คือเรากลัวจะเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ

เริ่มจากช่วงก่อนเราจบม.6ค่ะ เราเลิกกับแฟนแล้วเราก็ตามไปง้อเขาที่ตจว.(เย็นวันที่เลิกกันเลยค่ะ) แล้วเขาก็พาแฟนใหม่ของเขามารับเรา ไปทิ้งไว้ที่หอเขา ละเขาก็เก็บของไปที่หอแฟนใหม่ เจ็บปวดมากค่ะ
เราเสียใจไม่ไปเรียนเป็นอาทิตย์ หลังจากนั้นเราเริ่มเก็บตัวค่ะ อยู่กับตัวเอง จมกับความรู้สึกต่างๆจนคิดว่าจะลาออกจากรร. แต่เพื่อนเราห้ามไว้ นางร้องไห้ยกกลุ่ม หลังจากนั้นเราเริ่มดีขึ้น พอจบม.เราก็มีคนเข้ามาคุยด้วยเป็นรุ่นน้อง ก็ไม่เชิงว่าคบกันแล้วอะค่ะ แต่ก็ไปนอนบ้านไปอยู่บ้านเขา พอช่วงที่เรากลับบ้านเขาก็ไปตจว.และเขาตัดสิ้นใจคบกับผญ.อีกคนนึง ซึ่งเรางงมากค่ะ แบบเอ้า แล้วกูอะ เราเสียใจมากค่ะ แต่เขาก็ไม่ทิ้งเรา ช่วงที่เราได้งานทำตอนปิดเทอมเราก็ไปอยู่หอค่ะ ไปกลับบ้านเขาบ้าง เราทำงานกลางวัน เขาทำกลางคืนเวลาตรงกันน้อยมาก แต่เขาก็แอบไปมีคนอื่นอีก วนลูปแบบนี้หลายๆครั้ง จนเขาก็ออกไปจากชีวิตเราจริงๆซะที ยอมรับค่ะว่ายังเสียใจมาก เพราะอยู่ด้วยกันทุกวันด้วย หลังจากนั้นเราเริ่มไม่อยากเจอผู้คน ร้องไห้ทุกคืน จมกับความรู้สึกของตัวเองทุกคืน จนมหาลัยเปิดค่ะ เราก็ได้มีแฟนใหม่ซึ่งกว่าเขาจะตัดสิ้นใจคบคือคุยกันนานมากเวอร์ เขาเป็นคนเดียวค่ะ ที่มองดูจะใส่ใจเรา เหมือนเขารู้ว่าทุกๆคืนเราจะจมกับความรู้สึกตัวเอง เขาก็คอยรับฟังเวลาเราร้องไห้ ซึ่งเราไม่อยากให้ใครรู้เลยว่าเป็นแบบนี้ เหมือนเขาเปิดใจรับฟังเรา เราไว้ใจเขามากค่ะ ว่าเขาอาจจะช่วยให้เราหลุดจากลูปชีวิตนี้ได้ แต่ไม่เลยค่ะ เราเป็นคนขี้น้อยใจค่ะ เราชอบคิดมากยิ่งเขาไม่ตอบแชทแต่เขามาดูสตอรี่ของเรา เรายิ่งน้อยใจเขามากๆค่ะ แล้วเราก็ดาวน์ทุกๆครั้ง (ทุกวัน) จนเราคิดว่าความสำคัญของเรามันลดน้อยลง จนทำให้เราคิดว่าตอนไม่มีเขาเราไม่เป็นหนักขนาดนี้นิ่ อาการดาวน์ของเราก็จะร้องไห้ตลอดน้ำตาไหลเยอะมาก จุกหน้าแก หายใจไม่ทัน คิดแต่เรื่องที่ทำให้เสียใจ ความรู้สึกเจ็บปวดจากคนก่อนๆก็กลับมา ไม่มีแรง เก็บตัว คิดที่จะทำร้ายตัวเองนะคะ แต่เดิมเป็นคนกลัวของมีคม เลยไม่กล้าค่ะ แต่คิดอยากให้ตัวเองตายไป แบบไม่ทรมานอะค่ะ555

ปล.ต้องเล่าเรื่องราวก็คิดว่าน่าจะเป็นส่วนหนึ่งในการบอกสาเหตุค่ะ
***อาจจะงงๆหน่อยนะคะ ขออภัยไว้ที่นี้ด้วย
**** ขอบคุณค่ะ