ตามหัวข้อเลยค่ะตอนเด็กๆเราเคยคิดว่าอยากใข้ชีวิตคนเดียวอยู่คนเดียวโดยที่ไม่ต้องมีใครมาสั่งมา
บอกให้ไปทำนั้นทำนี้จะตื่นสายๆก็ได้เเล้วเเต่เราเเต่พอโตมาอายุ17-18สมพรปากตัวเองเลยค่ะทีนี้ พ่อเราเสียตอนเราอยู่ป.4.-ป.5ตั้งเเต่พ่อเสียทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไปหมดแม่เศร้ามากเราก็เสียใจมากแต่ไม่อยากร้องไห้ให้พ่อรับรู้พ่อเราอบอุ่นมากๆเป็นคนใจเย็นซึ้งเราก็ได้นิสัยพ่อมาล้วนๆเเม่เรารักพ่อมากพอพ่อเสียเราจึงย้ายมาอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดกับญาติพี่น้องที่นั้นด้วย เเล้วก็ข้ามมาเเม่มีคนใหม่
เเต่งงานเเล้วท้องมีน้อง2คน ผญ ซึ่งเราก็รักน้องของตัวเองเหมือนน้องเเท้ๆเลยค่ะจนเเม่ทะเลาะกับพ่อใหม่เรื่องปัญหาของเงินต่างๆหนี้สินจนทำให้ไปต่อด้วยกันไม่ได้แม่เราเลยหย่าเเล้วจำเป็นต้องย้ายไปหางานทำที่อื่นเเต่เราไม่ได้ไปด้วยนะคะเพราะเรียนอยู่ ;_; เลยข้ามมาตอนอยู่ม.3เราอยู่บ้านคนเดียวน้องก็ไปอยู่ฝั่งพ่อเเม่ก็ทำงานตอนนั้นอายุไม่ถึงหาสมัครทำงานที่ไหนยังไม่ได้เลยต้องเรียนๆไปก่อนจนขึ้นม.5เราย้ายโรงเรียนมาเรียนอยู่อีกที่เรียนๆไปไม่ถึงปีท้อมากเหนื่อยมากขนาดเเค่เรียนนะกลับไปถึงบ้านนอนร้องไห้คนเดียวอยู่ๆมีเเมวจรตัวสีส้มเข้ามาในบ้านเเล้วมาอ้อนมาถูกตัวไอ้เราก็ครั้งรักเเมวก็เลยเล่นกับน้องสะหน่อยอย่างน้อยก็แก่เหงาเราดี จนผ่านไปสักพักเราโทรไปบอกแม่ว่าเเม่หนูขอไปอยู่กับเเม่ได้มั้ยเพราะที่นี้มันเป็นอย่างนั้นอย่างนี้บลาๆเเม่เราก็โอเค ลงมารับเราไปอยู่ด้วยตอนนั้นเราก็รู้สึกดีใจที่จะไม่เหงาไม่อดข้าวเเล้วเพราะบางครั้งตังก็ไม่ได้มีเยอะเเยะอะไรขนาดนั้นที่จะซื้อข้าวกินทุกวันทั้งตอนไปเรียนกับตอนดึกบางครั้งกินเเค่ขนมปังมาม่าขนมๆทั่วๆไป ต่อมาเราอายุ17จะ18แล้วเเม่เราก็ย้ายไปหางานที่อื่นทำอีกเราก็อืมอะเคเลยต้องอยู่หอคนเดียวเเบบเหงาๆอีกปัญหาหลายอย่างถ่าโถมเข่ามาทั้งเรื่องค่าห้องเรื่องค่าเทอมค่ากินจนเราต้องไปสมัครงานทำตอนอายุ18ปีเต็มพอดีตอนนั้นคือแบบเย้เราจะมีงานทำเเล้วเเล้วทำช่วงปิดเทอมม.5เทอม2พอดีเเล้วเราอายุ18เเล้วเราเลยทำงานได้เเล้วก็ทำๆเเต่งาน
เเล้วก็ทะยอยจ่ายค่าห้องค่าเทอมจนหมดเหลือเเค่ค่าห้องที่ต้องจ่ายๆเรื่อยๆเพราะเราอยู่คนเดียวด้วยจนบ้างานไปแล้วค่ะ555บางครั้งก็รู้สึกท้อร้องไห้บ่นคิดถึงพ่อจังอยากกอดพ่อจังเเต่ก็ต้องทำงานอดทนเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดเเละส่งตัวเองเรียนสูงๆจะได้มีงานทำดีๆเงินสูงๆเพราะตั้งเเต่พ่อเสียเเม่เสียตังให้กับคนใหม่หมดโดนคนนั้นคนนี้หลอกบ้างจนเราก็แอบ
สงสารเเม่อยู่เหมือนกันเวลารักใครเจอใครเเล้วก็ผิดหวัง
ตลอดเเล้วเราก็เป็นลูกคนเดียวที่ไปไหนมา
ไหนกับเเม่ตลอดจนมาอยู่คนเดียวตอนอายุ17-18นี้ละคะบอกเลยการที่คิดว่าอยากอยู่คนเดียวนี้ปัญหาชีวิตตัวเองล้วนๆไม่น่าพูดเลยเราเหนื่อยมากๆเลยจนปัจจุบันก็อายุ18ทำงานส่งตัวเองเรียนอยู่ค่ะจนกว่าจะจบม.6สู้ชีวิตสุดๆเเละเหนื่อยสุดๆด้วย
(ขออนุญาตไม่ลงเนื้อหาลึกนะคะเพราะเราไม่อยากเล่าปัญหาต่างๆที่เเย่มากๆที่เราเจอมาเเล้วเอามาเล่าอะคะ อยากเอามาเล่าเเค่บางมุมเท่านั้นในชีวิตของเรางับ)
