คือผมนั่งสมาธิภาวนาพุทโธ จนรู้สึกจิตสงบมากเสียงภายนอกก็ดังแต่เราตั้งมั่นในพุทโธเสียงภายนอกไม่สามารถทำให้เราออกจากสมาธิได้ นั่งไปได้ประมาณ1ชม.จิตเรานิ่งสงบมาก แล้วอาการปวดหลังอย่างมากก็เกิดขึ้นแต่เราไม่สนใจตั้งมั่นในพุทโธตลอดจนเรารู้สึกว่าเราลืมตาขึ้นเห็นทุกอย่างในห้องปกติ(ในห้องปิดไฟมืดสนิท แสงรอดผ่านไม่ได้) อาการปวดหลังก็ค่อยๆหายไป แต่เรารู้สึกได้ว่าเรานั่งอ้าปากลิ้นดันเพดานน้ำลายหยดใสขาเยอะมาก แต่ก็ยังภาวนาพุทโธอยู่ เรารู้สึกว่าตัวเบาๆลอยๆแล้วก็เหมือนลืมตาเองครับ อยากทราบว่าเป็นเพราะอะไรครับเราลืมตาเองหรือว่าเป็นนิมิตรครับ
นั่งสมาธิแล้วรู้สึกว่าลืมตา
คือผมนั่งสมาธิภาวนาพุทโธ จนรู้สึกจิตสงบมากเสียงภายนอกก็ดังแต่เราตั้งมั่นในพุทโธเสียงภายนอกไม่สามารถทำให้เราออกจากสมาธิได้ นั่งไปได้ประมาณ1ชม.จิตเรานิ่งสงบมาก แล้วอาการปวดหลังอย่างมากก็เกิดขึ้นแต่เราไม่สนใจตั้งมั่นในพุทโธตลอดจนเรารู้สึกว่าเราลืมตาขึ้นเห็นทุกอย่างในห้องปกติ(ในห้องปิดไฟมืดสนิท แสงรอดผ่านไม่ได้) อาการปวดหลังก็ค่อยๆหายไป แต่เรารู้สึกได้ว่าเรานั่งอ้าปากลิ้นดันเพดานน้ำลายหยดใสขาเยอะมาก แต่ก็ยังภาวนาพุทโธอยู่ เรารู้สึกว่าตัวเบาๆลอยๆแล้วก็เหมือนลืมตาเองครับ อยากทราบว่าเป็นเพราะอะไรครับเราลืมตาเองหรือว่าเป็นนิมิตรครับ