อันนี้เป็นกระทู้แรกเลยคือผมไม่สบายใจมาก ไม่รู้ตัวเองเป็นโรคจิตอะไรรึปล่าว คืออย่างเวลาเพื่อนสอบตก โดนด่า หรือแบบเจ็บตัว แล้วผมชอบหลุดขำแล้วหยุดยิ้มไม่ได้เลย คือผมอ่ะพยายามทำตัวให้เป็นคนดีนะคือจะเอาหัวมุดโต๊ะสงบสติอารมณ์ก่อน แล้วทำใจให้นิ่ง ยิ่งแบบเห็นเวลาเห็นคนร้องไห้ผมก็จะเข้าไปปลอบนะ แต่แบบบางทีก็หลุดขำทั้งๆที่ผมไม่ได้อยากขำเลยอ่ะ เหมือนมันเป็นไปเองตามความรู้สึก คุมไม่อยู่อ่ะครับผมไม่อยากเป็นคนแบบนี้อ่ะ แต่คือไม่มีใครมองผมเป็นคนแบบนี้นะ เพราะผมจะเก็บอารมณ์เอาไว้ แล้วก็ไปปลอบ ให้คำแนะนำ เวลาเพื่อนสอบไม่ผ่านผมก็ช่วยสอนเขาอย่างเต็มที่ คือผมก็อยากช่วยให้เขาดีขึ้นนะ แต่อีกใจนึงผมมีความสุขที่เห็นเขาสอบไม่ผ่าน แล้วแบบอารมณ์โกรธผมก็ชอบเวลาเห็นใครโมโห มันแบบจะยิ้มโดยไม่รู้ตัว ช่วงหลังๆมานี้โตขึ้นมาก็เริ่มเก็บอารมณ์เก่งขึ้นแต่มันไม่ร้อย% อ่ะครับ แล้วก็ผมไม่เชิงมีความสุขอ่ะแต่มันยิ้มหัวเราะทั้งๆที่ใจสงสารเขาอ่ะ ผมไม่ชอบตัวเองแบบนี้เลยอ่ะ มีใครที่เป็นแบบนี้บ้างและมีวิธีแก้อะไร ปล.กระทู้นี้กระทู้แรกเลย แล้วก็พิมพ์ในทรศ.ด้วย คำผิดอาจจะเยอะนะขอโทษด้วยครับ