เราตกงานมา1เดือนกว่า หางานที่รองรับผู้หญิงอายุเยอะที่มีภาระมีลูกวัยเรียนอนุบาลยากมาก ส่วนใหญ่จะรับไม่เกิน28ปี ไม่เกิน30ปี ไม่มีภาระ ระหว่างหางาน1เดือนกว่ามานี้เงินในกระเป๋าก็เริ่มหมด เราเอาเสื้อผ้าตัวเองไปขายตลาดนัดเพื่อหารายได้มาไว้ซื้อข้าวสาร ไข่ และเครื่องปรุง เพื่อที่ว่าจะเซฟเรื่องกิน
ไข่1ฟองทอดกินกับลูก ต้มมาม่า1ห่อกินกับลูก เนื่องจากเราออกจากงานกะทันหัน ไม่มีทุนสำรองตั้งตัวที่จะไปหาสินค้าอะไรมาขายปากซอยสร้างรายได้ ลูกเราซึ่งเรียนอนุบาลแถวที่ทำงาน จึงมีค่าเดินทางในการไปรับ-ส่งลูกเรียน ค่าขนมไปโรงเรียน บางวันเมื่อไปรับลูก เราพาลูกเดินจากป้ายรถเมล์โรงเรียนไปอีกประมาณเกือบ2โล เพื่อให้อยู่ในระยะค่ารถตู้ไปถึงที่พักแค่ราคา10บาท ถ้าขึ้นจากแถวโรงเรียน15บาท พยายามประหยัดทุกทางเพื่อให้ตัวเองรอด
เดือนนี้ วันนี้ เราเหลือเงินติดกระเป๋า200 ซื้อข้าวสาร2โล44บาท(ปลายข้าว)เหลือ100กว่าบาท ค้างจ่ายค่าเช่าห้องเดือนที่2 กำลังจะโดนไล่ออก ทางหอพักแจ้งว่าต้องมาล็อคห้องเพราะเราไม่ได้จ่ายค่าห้อง เราติดต่อหาเพื่อน ญาติพี่น้องที่เราเคยช่วยเหลือเขาเมื่อสมัยเราทำงาน ทุกคนก็บอกไม่มี บางคนอ่านไม่ตอบ แม้แต่น้องสาวต่างพ่อที่เราเคยส่งเรียนจนจบมีงานทำมีเงินเดือน พอเราเอ่ยขอความช่วยเหลือไป ก็ตอบกลับมาว่าจะเก็บเงินไว้เรียนต่อ แล้วก็เงียบ ไม่อ่านไลน์ใดๆ มันเจ็บและจุกในใจแบบหวิวๆ นึกน้อยใจตัวเองเมื่อสมัยทำงานมีเงิน เราทำบุญและทาน ไม่ว่าคนหรือสัตว์ มีแต่คนมายืมเงิน แม้กระทั่งคนแปลกหน้าตกงาน เราก็ช่วยเหลือไป แต่ตอนนี้ที่เราลำบาก เรากลับกลายเป็นคนตัวคนเดียว ไม่มีมิตรภาพดีๆรอบตัวสักคน ทำให้ได้เห็นถึงใจคน
เดือนที่แล้วเคยติดต่อ1300ไปเพื่อขอรับเงินมาทำทุนค้าขาย เค้าส่งเรื่องให้จังหวัด บอกรอคิว3ถึง6เดือน รอทางหน่วยงานติดต่อกลับ ซึ่งคนตกงานที่ไม่มีทุนตั้งตัวแบบเราที่ต้องเช่าห้องอยู่ ตอนนี้ไม่มีคือไม่มีจริงๆพึ่งใครไม่ได้ เขามองที่โปรไฟล์ว่าเรียนจบปริญญาตรีเคยทำงานต้องมีลู่ทางหาเงิน แต่ยามตกงานถ้าไม่มีทุนทำอะไรเลย จะหารายได้ที่ไหน ซิมเรายังไปขอซิมฟรีมาใช้เพื่อให้ตัวเองมีเน็ตเซิร์จหางาน โทรศัพท์ก็เครื่องรุ่นเก่าแบตเสื่อม เอาไปให้ร้านมือถือยังส่ายหน้าว่าไม่รับ มันท้อมากๆ เหนื่อยจนไม่อยากมีลมหายใจสู้ต่อบนโลกนี้ ถ้าคิดให้สบายใจว่าเราเคยช่วยเหลือใคร พอตัวเองตกทุกข์ได้ยากไร้คนช่วยเหลือ เราคงติดหนี้เขาไว้ชาติก่อนจึงต้องมาใช้หนี้ชาติหนี้ การค้างจ่ายค่าห้องพักแล้วกำลังจะโดนไล่ออกทั้งที่ตัวเองไม่มีเงินมันทำให้สมองถึงทางตัน เมื่อวานนั่งคิดว่าอยากจบชีวิตตัวเองเพื่อหนีไปจากโลกใบนี้ พอมองหน้าลูกก็สงสารลูก ทำไม่ได้
มีใครใจดีให้เรายืมเงินจ่ายค่าห้องและเป็นทุนหาสินค้ามาขาย และเอาไว้ซื้อข้าวกินก่อนบ้างไหมคะ วันที่24มีนาคมและต้นเดือนเมษายนที่เงินว่างงานออก แล้วใจดีอนุญาตให้เราทะยอยคืนได้ 🙏😭
