้สึกว่าโลกทำไมใจร้ายกับเราขนาดนี้ คนเราทำไมน่ากลัวมากขนาดนี้ เราจะทำยังไงต่อไปดี ถ้าต้องอดทนจนเราจบม.6 แม่เราจะเป็นยังไง คนพวกนั้นจะทำร้านแม่เราอีกไหม? เสียใจ เจ็บปวด แค้นมาก ทำไมเวรกรรมถึงตามพวกนั้นช้าขนาดนี้ละ