ขอระบายกับชีวิตก.ทำวิจัยค่ะ เหนื่อยมากๆเลย
ตอนแรกรู้สึกว่าประสบการณ์ในงานวิจัยที่ผ่านมา จะช่วยให้งานวิจัยที่ 2 ดีขึ้น แต่ก็ดีขึ้นในระดับนึงเท่านั้นค่ะ ไม่ดีขึ้นแบบทำให้ใจฟูอ่ะค่ะ
งานวิจัยที่ 2 ตั้งใจทำมากๆ แต่ต่างจากงานแรกตรงงานแรกเป็นแลป งาน 2 เป็นสร้างเครื่อง (ซึ่งเกิดมาก็ไม่เคยสร้างเครื่องเลย เหมือนเราต้องใช้เวลาและค.เจ็บปวดในการเรียนรู้)เจอปัญหาก็ปรับแก้ๆ ไปเรื่อยๆๆ จนวนลูปเป็นแบบ พอทำไป 1 แบทช์ เจอปัญหาตรงนี้ เราก็ไปปรับแก้ เพื่อให้มันดีขึ้น วนลูปๆไปเรื่อยๆ จบปัญหาอันเก่าที่แก้ก็ผ่านไปๆ ก็ดีขึ้นแล้วในระดับนึง แต่ปัญหาใหม่ก็มา ไม่สามารถทำให้ดีที่สุดได้ ทั้งๆที่พยายามมากๆแล้ว จนเวลาใกล้จะถึงเดดไลน์ที่เราต้องไปต่อในส่วน ตปท. แล้ว ไม่สามารถเลื่อนได้แล้ว เพราะเลื่อนเวลาจะไปมาหลายทีแล้ว ทาง อจ. ก็บอกว่า หยุดได้แล้ว เราไม่สามารถเริ่มใหม่ทุกครั้งได้ เราต้องแบบ move on เอาตรงนี้ ณ แค่นี้ ทำวิจัยให้เสร็จที่สภาวะเครื่องเท่านี้ให้เสร็จ แล้วเขียนงานออกมาก่อนให้ได้แล้ว ไม่งั้นก็จะไม่ทันที่จะไป ตปท.
ซึ่งรู้สึกแบบแย่กับตัวเองมากที่แบบไม่สามารถทำให้ดีที่สุดได้ คือตอนนี้ เราก็พอจะรู้ว่า "ถ้าปรับตรงนี้เพิ่มอีกนิดนึง เปลี่ยนตรงนี้ เราว่ามันน่าจะดีกว่าเดิม" แต่ก็ทำไม่ได้แล้ว เพราะจะไม่ทันเดดไลน์แล้ว เพราะถ้าปรับก็ต้องเริ่มทำวิจัยใหม่ตั้งแต่ต้นเลย รู้สึกแบบ ทำไมไม่รู้ตัวให้เร็วกว่านี้ ปรับให้เร็วกว่านี้ รู้สึกเจ็บปวดในใจมากที่ทำให้มันดีได้เท่านี้ รู้สึกไม่เหมาะสม ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นป.เอกได้เลย
รู้สึกว่าผลนี้ตอนไปเขียน paper จะต้องแบบหาทฤษฎีมาใส่ support เยอะมากๆ วิเคราะห์เชิงลึกมากๆกว่า paper แรกอีก ทั้งๆที่อุตส่าห์วางแผนตอนแรกอย่างดี สมมติฐานดี แต่ผลก็ไม่เคยเป็นไปตามสมมติฐานเลย ผลแหวกแนวตลอด
รู้สึกเศร้ามากเลยค่ะ เครียดมากด้วย จ-ศ. ก็ปั่นแลปตลอด ส-อา. ก็ต้องวิเคราะห์ผลของแต่ละสัปดาห์ๆ รู้สึกแบบ เฮ้ออ กับตัวเองหนักมาก
มีพี่ๆที่จบป.เอกไปแล้วคนไหน เคยผ่านสถานการณ์ค.รู้สึกอะไรแบบนี้ไหมคะ พี่ผ่านไปได้ยังคะ (มีคนเคยบอกว่า ผ่านงานแรกไปได้แล้วจะแกร่งขึ้น ส่วนเรายังไม่รู้สึกว่าแกร่งขึ้นเลย ยังรู้สึกว่า ก็ยังไม่รู้อะไรที่มากพออยู่ดี ยังไม่เชี่ยวชาญพอ อยากจบไปแล้วเก่งเหมือน อจ.หรือพี่ๆนักวิจัย ที่แบบเจอปัญหาอะไร ก็จัดการได้หมด ชิวๆ ไม่มีเครียดเลย)
