คือเราเป็นนักเขียนนิยายค่ะ ยังอยู่ในวัยเรียน บางทีนั่งพิมพ์ต้นฉบับอยู่เพลิน ๆ อยู่ ๆ รู้ตัวอีกทีเพื่อนสนิทก็ชะโงกหน้ามาอ่านแล้ว อ่านเสร็จก็ขำ แล้วก็บอกว่าเมื่อกี้เขียนอย่างงี้อ่อ บลา ๆ
เราก็บอกเขาตลอดว่านิยายคือเรื่องส่วนตัวของเรา ไม่ต้องมายุ่ง ไม่ต้องมาล้ำเส้นกัน แต่เขาก็ชอบมาทำอย่างงี้อ่ะ บางทีหมดอารมณ์จะเขียนเลย ทั้ง ๆ ที่มีเวลาเขียนแค่ตอนนั้นแล้วแท้ ๆ ทั้งที่ไม่เคยล้ำเส้นเขาเลยแต่เขาก็ดันมาล้ำเส้นเราซะงั้น น่าโดนยำมาก

บางทีมันก็หงุดหงิดกับการอยู่ร่วมกับคนแบบนี้สุด ๆ กวนทีนยังกวนไม่ดูเวลาเลย คนกำลังสงบสติอารมณ์เพราะโมโหอยู่ยังจะมากวนจนเกือบโดนต่อย โชคดีที่เราควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ค่อนข้างดีนะคะ เห้อ
ตัวอย่างการกวนก็เช่น
"กลั้นยิ้มอยู่หรอ ฮ่า ๆ " แล้วก็มาดึงแมสเราออก หัวร้อนหนักกว่าเดิมอีกเพราะเราไม่ตลกด้วยแต่เพื่อนพยายามทำให้เรายิ้ม เราก็หลุดยิ้มจริง ๆ แต่มันไม่ได้หายโกรธเลย โกรธกว่าเดิมด้วยซ้ำ บางทีก็ทำแมสเราขาดอีก น่าหงุดหงิดมาก บอกแล้วว่าไม่โอเคก็ยังจะทำ

แถมรู้ว่าเรากลัวเข็มยังจะมาแกล้งอีก เอาดินสอกดมากดไส้ให้ยาว ๆ เหมือนเข็มแล้วเอามาจิ้มเรา ถึงมันจะไม่เจ็บแต่เพราะมันเป็นความกลัวส่วนตัวเราเลยจะโมเมไปเองตลอดว่ามันเจ็บ คือเขาก็รู้ยังจะแกล้งเรื่องนี้อีก พอโดนแกล้งแบบนี้เราก็แขนอ่อนแรงตลอด บางทีจับดินสอยังไม่ได้เลย เขียนหนังสือเบี้ยวไปหมด เขายังจะมาขำอีก

อยากได้วิธีรับมือค่ะ รำคาญมาก ยังชอบมากวนสมาธิเวลาเรัยนอีก