แม่ไม่ให้อิสระในการใช้ชีวิตเราเลย ทำไมยังมีความคิดโบราณอะไรขนาดนี้ การที่เขารั้งเราไว้ทำให้เราดูอ่อนแอต่อโลกและทำให้เราเป็นคนโง่ ไปไหนมาไหนทำอะไรคนเดียวไม่เป็น ชอบพูดกับเราซ้ำๆว่าถ้าแก่ไปเราต้องเลี้ยงเขาดูแลเขา สรุปแล้วเขาอยากให้เราเกิดมาเพื่อเลี้ยงดูเขายามแก่เฒ่าหรอ พอเราเถียงกลับเขาด่าว่าถ้าโตไปจะหากินลำบากเพราะเถียงผู้ใหญ่ ชอบเอาเรื่องเวรกรรมมาขู่ เราไม่มีสิทธิ์พูดอะไรบ้างหรอ เราพูดอะไรก็ไม่มีใครฟัง เขาชอบเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่เสมอ ด้วยเหตุผลที่ว่ารักเราหมดหัวใจ รักแบบนี้คือวิธีที่รักผิดวิธีสำหรับเรามากๆ จุกจิกกับเราทุกเรื่อง เราบรรลุนิติภาวะแล้ว เรามีเพื่อนน้อย มีเพื่อนก็โดนเช็ค ห้ามมีเพื่อนผู้ชาย ไปเที่ยวไหนก็ไม่ได้ ต้องไปกับครอบครัวเท่านั้น ขู่ถึงขั้นว่ารอเขาตายก่อนอยากจะไปไหนค่อยไป ทุกคนคาดหวังกับตัวเรามากและผูกติดกับเรามากเกินไป จนบางทีมันอึดอัดใจมากๆ เสียสุขภาพจิตมากๆ เราหลอกตัวเองทุกๆวันว่าเดี๋ยวเราก็มีอิสระในการใช้ชีวิตสักวันแหละ ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน เราอยากหนีไปไกลๆ