คือไม่เข้าใจมากๆเลยว่าจะมีทำไมสุดท้ายก็มาบ่น เราต้องประหยัดนะบางทีต้องประหยัดมากสุดๆ กินแค่ข้าวคลุกน้ำปลาข้าวที่ไม่มีอาหาร บางทีก็รู้สึกขาดสารอาหารกินแต่อะไรเดิม บางทีมันถึงขั้นนี้จริงๆ เวลามีกินก็พอมี  อยากได้อะไรไม่เคยได้ ได้แค่โทรศัพท์คือเราไม่ใช่พวกติดหรูหรืออยากตามกระแสนะคะโทรศัพท์ก็ใช้ธรรมดา แต่อยากมีคอมเพราะมันต้องใช้ถ้ามีจะสะดวกเราก๋ไม่มี พ่อแม่ไมีเงินซื้อให้ คือแบบหนังสืออะไรก็ต้องซื้อเองโดยเฉพาะหนังสืออ่านสอบ อะไรๆก็ต้องซื้อเอง เงินก็ต้องรับจ้างใช้แรงงาน
   ต้องประหยัดแบบซื้ออัไรก็ไม่สบายใจ อยู่ก็อยู่บ้านพังๆ บ้านไม้ชั้นเดียวสมัยเก่าแก่จะพังแหล่ไม่พังแหล่ หลังคารั่วเยอะ ปลวกเจาะบ้านไปเยอะ เสาก็เริ่มไม่ดี บ้านก็เริ่มเอียง อยู่แบบทรมานหน้าฝนลมพายุแรงๆ ต้องเอาตัวรอด 
    เราไม่เข้าใจว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ บางทีก็บอกเราให้อดทนดีแล้วที่เกิดมาจนจะได้รู้จักความลำบาก สรรหาคำมาปลอบใจ เดี่ยวโตขึ้นก็สบาย เมื่อไหร่มันจะสบายกว่าจะตั้งตัวได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ด้วยต้นทุนศูนย์ด้วย
     ถ้าตัวเองลำบากอย่ามีเลยลำพังตัวเงยังเอาไม่รอดเลย แล้วยังบอกเราใครๆก็มีหนี้ใครมันจะไปอยากมีหนี้วะ ไม่มีใครอยากเป็นหนี้ใครๆก็มีก็เราไม่อยากมี
สุดท้ายเราไม่สนใจเรื่องบุญเรื่องบาปอะไรแล้วมันเหนื่อยจริงๆ อย่าเอาความเห็นแก่ตัวมาให้เด็กอยู่แบบนี้เลย พวกเขาไม่ผิด