สวัสดีค่ะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากระบายเฉยๆ
เราเลือกมาเรียน ป.เอกเมื่อ 3 ปีก่อนค่ะ เรารู้สึกว่าเราเลือกทางชีวิตผิดมาก ไม่เคยรู้สึกโง่ขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิตค่ะ ในตอนแรกที่เลือกเรียนป.เอก เพราะ อจ.ที่ปรึกษาตอนทำโปรเจคป.ตรี ท่านบอกว่ามีทุนให้เป็นทุนแบบโทควบเอกเลย มีค่าใช้จ่ายให้ครอบคลุมหมดเลย ในตอนนั้นเราก็มั่นใจในตัวเองสูงเกินไป คิดว่าเรียนไหวแน่ๆ ผ่านได้แน่นอน ก็ปรึกษากับครอบครัวแล้ว ครอบครัวก็อยากให้เรียนเพราะมีโอกาส เราก็เลยเลือกเรียนและรับทุน
พอเริ่มเรียนในปีแรกๆก็เริ่มรู้สึกแล้วว่ามันไม่ใช่ทางสักเท่าไหร่เลยค่ะ การเรียนไม่เหมือนป.ตรีที่คุ้นเคย(ที่เป็นแบบ อจ. สอนเนื้อหาให้แบบหยาบๆ-ละเอียด แต่ก็ยังสอนให้ มีชีทให้ มีหนังสือให้ มีข้อมูลให้ มีไกด์ไลน์ให้ การบ้าน งานกลุ่มป.ตรีก็เยอะแยะ แต่ presentation ก็เทอมล้ะประมาณ 4-5 ครั้งต่อวิชาไม่เกินนี้ บางก็วิชาก็ไม่มี เป็นแบบใช้คะแนนสอบอย่างเดียว) พอมาป.เอกเริ่มตงิดๆตั้งแต่ coursework เลยค่ะ(อจ. สอนแบบไม่มีอะไรให้เลย บอกแค่หัวข้อใหญ่ๆกว้างๆ แล้วก็ให้ทำ presentation มาให้ อจ. ฟัง เป็นแบบนี้ทุกวิชา ไม่มีเนื้อหาเลย การบ้าน presentation ก็มีทุกอาทิตย์ทุกวิชา แล้วก็ให้พูดเป็นภาษาอังกฤษหมดเลย ไม่มีภาษาไทยเลย แล้วเราก็ได้ภาษาอังกฤษแบบงูๆปลาๆมากเลยค่ะ ต้องท่องอย่างเดียวเลยเวลาพูด ตอบคำถามก็หงึกๆหงักๆมาก) แต่ coursework ก็ผ่านมาได้แบบจะตายแหล่ ไม่ตายแหล่ จากนั้นก็สอบ Qe ต่อก็ผ่านมาได้แบบจะตายแหล่ ไม่ตายแหล่เช่นเดิม
ทีนี้เริ่มเข้าสู่การทำ Thesis ช่วงปี 2 เราไม่เคยรู้สึกชีวิตโง่ขนาดนี้มาก่อน ผลแลปมันผิดพลาดไปหมดเลย แบบ error เยอะมาก การอ่าน paper ก็จำเป็นต้องอ่านเยอะมาก(ตอนทำโปรเจคป.ตรี เราอ่านแค่ 3-4 paper อ่าน paper ละอาทิตย์ ตอนป.เอก เหมือนโดน อจ. บังคับอ่านแบบวันละ paper ซึ่งบอกเลยว่าเราก็ยังทำไม่ได้ เราอ่าน 2-3 วันได้ 1 paper คือน้อยมากๆเลยค่ะ) ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ประสิทธิภาพขนาดนี้มาก่อนในชีวิต แล้วตอนเดินทางไปทำแลปก็เหนื่อย ทำที่มหาวิทยาลัยไม่ได้ ไม่มีเครื่องมือ เราก็ต้องไปทำที่ จ.