สวัสดีค่ะ
เราเป็นลูกคนเดียวครอบครัวมีด้วยกัน3คนคือพ่อแม่ลูก ตอนเด็กๆเราคิดว่าครอบครัวเราพ่อแม่รักกันเลยมีเรา แต่พอโตมาเราถึงรู้เรื่องว่าพ่อไม่ได้อยากจะมีเรา แต่ในเมื่อมีก็เลี้ยงนะ แต่เป็นแม่เราที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กๆพ่ออุ้มแทบนับครั้งได้ ญาติฝั่งทางพ่อไม่ชอบแม่เรา บอกให้พ่อเลิกกับแม่ แต่ผู้ชายคนนี้ตอนนั้นคงมีความเป็นพ่อคนอยู่แหละ เขาไม่อยากให้เราเกิดมาเป็นลูกไม่มีพ่อ 
พ่อเราเป็นคนติดเหล้า ติดหวย ติดพนัน แรกๆก็ไม่เท่าไหร่แต่หลังๆมาพอตกงานก็หนักขึ้น 
พ่อเราชอบด่าว่าเรากับแม่ตลอด คำที่ด่าแต่ละคำมา มันโครตเจ็บเลย เขาด่าเหมือนเราไม่ใช่ลูก ด่าแม่ เหยียดญาติฝั่งทางแม่เรา เขาไม่เคยตีแม่นะ
แต่เขาตีเราเป็นช่วงม.ต้นจนถึงม.5  พอขึ้นม.6 ก็ไม่ได้ตี แต่เป็นคำดูถูกเหยียดความฝันเราแทน 
บ้านเราต้องกินข้าวพร้อมกันตลอดถ้าเรากับแม่กินก่อนพ่อก็จะด่า บ้านที่เราอยู่เป็นชื่อของพ่อ แต่เป็นเงินแม่ของเราครึ่งหนึ่ง เวลาเขาเมาเขาจะชอบไล่เรากับแม่ออกจากบ้านเขาพูดตลอดว่าบ้านนี้ของเขาเรากับแม่เป็นคนอาศัย ยังจะหน้าด้านอยู่อีก 
สำหรับเราพ่อถือเป็นผู้ชายปากหมาคนหนึ่งเลย ปกติก็ด่านะ แต่เวลาเมาแล้วแกจะด่ามากกว่าเดิม เรากับแม่ต้องอยู่ในบ้านที่มีแต่คำด่าพ่อตลอด
จนปัจจุบันนี้เราขึ้นมหาลัยแล้วอีกไม่กี่ปีก็จะจบ เวลาอยู่หอมีครั้งหนึ่งพ่อโทรมาให้เราโอนเงินไปจ่ายค่าเหล้าให้ แต่เราโอนให้ไม่ได้เพราะเราไม่มี จากนั้นแกก็ด่าเราก็บล็อคเบอร์แหไป แต่เวลาโทรหาแม่เราจะได้ยินคำด่าจากพ่อมาตามสายตลอด คือเราคงหนีไม่พ้นคำด่าของเขาแหละ เราชินที่แกด่าเรา แต่เราไม่โอเคมากๆที่แกด่าแม่เราขนาดนั้น เราเคยถามแม่ทำไมไม่หย่ากับพ่อซะ ทนอยู่แบบนี้ไปทำไมในเมื่อเราสองคนพูดอะไรไปพ่อก็ด่าอย่างเดียว ในบ้านก็ถืออำนาจกดเราและแม่ตลอด เราคิดมาแม่เราโครตจะเข้มแข็งเลยอดทนได้ขนาดนี้ ขณะที่เราเป็นเด็ก ที่แช่งพ่อตัวเองให้ตายๆไปซะ 
และในทุกวันนี้เขาแทบจะไม่มีความเป็นผู้ชายเลย
เป็นตัวอะไรตัวหนึ่งที่น่ารังเกียจมากสำหรับ เรารู้ตัวว่าการที่ลูกด่าบุพการีมันบาปมันไม่ดี ก็แน่แหละ ถ้าไม่เคยอยู่ในจุดที่เราอยู่เราคิดว่าคงไม่มีใครเข้าใจเราหรอก