เราทำงานที่นี่มา3ปีค่ะ ตั้งแต่ทำมาเดือนแรกเราก็รู้สึกท้อเลยนายจ้างบ่นทุกอย่างแต่เราก็อดทนเพราะเป็นงานที่แรก เราคิดว่าคงเป็นแบบนี้ทุกที่แหละถ้าอดทนสักวันจะต้องดีขึ้น เราก็ทนมาตลอด คิดจะออกตลอดแต่ยังไม่กล้า เขาบ่นเราแม้ในเรื่องที่เราไม่ได้ทำ ว่าเราทำงานไม่มีสมองบ้าง เขารู้ว่ามีแค่เราที่ทนเขาบ่นได้เขาก็จะบ่นแค่เรา เพราะบางคนก็ออกเลยเพราะทนไม่ไหว แบบมาทำงาน7.00เปิดประตูมาก็เจอหน้าวิแรกก็บ่นเลย ทั้งๆที่บางเรื่องเราก็ไม่ใช่คนทำ ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนทำงานคนเก่าๆที่ออกไปแล้วว่าทำไมไม่มำให้ดีเหมือนคนนี้ล่ะ หรือบางทีก็เอาไปเปรียบเทียบกะคนงานที่อยู่มาเป็น10ปีว่าทำไมทำไม่ดีเหมือนเขา ทั้งๆที่เราก็พยายามมากๆแล้วแต่เราพึ่งหัดใหม่ก็ต้องมีพลาดบ้างเราไม่ใช่เครื่องจักรนะจะได้ทำทุกอย่างออกมาดีไปหมด บางครั้งบอกเราให้ทำแบบนี้พอเราทำตาม เขามาเห็นทีหลังเขาก็จะว่าเราว่าให้ทำอีกแบบพอเราทำตามที่เขาบอกอีกก็ยังไม่ถูกใจ เอาง่ายๆคือต่อให้เราทำตามทุกอย่างที่บอกก็โดนว่าอยู่ดีค่ะ มีครั้งนึงเราขายของแล้วเอาเงินไว้ในลิ้นชัก วันต่อมาเงินหายเขาก็เอาไปพูดกับคนอื่นว่าแบบมันจะเอาใส่ไว้ในลิ้นชักจริงหรือป่าวก็ไม่รู้ แล้วก็มาบ่นเราว่าไม่รู้จักรักษาเงินให้เขา ตอนนั้นจำไม่ค่อยได้ว่าพูดไรบ้างแต่มีประโยคนึงคือ"ไม่สำนึกบุญคุณเลย"เรานี่แบบจุกอ่ะทั้งๆที่กล้องก็มีไม่เปิดดูหลายวันต่อมาถึงได้รู้ว่าใครเอาไป นานๆเข้าเราเริ่มทนไม่ไหวเลยจะออกไปหางานทำที่กทมเราก็บอกเขาร่วงหน้าเขาเลยรับคนมาฝึกงาน แรกๆพี่คนนี้เขาก็ดูทำงานโอเค ทีนี้แหละเขาก็ทำเหมือนเราไม่มีประโยชน์ไปเลยงานอะไรก็เอาไปให้คนงานใหม่ทำ เอาง่ายๆคือพอได้คนใหม่ที่ดีก็ไม่สนใจเราเลย ละเรามารู้ทีหลังว่าเขาพูดกับพี่คนงานใหม่ว่าเราออกไปได้ก็ดีเบื่อ พอผ่านไปสักพักคนงานใหม่ก็เถียงเขาแบบหนักมาก เถียงทุกอย่าง สุดท้ายก็โดนสั่งให้หยุดงานไปเลย พอหาคนไม่ได้ก็มาคุยดีกับเราเหมือนเดิมทำแบบนี้ประจำ ชอบเอาเราไปพูดลับหลังตลอดแต่เขาก็ทำแบบนี้กับทุกคนค่ะ สุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปกทมเพราะทั้งกลัวว่าจะหางานไม่ได้ยังไม่กล้าออกจากเซฟโซนก็ต้องทนแบบนี้ต่อไป ทนจนจะบ้าตายบางครั้งต้องแอบไปร้องไห้ ทำงาน7.00-17.30 เรากลับ17.36บ้าง บางครั้งก็18.00เลย แต่เขาก็ยังมาบ่นว่าให้ล่วงเวลาบ้างไม่ใช่กลับเป๊ะๆ คือทำไรไม่เคยถูกสักอย่าง แล้วบ้านเราห่างจากที่ทำงาน26โลเราออก6.30เลยไม่ทันกินข้าวเช้าอาศัยไปกินนั่นสัก5นาทีเอา เพราะไม่มีพักเที่ยงคือกินข้าวเสร็จก็ทำงานต่อปกติเราก็กินข้าว10นาทีกินเสร็จก็ต้องไปทำงานต่อ มีพี่ที่ทำแผนกเดียวกับเราบ้านเขาห่างจากที่ทำงาน10โล แล้วเขาก็มีคนที่บ้านเตรียมหุงหาอาหารให้เขาเลยกินทัน แต่เราอยู่คนเดียวไม่มีใครทำให้ เขาก็พูดกับพี่คนนั้นเหมือนแซะเราว่าแบบที่บ้านพี่คนนั้นตื่นเช้ามีเวลากินข้าวนี่อยู่ที่สันดานคนตื่นเช้าขยันนะ คนที่ตื่นสายนี่ขี้เกียจอะไรงี้ จริงๆเขาก็ทำแบบนี้ตลอด แต่เราก็ทน เราก็กะจะทนจนเรียนป.ตรีจบแต่คงไม่ไหวแล้วมันToxicมากเกินจะรับไหวมัอีกหลายเรื่องที่เขาทำแต่ถ้าจะพิมพ์คงยาว เราไม่รู้ควรจะเอาไงต่อดี ไม่มีใครให้ปรึกษาเลย ถ้าเราตัวคนเดียวคงออกนานแล้วแต่นี่ทั้งต้องส่งน้องเรียนส่งตัวเองด้วย เราเลยไม่กล้าออกจากตรงนี้สักที กลัวไปหางานกทมแล้วเงินอาจจะไม่พอใช้กลัวค่าใช้จ่ายจะเยอะ ยาวหน่อยนะคะแต่ไม่รู้จะไปปรึกษาใครแล้วจริงๆค่ะ