เรื่องเล่าในชีวิตเรา
บอกให้ไปทำนั้นทำนี้จะตื่นสายๆก็ได้เเล้วเเต่เราเเต่พอโตมาอายุ17-18สมพรปากตัวเองเลยค่ะทีนี้ พ่อเราเสียตอนเราอยู่ป.4.-ป.5ตั้งเเต่พ่อเสียทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไปหมดแม่เศร้ามากเราก็เสียใจมากแต่ไม่อยากร้องไห้ให้พ่อรับรู้พ่อเราอบอุ่นมากๆเป็นคนใจเย็นซึ้งเราก็ได้นิสัยพ่อมาล้วนๆเเม่เรารักพ่อมากพอพ่อเสียเราจึงย้ายมาอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดกับญาติพี่น้องที่นั้นด้วย เเล้วก็ข้ามมาเเม่มีคนใหม่
เเต่งงานเเล้วท้องมีน้อง2คน ผญ ซึ่งเราก็รักน้องของตัวเองเหมือนน้องเเท้ๆเลยค่ะจนเเม่ทะเลาะกับพ่อใหม่เรื่องปัญหาของเงินต่างๆหนี้สินจนทำให้ไปต่อด้วยกันไม่ได้แม่เราเลยหย่าเเล้วจำเป็นต้องย้ายไปหางานทำที่อื่นเเต่เราไม่ได้ไปด้วยนะคะเพราะเรียนอยู่ ;_; เลยข้ามมาตอนอยู่ม.3เราอยู่บ้านคนเดียวน้องก็ไปอยู่ฝั่งพ่อเเม่ก็ทำงานตอนนั้นอายุไม่ถึงหาสมัครทำงานที่ไหนยังไม่ได้เลยต้องเรียนๆไปก่อนจนขึ้นม.5เราย้ายโรงเรียนมาเรียนอยู่อีกที่เรียนๆไปไม่ถึงปีท้อมากเหนื่อยมากขนาดเเค่เรียนนะกลับไปถึงบ้านนอนร้องไห้คนเดียวอยู่ๆมีเเมวจรตัวสีส้มเข้ามาในบ้านเเล้วมาอ้อนมาถูกตัวไอ้เราก็ครั้งรักเเมวก็เลยเล่นกับน้องสะหน่อยอย่างน้อยก็แก่เหงาเราดี จนผ่านไปสักพักเราโทรไปบอกแม่ว่าเเม่หนูขอไปอยู่กับเเม่ได้มั้ยเพราะที่นี้มันเป็นอย่างนั้นอย่างนี้บลาๆเเม่เราก็โอเค ลงมารับเราไปอยู่ด้วยตอนนั้นเราก็รู้สึกดีใจที่จะไม่เหงาไม่อดข้าวเเล้วเพราะบางครั้งตังก็ไม่ได้มีเยอะเเยะอะไรขนาดนั้นที่จะซื้อข้าวกินทุกวันทั้งตอนไปเรียนกับตอนดึกบางครั้งกินเเค่ขนมปังมาม่าขนมๆทั่วๆไป ต่อมาเราอายุ17จะ18แล้วเเม่เราก็ย้ายไปหางานที่อื่นทำอีกเราก็อืมอะเคเลยต้องอยู่หอคนเดียวเเบบเหงาๆอีกปัญหาหลายอย่างถ่าโถมเข่ามาทั้งเรื่องค่าห้องเรื่องค่าเทอมค่ากินจนเราต้องไปสมัครงานทำตอนอายุ18ปีเต็มพอดีตอนนั้นคือแบบเย้เราจะมีงานทำเเล้วเเล้วทำช่วงปิดเทอมม.5เทอม2พอดีเเล้วเราอายุ18เเล้วเราเลยทำงานได้เเล้วก็ทำๆเเต่งาน
เเล้วก็ทะยอยจ่ายค่าห้องค่าเทอมจนหมดเหลือเเค่ค่าห้องที่ต้องจ่ายๆเรื่อยๆเพราะเราอยู่คนเดียวด้วยจนบ้างานไปแล้วค่ะ555บางครั้งก็รู้สึกท้อร้องไห้บ่นคิดถึงพ่อจังอยากกอดพ่อจังเเต่ก็ต้องทำงานอดทนเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดเเละส่งตัวเองเรียนสูงๆจะได้มีงานทำดีๆเงินสูงๆเพราะตั้งเเต่พ่อเสียเเม่เสียตังให้กับคนใหม่หมดโดนคนนั้นคนนี้หลอกบ้างจนเราก็แอบ
สงสารเเม่อยู่เหมือนกันเวลารักใครเจอใครเเล้วก็ผิดหวัง
ตลอดเเล้วเราก็เป็นลูกคนเดียวที่ไปไหนมา
ไหนกับเเม่ตลอดจนมาอยู่คนเดียวตอนอายุ17-18นี้ละคะบอกเลยการที่คิดว่าอยากอยู่คนเดียวนี้ปัญหาชีวิตตัวเองล้วนๆไม่น่าพูดเลยเราเหนื่อยมากๆเลยจนปัจจุบันก็อายุ18ทำงานส่งตัวเองเรียนอยู่ค่ะจนกว่าจะจบม.6สู้ชีวิตสุดๆเเละเหนื่อยสุดๆด้วย
(ขออนุญาตไม่ลงเนื้อหาลึกนะคะเพราะเราไม่อยากเล่าปัญหาต่างๆที่เเย่มากๆที่เราเจอมาเเล้วเอามาเล่าอะคะ อยากเอามาเล่าเเค่บางมุมเท่านั้นในชีวิตของเรางับ)