เราตกงานในวัย36ปีแบบไม่ทันตั้งตัว มีลูกเรียนอนุบาลที่ต้องดูแล หางานยาก ไม่มีเงิน จึงทำให้ไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติ
ไข่1ฟองทอดกินกับลูก ต้มมาม่า1ห่อกินกับลูก เนื่องจากเราออกจากงานกะทันหัน ไม่มีทุนสำรองตั้งตัวที่จะไปหาสินค้าอะไรมาขายปากซอยสร้างรายได้ ลูกเราซึ่งเรียนอนุบาลแถวที่ทำงาน จึงมีค่าเดินทางในการไปรับ-ส่งลูกเรียน ค่าขนมไปโรงเรียน บางวันเมื่อไปรับลูก เราพาลูกเดินจากป้ายรถเมล์โรงเรียนไปอีกประมาณเกือบ2โล เพื่อให้อยู่ในระยะค่ารถตู้ไปถึงที่พักแค่ราคา10บาท ถ้าขึ้นจากแถวโรงเรียน15บาท พยายามประหยัดทุกทางเพื่อให้ตัวเองรอด
เดือนนี้ วันนี้ เราเหลือเงินติดกระเป๋า200 ซื้อข้าวสาร2โล44บาท(ปลายข้าว)เหลือ100กว่าบาท ค้างจ่ายค่าเช่าห้องเดือนที่2 กำลังจะโดนไล่ออก ทางหอพักแจ้งว่าต้องมาล็อคห้องเพราะเราไม่ได้จ่ายค่าห้อง เราติดต่อหาเพื่อน ญาติพี่น้องที่เราเคยช่วยเหลือเขาเมื่อสมัยเราทำงาน ทุกคนก็บอกไม่มี บางคนอ่านไม่ตอบ แม้แต่น้องสาวต่างพ่อที่เราเคยส่งเรียนจนจบมีงานทำมีเงินเดือน พอเราเอ่ยขอความช่วยเหลือไป ก็ตอบกลับมาว่าจะเก็บเงินไว้เรียนต่อ แล้วก็เงียบ ไม่อ่านไลน์ใดๆ มันเจ็บและจุกในใจแบบหวิวๆ นึกน้อยใจตัวเองเมื่อสมัยทำงานมีเงิน เราทำบุญและทาน ไม่ว่าคนหรือสัตว์ มีแต่คนมายืมเงิน แม้กระทั่งคนแปลกหน้าตกงาน เราก็ช่วยเหลือไป แต่ตอนนี้ที่เราลำบาก เรากลับกลายเป็นคนตัวคนเดียว ไม่มีมิตรภาพดีๆรอบตัวสักคน ทำให้ได้เห็นถึงใจคน
เดือนที่แล้วเคยติดต่อ1300ไปเพื่อขอรับเงินมาทำทุนค้าขาย เค้าส่งเรื่องให้จังหวัด บอกรอคิว3ถึง6เดือน รอทางหน่วยงานติดต่อกลับ ซึ่งคนตกงานที่ไม่มีทุนตั้งตัวแบบเราที่ต้องเช่าห้องอยู่ ตอนนี้ไม่มีคือไม่มีจริงๆพึ่งใครไม่ได้ เขามองที่โปรไฟล์ว่าเรียนจบปริญญาตรีเคยทำงานต้องมีลู่ทางหาเงิน แต่ยามตกงานถ้าไม่มีทุนทำอะไรเลย จะหารายได้ที่ไหน ซิมเรายังไปขอซิมฟรีมาใช้เพื่อให้ตัวเองมีเน็ตเซิร์จหางาน โทรศัพท์ก็เครื่องรุ่นเก่าแบตเสื่อม เอาไปให้ร้านมือถือยังส่ายหน้าว่าไม่รับ มันท้อมากๆ เหนื่อยจนไม่อยากมีลมหายใจสู้ต่อบนโลกนี้ ถ้าคิดให้สบายใจว่าเราเคยช่วยเหลือใคร พอตัวเองตกทุกข์ได้ยากไร้คนช่วยเหลือ เราคงติดหนี้เขาไว้ชาติก่อนจึงต้องมาใช้หนี้ชาติหนี้ การค้างจ่ายค่าห้องพักแล้วกำลังจะโดนไล่ออกทั้งที่ตัวเองไม่มีเงินมันทำให้สมองถึงทางตัน เมื่อวานนั่งคิดว่าอยากจบชีวิตตัวเองเพื่อหนีไปจากโลกใบนี้ พอมองหน้าลูกก็สงสารลูก ทำไม่ได้
มีใครใจดีให้เรายืมเงินจ่ายค่าห้องและเป็นทุนหาสินค้ามาขาย และเอาไว้ซื้อข้าวกินก่อนบ้างไหมคะ วันที่24มีนาคมและต้นเดือนเมษายนที่เงินว่างงานออก แล้วใจดีอนุญาตให้เราทะยอยคืนได้ 🙏😭