นครนายกทุกวัน ไปกลับๆ ออกตี 5.50 น. ถึงหอก็ 2 ทุ่ม จ-ศ. กลับมาก็ต้องมานั่งวิเคราะห์ผล บางทีบางวันก็ไม่ได้อ่าน paper เหนื่อยมากเลย ส อา. ก็ไม่ได้กลับบ้าน แล้วคนในครอบครัวก็ชอบถามว่า "นี่ปี 2 แล้วใช่ไหม อีก 1 ปี- 2 ปี จบใช่ไหม" พอมาได้ยินคำถามนี้รู้สึกเครียดมากเลย เราได้แต่อธิบายไปว่า จะจบหรือไม่จบไม่ได้อยู่ที่ปี แต่อยู่ที่ผลงาน เกณฑ์บังคับตีพิมพ์ 2 paper ถ้าไม่ได้ก็ไม่จบ ที่บ้านก็ถามต่อว่า "แล้วใครเป็นคนเขียน paper ล่ะ" เราก็ตอบว่า ก็เราไงที่ต้องเขียน ที่บ้านก็ถามอีกว่า "แล้วทำไมไม่เขียนสักทีล้ะ" เราก็ตอบว่า ยังเขียนไม่ได้ ที่บ้านก็ถามอีกว่า "แล้วทำไมเขียนไม่ได้อ่ะ ทำไมไม่เขียนสักที" เราก็ตอบไม่ถูกอ่ะ รู้สึกสะเทือนใจแบบก็ผลแลปมันยังไม่ได้ดี ก็เลยเขียนไม่ได้อ่ะ สำหรับ ป.เอกท่านอื่นๆอาจจะเขียนง่ายๆนะคะ แต่สำหรับเรามันยากอ่ะ หรือเราโง่ๆก็ไม่รู้ ตอนนั้นก็รู้สึกอยากลาออก แต่พอบอกที่บ้านว่าจะลาออก เขาก็บอกว่า มาขนาดนี้แล้วก็เรียนต่อเถอะ ก็เรียนแบบอ่าเค ยังเรียนต่อ
ตอนนี้ปัจจุบัน ปี 3 ผลแลปที่วางโครงร่างไว้กับ อจ. ก็กำลังเขียน paper 1 แต่เราก็รู้สึกว่าผลแลปมันไม่ดีเท่าที่ต้องการเลย แล้วเราก็อธิบายบางปรากฏการณ์ไม่ได้ว่าทำไมผลถึงออกมาเป็นแบบนี้ ทำไมงานเรามันต่างกับคนอื่นๆ บางอย่างพออธิบายไปก็หา paper อื่นมาอ้างอิงไม่ได้ หาวิธีการที่จะมายืนยันผลก็ไม่ได้ ผลแลปก็ไม่ค่อยดี แบบที่เรามองเอง เรายังรู้สึกว่าผลแบบนี้น่ะหรอที่จะจบ พอรู้สึกว่าเขียนไม่ออก อยากลาออกจริงจังก็ไปปรึกษาแม่ (คือเราติดทุนค่ะ ถ้าจะลาออกก็ต้องใช้ทุนคืน 1.5 เท่าค่ะ) แม่ก็บอกว่าถ้าจะลาออกก็ได้นะ เดี๋ยวแม่จะขายบ้านใช้ทุนให้ คือพอได้ยินแบบนี้มันก็ลาออกไม่ได้อ่ะ ลาออกก็คือ อกตัญญูอีก เรียนต่อก็รู้สึกทรมานทุกวัน เขียน paper ก็มึนๆ อ่าน paper ก็ไม่อยากอ่าน แต่ก็ต้องอ่าน ชีวิตไม่มีความสุขเลย รู้สึกอยากตายก็ตายไม่ได้อีกเพราะก็ต้องแบบเรียนจบก็ต้องมาดูแลครอบครัว อจ.ที่ปรึกษาก็ทักมาให้แก้ paper อยู่ทุกวัน เครียดมากเลยค่ะ แล้วงานที่เคยคุยไว้กับ อจ.ตอนแรกก็มีแค่แลป พอมาตอนนี้ อจ. บอกว่า ต้องออกแบบเครื่องมือด้วยนะ เพื่อมาใช้ทดสอบตัวที่เราทำว่าทำแบบใช้ในชีวิตจริงได้ ต้องใช้โปรแกรมออกแบบนะ ต้องทำซิมนะ แล้วก็ไม่เคยเรียนเลย รู้สึกงานงอกอีก ไม่รู้เลยว่าจะทำได้ไหม จะออกแบบได้ไหม รู้สึกแบบตอนนั้นไม่น่าเลือกมาเรียนป.เอกเลย ไม่น่ามั่นใจในตัวเองสูงเลย ตอนจบป.ตรี น่าจะแบบไปทำงานเลยแบบเพื่อน เห็นเพื่อนๆทำงานดูมีความสุขมากๆเลย ได้ใช้ชีวิตอิสระ ไม่ติดพันธะอะไรทั้งนั้น ตอนนี้รู้สึกเครียดมากเลย ก็เลยมานั่งพิมพ์เฉยๆค่ะ อยากออกไปจากจุดๆนี้มาก แต่ก็ออกไม่ได้เพราะครอบครัวก็รออยู่ รู้สึกแย่มากๆเลยในแต่ละวัน อยากลาออกมากแต่ก็ออกไม่ได้ TT
ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ระบายเฉยๆค่ะ ก็แค่แชร์ประสบการณ์คนโง่ๆคนนึงแค่นั้นเองค่ะ
