ก่อนจะรู้สึกแบบนี้ เรารู้สึกจากการที่ไม่ได้อิสระจากครอบครัวก่อนค่ะ คือตอนนี้เรากำลังศึกษาอยู่ระดับมหาลัยเป็นช่วงวัยที่บรรลุนิติภาวะแล้ว (ในความคิดเรา) เราโตพอที่จะมีความคิดหรือการตัดสินใจเองได้แล้ว แต่แม่ของเราไม่ได้คิดแบบนั้น เวลาเราจะไปไหนหรือทำอะไรเราจะต้องขออนุญาตเขาตลอด ซึ่งเราคิดว่าตอนนี้มันเลยวัยที่จะต้องมานั่งขอกันแล้ว ควรจะเป็นการที่เราบอกเขาว่าเราไปไหน ทำอะไร ไปกับใคร กลับกี่โมง แบบนี้ซะมากกว่า แต่แม่เราไม่ได้คิดแบบนั้นเลย เราเคยคุยดีๆ ทะเลาะกันก็มี ปัญหามันก็จบที่แม่เราพูดว่า งั้นเราก็ไม่สามารถอยู่กับเขาได้ ถ้าเรายังมีความคิดแบบนี้อยู่ แล้วทุกอย่างก็จบที่เราไม่ได้ไป เพราะว่าเรายอมเขา ถ้าเกิดเราไม่ยอมเขาก็จะคิดว่าเราเอาชนะ แต่ทั้งหมดนี้มันก็ทำให้เราไม่มีความสุขเลย เราอยากออกไปใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นๆบ้าง บางทีแค่อยากไปใกล้ๆบ้าน ยังไม่ได้เลยค่ะ แล้วเขาก็จะชอบพูดว่าเราไม่รักครอบครัว เราเลือกคนข้างนอกอะไรทำนองนี้ แต่ตั้งแต่เราเกิดมาจนตอนนี้เราก็อยู่กับเขามาตลอด เชื่อฟังเขามาตลอดเลยนะคะ แต่แค่ตอนนี้เราโตขึ้นแล้ว มันถึงวัยที่เราอยากออกไปหาความสุขเล็กๆน้อยๆบ้าง ยังไม่ได้เลยค่ะ เนี้ยแหละค่ะพอนับวันเข้า เราก็รู้สึกว่าบ้านไม่ใช่ที่ของเรา ยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่มีความสุขเลยค่ะ