ทุกคนค่ะ เราอยากรู้ว่าถ้าเราไม่รักพ่อ เราจะผิดหรือบาปมั้ยคะ ตั้งเเต่เล็กจนโต เราโดนเลี้ยงมาหลายคนเพราะพ่อกับเเม่เราไปทำงานกรุงเทพ โดนเลี้ยงด้วยย่า โดนเลี้ยงด้วยอาตอนเราโดนเลี้ยงด้วยอาเราโดนอาใช้ทำทุกอย่างเเต่เราไม่เคยได้รับความรักจากอาเลย เเล้วจะมีช่วงเราอยู่ป.2ป.3 พ่อเราก็เลี้ยงเรา เราโดนพ่อเราตีบางวันโดนตบจนเลือดออกจมูก บางวันก็โดนเคาะหัวด้วยช้อนเวลากินข้าวเราโดนพ่อตีบ่อยมากพ่อจะใช้เราทำงานบ้านคอยบอกตลอดว่านั้นคือหน้าที่ของเรา เราก็ทำนะคะทำเสร็จเราก็ออกไปเล่นกับญาติเราใกล้บ้านกัน พอโตขึ้นมานิดหน่อยอายุสัก14-15เราก็เรียนมัธยม เราก็ทำหน้าที่ของเราปกติ งานบ้านซักผ้าหุงข้าวล้างจาน พ่อเราไม่ชอบให้ไปไหน2ต่อ2กับญาติที่เป็นกระเทย เราทำงานบ้านเสร็จช่วงเย็นเราจะไปเล่นวอลเลห์กับญาติๆหรือน้องๆหลายคนที่โรงเรียน เราเล่นเสร็จกลับบ้านประมาณ17:30-18:00มาถึงพ่อเราจะด่าเราด้วยคำหยาบคายทุกรอบเรากดดันมากๆช่วงนั้นพ่อไม่เคยให้อิสระกับเราเลย เป็นเเบบนี้มาเรื่อยๆจนเราอายุ18เราเคยแอบหนีพ่อไปกินหมูกระทะกับญาติเรา3-4คนด้วยความที่เป็นวัยรุ่นตอนนั้น18เเล้ว ญาติของเราที่เป็นกระเทยก็ชวนเราไปเที่ยวในเมือง เราไม่เคยไปเราตื่นเต้นมากเราก็เลยไป ไปกันหลายคนเลยค่ะ 4-5คน ไปมอไซค์2คัน เเล้วเเม่เราโทรตามเราก็บอกว่าเราอยู่ไหน เเล้วเเม่ก็ด่าเรา บอกให้กลับบ้านเดี๋ยวนั้นไอ้เราก็มากันหลายคนญาติเราไม่ยอมกลับเราก็กลับไม่ได้เพราะรถที่เอามาก็เป็นรถญาติเรา วันนั้นกว่าจะได้กลับงานจบเที่ยงคืนเราก็พากันกลับ เเต่เราไม่ได้ไปที่อื่นต่อนะคะ เราเที่ยวงานนี้เสร็จเรากลับเลย เรารู้สึกสนุกมากไม่เคยสนุกอะไรแบบนี่มาก่อน เหมือนเราได้ปลดปล่อยความกดดัน กลับถึงบ้านตี2เลยค่ะ เพราะรถน้ำมันหมด พอเราเข้าบ้านเรากลัวพ่อเราตีมาก เเล้ววันนั้นคือวันที่เรามีความสุขมาก เเต่วันนั้นพ่อเราไม่พูดอะไรเลย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเราคิดว่าพ่อคงเข้าใจเรามากขึ้นด้วยความที่เราโตขึ้น ทำนองนั้น เเต่2-3วันต่อมา เราโดนด่า พ่อเรากินเหล้าเมาทุกวัน เเล้วก็โดนพ่อด่าพ่อตีประจำเวลาเมา หลังจากวันนั้นเเหละทุกคน พ่อเราด่าเราหนักมาก จะตีเราด้วย ตีเเม่เราด้วย ซึ้งพ่อจะตีเราตีเเม่เราประจำเวลาเมา เเต่เเม่พาเราออกไปส่องเเมลงเพื่อที่จะหนีพ่อในช่วงนั้นให้เขานอนหลับเราถึงจะเข้าบ้านได้ เเต่วันนั้นเหตุการณ์หนักขึ้น พ่อเราเอาที่นอนเรามาเผาทิ้ง เอาเสื้อผ้าในตู้เรามาเผา เอาตู้เสื้อผ้าเราโยนออกมาข้างนอกจนตู้หักเเหละพังหมด วันนั้นเราไม่กล้ากลับบ้านไปนอนเราโทรหาพี่สาวเราให้มารับเราไปอยู่ด้วย เราอยู่ไม่ไหวเเล้ว พี่สาวก็มารับเราในวันต่อมา เราเรียนจบเเค่ม.3นะทุกคน พ่อเราไม่ได้ส่งเรียนต่อ ช่วงเรียนก็ไม่มีเงินไปทำกิจกรรมกับเพื่อน เราไม่กล้าขอกลัวจะโดนด่า พอหลังจากมาอยู่กับพี่เเล้ว เราโล่งออกมาก เราใช้ชีวิตแบบไม่ระเเวงเลย อยู่ได้ไม่นานมากพ่อก็โทรตามให้เรากลับบ้าน บอกว่าไม่มีใครช่วยเเม่ทำงานบ้าน