เลือกทางชีวิตผิด - ไม่มีทางหนี...ได้เลยยย
เราเลือกมาเรียน ป.เอกเมื่อ 3 ปีก่อนค่ะ เรารู้สึกว่าเราเลือกทางชีวิตผิดมาก ไม่เคยรู้สึกโง่ขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิตค่ะ ในตอนแรกที่เลือกเรียนป.เอก เพราะ อจ.ที่ปรึกษาตอนทำโปรเจคป.ตรี ท่านบอกว่ามีทุนให้เป็นทุนแบบโทควบเอกเลย มีค่าใช้จ่ายให้ครอบคลุมหมดเลย ในตอนนั้นเราก็มั่นใจในตัวเองสูงเกินไป คิดว่าเรียนไหวแน่ๆ ผ่านได้แน่นอน ก็ปรึกษากับครอบครัวแล้ว ครอบครัวก็อยากให้เรียนเพราะมีโอกาส เราก็เลยเลือกเรียนและรับทุน
พอเริ่มเรียนในปีแรกๆก็เริ่มรู้สึกแล้วว่ามันไม่ใช่ทางสักเท่าไหร่เลยค่ะ การเรียนไม่เหมือนป.ตรีที่คุ้นเคย(ที่เป็นแบบ อจ. สอนเนื้อหาให้แบบหยาบๆ-ละเอียด แต่ก็ยังสอนให้ มีชีทให้ มีหนังสือให้ มีข้อมูลให้ มีไกด์ไลน์ให้ การบ้าน งานกลุ่มป.ตรีก็เยอะแยะ แต่ presentation ก็เทอมล้ะประมาณ 4-5 ครั้งต่อวิชาไม่เกินนี้ บางก็วิชาก็ไม่มี เป็นแบบใช้คะแนนสอบอย่างเดียว) พอมาป.เอกเริ่มตงิดๆตั้งแต่ coursework เลยค่ะ(อจ. สอนแบบไม่มีอะไรให้เลย บอกแค่หัวข้อใหญ่ๆกว้างๆ แล้วก็ให้ทำ presentation มาให้ อจ. ฟัง เป็นแบบนี้ทุกวิชา ไม่มีเนื้อหาเลย การบ้าน presentation ก็มีทุกอาทิตย์ทุกวิชา แล้วก็ให้พูดเป็นภาษาอังกฤษหมดเลย ไม่มีภาษาไทยเลย แล้วเราก็ได้ภาษาอังกฤษแบบงูๆปลาๆมากเลยค่ะ ต้องท่องอย่างเดียวเลยเวลาพูด ตอบคำถามก็หงึกๆหงักๆมาก) แต่ coursework ก็ผ่านมาได้แบบจะตายแหล่ ไม่ตายแหล่ จากนั้นก็สอบ Qe ต่อก็ผ่านมาได้แบบจะตายแหล่ ไม่ตายแหล่เช่นเดิม
ทีนี้เริ่มเข้าสู่การทำ Thesis ช่วงปี 2 เราไม่เคยรู้สึกชีวิตโง่ขนาดนี้มาก่อน ผลแลปมันผิดพลาดไปหมดเลย แบบ error เยอะมาก การอ่าน paper ก็จำเป็นต้องอ่านเยอะมาก(ตอนทำโปรเจคป.ตรี เราอ่านแค่ 3-4 paper อ่าน paper ละอาทิตย์ ตอนป.เอก เหมือนโดน อจ. บังคับอ่านแบบวันละ paper ซึ่งบอกเลยว่าเราก็ยังทำไม่ได้ เราอ่าน 2-3 วันได้ 1 paper คือน้อยมากๆเลยค่ะ) ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ประสิทธิภาพขนาดนี้มาก่อนในชีวิต แล้วตอนเดินทางไปทำแลปก็เหนื่อย ทำที่มหาวิทยาลัยไม่ได้ ไม่มีเครื่องมือ เราก็ต้องไปทำที่ จ.