"ความสุขมันก็มี ความทุกข์ก็ใช่ย่อย"

ทุกข์ที่เกิดจากความคิดตัวเองทั้งนั้นไม่ใช่จากใครอื่นเลย

คนอื่นเขาก็ปฏิบัติเหมือนๆกับเราแต่เรานี่แหละที่เป็นฝ่ายคิดเล็กคิดน้อยสะสมจนกลายเป็นคิดมาก

พยายามโกหกตัวเองว่า "ไม่เป็นไรช่างมันสิคิดแค่ความสุขที่มีก็พอ" แต่มันไม่ใช่ มันไม่ใช่เลยเรากลับไม่พอกับการคิดแค่นั้น

คิดแต่ความสุข โดยเอาความทุกข์ความเศร้าเก็บไว้ข้างในไม่แสดงออกมามันจะกลายเป็นเก็บกดรึเปล่า

ผมต้องยิ้มต่อไปเฮฮาต่อไปแม้มันจะเหนื่อยแค่ไหนใช่มั้ย ?  เพราะยังไงเราก็ไม่อยากให้คนรอบตัวเราเห็นความพ่ายแพ้และต้องมาคอยปลอบคอยให้กำลังใจ

ผมเพิ่งรู้ตัวตนของผมว่าผมเกลียดการโดนปลอบใจมากที่สุด มันยิ่งทำให้ผมร้องไห้และอ่อนแอกว่าเดิม

ผมก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่อยากเข้มแข็ง การละทิ้งปัญหาไปมันดีใช่มั้ย เราไม่ได้หนีแต่เราแค่มองข้ามมันเอามันไว้ข้างในข้างนอกก็แสดงแต่ความสุขจอมปลอมที่เราสร้างขึ้นมาเอง

มันช่างดู "พลาสติก" ซะเหลือเกิน