เราไม่อยากกลับทุกคน เขาก็ขับมอไซค์มารับเราถึงบ้านพี่เเต่พี่สงสารเราเลยไม่ให้ที่อยู่พ่อเรา เขาก็โทรมาด่าพี่เราชุดใหญ่ เเต่อยู่ต่อได้อีกไม่นาน เราก็ตัดสินใจกลับบ้าน กลับมาก็เป็นเหมือนเดิมทุกคน โดนด่าโดนตีแบบนั้นเรื่อยๆจนเราตัดสินใจออกมาโดยที่เพื่อนชวนเราไปทำงานในเมืองเราออกมาได้งานทำเราก็ทำงานจนได้มอไซค์ให้พ่อ1คันเเล้วก็ส่งเงินให้พ่อเเม่ทุกเดือน เป็นแบบนั้นอยู่เกือบปีทุกคน เเล้วเราก็มีเเฟน ย้ายมาอยู่ด้วยกันตอนเราอายุ19เราย้ายไปอยู่บ้านเเฟนนะคะ เเล้วเราก็ทำงานส่งเงินเรื่อยๆจนกระทั่งเราตกงานเราไม่มีเงินส่ง เเต่ตั้งเเต่เราออกมาเราไม่เคยขอเงินจากพ่อจากเเม่สักบาทต่อให้เราไม่มีเงินกินข้าวเราลำยากเเค่ไหนเราก็ไม่เอาความเดือดร้อนไปสู่เเม่กับพ่อเราสักครั้งช่วงที่เราตกงานเราไม่มีเงินส่งเขาก็โทรมาขอเราก็บอกเขาว่าเราไม่มีเงินเลยเราตกงานเเล้วเขาก็ด่าเราชุดใหญ่โดยที่ไม่ถามถึงความลำบากของเราเลยสักคำจนกระทั่งเรามีงานใหม่ทำงานรายวันวันละ150พอมีเงินกินข้าวเราก็ทำไปเรื่อยๆจนพ่อเราเรียกเเฟนเราไปแต่งงาน ก็มีอุปสรรคมากมายเลยกว่าจะได้เเต่งทั้งพ่อด่าว่าเราง่ายไปนอนให้เขาเอาฟรีๆด่าเราสารพัดอย่างเเต่สุดท้ายเเฟนเราก็กู้เงินมาเเต่งเราก่อนวันเเต่งพ่อเราก็กินเหล้าเมาเละเทะเลยกลับบ้านมาด่าเราดูถูกเราสารพัดอย่าง นั่งดูถูกเราเราก็แอบร้องให้เพราะวันเเต่งง่นมันเป็นวันที่ดีของชีวิตเราเเต่ไม่เคยได้รับคำอวยพรจากผู้เป็นพ่อเลยสักคำ พอเเต่งเสร็จงานจบพ่อเราไม่ไห้อะไรเราเลยสักอย่างทั้งเงินเเต่งทั้งทองของเรา เขาจะเอาหมดทุกอย่างเราเลยดื้อเก็บเเหวนทองครึ่งสลึงไว้1วงเเล้วเราก็กลับเขาเมืองเผื่อมาทำงานต่อเเต่หลังจากนั้นก็เป็นเหมือนเดิม ขอเงินเราตลอดช่วงนั้นเราไม่ได้ทำงานเลยช่วยย่าเเฟนขายข้าวหมูทอดเขาก็ให้เราใช้วันล่ะ100เเฟนเราทำงานเงินเดือนไม่ถึงหมื่นก็เป็นแบบนี้ตลอดจนเรามารู้ว่าพ่อขายรถที่เราซื้อให้ทิ้งเพราะต้องการเงินเราก็แอบน้อยใจที่เวลาเราให้ไปเท่าไหร่พ่อก็จะไปบอกชาวบ้านว่าเราไม่เคยให้อะไรเขาสุกอย่าง จนเราได้งานโรงงานทำก็ส่งเงินให้ใช้ทุกเดือนเหมือนเดิมเเต่วันนึงปู่เราเสียค่าจัดงานกมดไปเป็นเเสนเขาก็ให้ลูกปู่ซึ่งนั้นคือพ่อของเราหาเงินมาช่วยกันคนละ2หมื่นกว่าๆพ่อเราไม่มีเงินเงินพวกนั้นที่ต้องจ่ายก็เลยตกมาเป็นหน้าที่ของเรา3คนที่เป็นลูกพ่อต้องจ่ายคนล่ะ7000กว่าบาท เราก็ทำงาน3เดือนจ่ายครบ ระหว่างนั้นเราก็ส่งเงินให้พ่อใช้ อ๋อเราลืมบอกทุกคน หลังจากเราเเต่งงาน3เดือนเราก็มีลูก เเต่เราเลี้ยงลูกเองเลี้ยงลูกด้วยทำงานด้วย หลังจานั้นที่หาเงินใช้หนี้เราก็ไม่เคยกลับบ้านเลย ไม่เคยขอเงินพ่อเงินเเม่สักบาทเดียว เราไม่เคยติดต่อกลับทางบ้านจนปัจจุบันเราก็หาเงินเลี้ยงตัวเองเลี้ยงลูกมาตลอด เรามีความกดดันมากเราคิดว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนเลย ตอนนี้เราคิดว่าตัวเราเองนึ้เเหละคือเซฟโซน ถ้าเราไม่รักพ่อเราเลยเราจะผิดหรือบาปมั้ยคะทุกคน