นครนายกทุกวัน ไปกลับๆ ออกตี 5.50 น. ถึงหอก็ 2 ทุ่ม จ-ศ. กลับมาก็ต้องมานั่งวิเคราะห์ผล บางทีบางวันก็ไม่ได้อ่าน paper เหนื่อยมากเลย ส อา. ก็ไม่ได้กลับบ้าน แล้วคนในครอบครัวก็ชอบถามว่า "นี่ปี 2 แล้วใช่ไหม อีก 1 ปี- 2 ปี จบใช่ไหม" พอมาได้ยินคำถามนี้รู้สึกเครียดมากเลย เราได้แต่อธิบายไปว่า จะจบหรือไม่จบไม่ได้อยู่ที่ปี แต่อยู่ที่ผลงาน เกณฑ์บังคับตีพิมพ์ 2 paper ถ้าไม่ได้ก็ไม่จบ ที่บ้านก็ถามต่อว่า "แล้วใครเป็นคนเขียน paper ล่ะ" เราก็ตอบว่า ก็เราไงที่ต้องเขียน ที่บ้านก็ถามอีกว่า "แล้วทำไมไม่เขียนสักทีล้ะ" เราก็ตอบว่า ยังเขียนไม่ได้ ที่บ้านก็ถามอีกว่า "แล้วทำไมเขียนไม่ได้อ่ะ ทำไมไม่เขียนสักที" เราก็ตอบไม่ถูกอ่ะ รู้สึกสะเทือนใจแบบก็ผลแลปมันยังไม่ได้ดี ก็เลยเขียนไม่ได้อ่ะ สำหรับ ป.เอกท่านอื่นๆอาจจะเขียนง่ายๆนะคะ แต่สำหรับเรามันยากอ่ะ หรือเราโง่ๆก็ไม่รู้ ตอนนั้นก็รู้สึกอยากลาออก แต่พอบอกที่บ้านว่าจะลาออก เขาก็บอกว่า มาขนาดนี้แล้วก็เรียนต่อเถอะ ก็เรียนแบบอ่าเค ยังเรียนต่อ
ตอนนี้ปัจจุบัน ปี 3 ผลแลปที่วางโครงร่างไว้กับ อจ. ก็กำลังเขียน paper 1 แต่เราก็รู้สึกว่าผลแลปมันไม่ดีเท่าที่ต้องการเลย แล้วเราก็อธิบายบางปรากฏการณ์ไม่ได้ว่าทำไมผลถึงออกมาเป็นแบบนี้ ทำไมงานเรามันต่างกับคนอื่นๆ บางอย่างพออธิบายไปก็หา paper อื่นมาอ้างอิงไม่ได้ หาวิธีการที่จะมายืนยันผลก็ไม่ได้ ผลแลปก็ไม่ค่อยดี แบบที่เรามองเอง เรายังรู้สึกว่าผลแบบนี้น่ะหรอที่จะจบ พอรู้สึกว่าเขียนไม่ออก อยากลาออกจริงจังก็ไปปรึกษาแม่ (คือเราติดทุนค่ะ ถ้าจะลาออกก็ต้องใช้ทุนคืน 1.5 เท่าค่ะ) แม่ก็บอกว่าถ้าจะลาออกก็ได้นะ เดี๋ยวแม่จะขายบ้านใช้ทุนให้ คือพอได้ยินแบบนี้มันก็ลาออกไม่ได้อ่ะ ลาออกก็คือ อกตัญญูอีก เรียนต่อก็รู้สึกทรมานทุกวัน เขียน paper ก็มึนๆ อ่าน paper ก็ไม่อยากอ่าน แต่ก็ต้องอ่าน ชีวิตไม่มีความสุขเลย รู้สึกอยากตายก็ตายไม่ได้อีกเพราะก็ต้องแบบเรียนจบก็ต้องมาดูแลครอบครัว อจ.ที่ปรึกษาก็ทักมาให้แก้ paper อยู่ทุกวัน เครียดมากเลยค่ะ แล้วงานที่เคยคุยไว้กับ อจ.ตอนแรกก็มีแค่แลป พอมาตอนนี้ อจ. บอกว่า ต้องออกแบบเครื่องมือด้วยนะ เพื่อมาใช้ทดสอบตัวที่เราทำว่าทำแบบใช้ในชีวิตจริงได้ ต้องใช้โปรแกรมออกแบบนะ ต้องทำซิมนะ แล้วก็ไม่เคยเรียนเลย รู้สึกงานงอกอีก ไม่รู้เลยว่าจะทำได้ไหม จะออกแบบได้ไหม รู้สึกแบบตอนนั้นไม่น่าเลือกมาเรียนป.เอกเลย ไม่น่ามั่นใจในตัวเองสูงเลย ตอนจบป.ตรี น่าจะแบบไปทำงานเลยแบบเพื่อน เห็นเพื่อนๆทำงานดูมีความสุขมากๆเลย ได้ใช้ชีวิตอิสระ ไม่ติดพันธะอะไรทั้งนั้น ตอนนี้รู้สึกเครียดมากเลย ก็เลยมานั่งพิมพ์เฉยๆค่ะ อยากออกไปจากจุดๆนี้มาก แต่ก็ออกไม่ได้เพราะครอบครัวก็รออยู่ รู้สึกแย่มากๆเลยในแต่ละวัน อยากลาออกมากแต่ก็ออกไม่ได้ TT
ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ระบายเฉยๆค่ะ ก็แค่แชร์ประสบการณ์คนโง่ๆคนนึงแค่นั้นเองค่ะ