โชคดีแค่ไหนแล้ว ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ผู้เป็นเวไนยสัตว์ สามารถเข้าใจธรรมได้ สามาถปฏิบัติเพื่อให้เข้าถึงความเป็นจริงของโลกได้ (โลกุตตระธรรม)
โชคดีแค่ไหนแล้ว ที่ได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนา ในดินแดนที่ยังมีศาสนาพุทธเป็นศาสนาประจำชาติอยู่ อย่างประเทศไทย
โชคดีแค่ไหนแล้ว ที่ได้เกิดมา ณ ดินแดนที่ยังมีพระอริยเจ้า อยู่ไม่ไกลตัวเช่นนี้

   การปฏิบัติในความเชื่ออื่นๆ ผมเข้าใจว่า เป็นแค่เรื่องของสมถกรรมฐานล้วนๆ
ไม่ได้มีเรื่องของสติปัฏฐานเข้ามาเกี่ยวเลย
เมื่อไม่ได้เจริญสติควบคู่ ปัญญารู้แจ้งเห็นธรรมจึงไม่เกิด
ลำพังการมุ่งเจริญสมถะ มันก็ได้แค่ทางฌาน แต่ไม่มีอภิญญาญาณเกิดขึ้น
และเมื่อไม่มีอภิญญาญาณเกิดขึ้น โอกาสที่จะก้าวไปจนถึงอาสวักขยญาณ จึงย่อมเป็นไปไม่ได้

   เหมือนเด็กน้อยที่ยังไม่ได้เข้าเรียนหนังสือ โอกาสที่จะได้รับปริญญาบัตร ย่อมไม่มี ฉันใดก็ฉันนั้น
เหมือนคนที่กำลังเดินหลงทาง โอกาสที่จะไปถึงเป้าหมาย ย่อมไม่มี
เหมือนคนตาบอดสนิท โอกาสที่จะได้เห็นแสง(ธรรม) ย่อมไม่มี
เหมือนคนที่ออกเดินทางไปในมหาสมุทร ท่ามกลางความมืดมิด อย่างไม่รู้จุดหมาย โอกาสที่เขาจะได้ไปถึงฝั่งฝัน ย่อมไม่มี