พยายามเท่าไหร่ ก็ไม่ดีที่สุดสักทีสำหรับแลปป.เอก เวลาก็ไม่พอ เหนื่อยมากเลยกับวิจัย มีใครผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปกันยังไงคะ
ตอนแรกรู้สึกว่าประสบการณ์ในงานวิจัยที่ผ่านมา จะช่วยให้งานวิจัยที่ 2 ดีขึ้น แต่ก็ดีขึ้นในระดับนึงเท่านั้นค่ะ ไม่ดีขึ้นแบบทำให้ใจฟูอ่ะค่ะ
งานวิจัยที่ 2 ตั้งใจทำมากๆ แต่ต่างจากงานแรกตรงงานแรกเป็นแลป งาน 2 เป็นสร้างเครื่อง (ซึ่งเกิดมาก็ไม่เคยสร้างเครื่องเลย เหมือนเราต้องใช้เวลาและค.เจ็บปวดในการเรียนรู้)เจอปัญหาก็ปรับแก้ๆ ไปเรื่อยๆๆ จนวนลูปเป็นแบบ พอทำไป 1 แบทช์ เจอปัญหาตรงนี้ เราก็ไปปรับแก้ เพื่อให้มันดีขึ้น วนลูปๆไปเรื่อยๆ จบปัญหาอันเก่าที่แก้ก็ผ่านไปๆ ก็ดีขึ้นแล้วในระดับนึง แต่ปัญหาใหม่ก็มา ไม่สามารถทำให้ดีที่สุดได้ ทั้งๆที่พยายามมากๆแล้ว จนเวลาใกล้จะถึงเดดไลน์ที่เราต้องไปต่อในส่วน ตปท. แล้ว ไม่สามารถเลื่อนได้แล้ว เพราะเลื่อนเวลาจะไปมาหลายทีแล้ว ทาง อจ. ก็บอกว่า หยุดได้แล้ว เราไม่สามารถเริ่มใหม่ทุกครั้งได้ เราต้องแบบ move on เอาตรงนี้ ณ แค่นี้ ทำวิจัยให้เสร็จที่สภาวะเครื่องเท่านี้ให้เสร็จ แล้วเขียนงานออกมาก่อนให้ได้แล้ว ไม่งั้นก็จะไม่ทันที่จะไป ตปท.
ซึ่งรู้สึกแบบแย่กับตัวเองมากที่แบบไม่สามารถทำให้ดีที่สุดได้ คือตอนนี้ เราก็พอจะรู้ว่า "ถ้าปรับตรงนี้เพิ่มอีกนิดนึง เปลี่ยนตรงนี้ เราว่ามันน่าจะดีกว่าเดิม" แต่ก็ทำไม่ได้แล้ว เพราะจะไม่ทันเดดไลน์แล้ว เพราะถ้าปรับก็ต้องเริ่มทำวิจัยใหม่ตั้งแต่ต้นเลย รู้สึกแบบ ทำไมไม่รู้ตัวให้เร็วกว่านี้ ปรับให้เร็วกว่านี้ รู้สึกเจ็บปวดในใจมากที่ทำให้มันดีได้เท่านี้ รู้สึกไม่เหมาะสม ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นป.เอกได้เลย
รู้สึกว่าผลนี้ตอนไปเขียน paper จะต้องแบบหาทฤษฎีมาใส่ support เยอะมากๆ วิเคราะห์เชิงลึกมากๆกว่า paper แรกอีก ทั้งๆที่อุตส่าห์วางแผนตอนแรกอย่างดี สมมติฐานดี แต่ผลก็ไม่เคยเป็นไปตามสมมติฐานเลย ผลแหวกแนวตลอด
รู้สึกเศร้ามากเลยค่ะ เครียดมากด้วย จ-ศ. ก็ปั่นแลปตลอด ส-อา. ก็ต้องวิเคราะห์ผลของแต่ละสัปดาห์ๆ รู้สึกแบบ เฮ้ออ กับตัวเองหนักมาก
มีพี่ๆที่จบป.เอกไปแล้วคนไหน เคยผ่านสถานการณ์ค.รู้สึกอะไรแบบนี้ไหมคะ พี่ผ่านไปได้ยังคะ (มีคนเคยบอกว่า ผ่านงานแรกไปได้แล้วจะแกร่งขึ้น ส่วนเรายังไม่รู้สึกว่าแกร่งขึ้นเลย ยังรู้สึกว่า ก็ยังไม่รู้อะไรที่มากพออยู่ดี ยังไม่เชี่ยวชาญพอ อยากจบไปแล้วเก่งเหมือน อจ.หรือพี่ๆนักวิจัย ที่แบบเจอปัญหาอะไร ก็จัดการได้หมด ชิวๆ ไม่มีเครียดเลย)