ทุกอย่างมันเริ่มต้นไม่ง่ายที่จะเดินไปข้างหน้าด้วยความเสียใจที่ยังติดตัวอยู่อย่างนี้ หลายครั้งที่พยายามหลอกตัวเองว่าเราดีขึ้นแล้ว แต่มันไม่ใช่เรื่องจริงเลย

เริ่มจากเอะอะอะไรก็ร้องไห้ ร้องไห้ ไม่อยากกินข้าว นอนไม่หลับ และเอะอะก็ร้องไห้ ฟังเพลงเศร้า เหม่อลอย มีบ้างที่อยากทำร้ายตัวเอง แต่ก็รู้สึกว่ามันไม่คุ้ม จริงๆเราก็กลัวว่าไอ้อาการป่วยหรือโรคซึมเศร้าอะไรนั่นจะกลับมาเป็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จริงๆก็อยากจะโทษคนอื่นนะที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ แต่จริงๆแล้ว เรามันต้องโทษตัวเองนั่นถูกต้องแล้ว ตัวของเรา ใครจะมาทำร้ายเราได้นานขนาดนี้

เราตัดสินใจมาเรียนภาษาที่ต่างประเทศในวันที่ยังรักกัน มันก็คือความเสี่ยงที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิตแหล่ะ แต่ก็คิดว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีถ้าเราต่างอดทนและสู้ไปด้วยกัน เพราะอีกไม่นานเราก็จะกลับไป แต่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด

แย่เหมือนกันนะที่มันเกิดเหตุการณ์อะไรแบบนี้ขึ้นในขณะที่รอบข้างไม่มีใคร ถ้าเป็นตอนนี้แล้วเราอยู่ที่ไทย คงวิ่งไปกอดใครสักคนแล้วร้องไห้ดังๆ และมันคงเอาเบียร์ยัดใส่ปากให้เราเมาและผ่านไปวันต่อวันแน่ๆ

ไม่ค่อยรู้ตัวเองเท่าไหร่จนเกิดเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้นซ้ำๆว่า “ปกติเราก็เป็นหนักหนากับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว” แล้วที่ผ่านมาเราผ่านมันมาได้ยังไง จำไม่ได้เลย

นี่มันยังแค่ตอนเริ่มต้นเท่านั้น ยังต้องมีตอนต่อไปที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ส่วนตอนจบอย่าไปพูดถึงมันเลย บางทีตอนจบอาจจะแย่กว่าตอนเริ่มต้นก็ได้