สมาธิสูตร

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔
อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต
๗. สมาธิสูตร
             [๒๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงมีปัญญารักษาตน มีสติเจริญสมาธิหาประมาณมิได้เถิด เมื่อเธอมีปัญญารักษาตน มีสติ เจริญสมาธิหาประมาณมิได้อยู่ ญาณ ๕ อย่าง ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตน ญาณ ๕ อย่างเป็นไฉน คือ ญาณย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนว่า 

สมาธินี้มีสุขในปัจจุบัน และมีสุขเป็นวิบากต่อไป ๑ 
สมาธินี้เป็น อริยะ ปราศจากอามิส ๑ 
สมาธินี้อันคนเลวเสพไม่ได้ ๑ 
สมาธินี้ละเอียด ประณีต ได้ด้วยความสงบระงับ บรรลุได้ด้วยความเป็นธรรมเอกผุดขึ้น และมิใช่บรรลุได้ด้วยการข่มธรรมที่เป็นข้าศึก ห้ามกิเลสด้วยจิตอันเป็น  สสังขาร ๑ 
ก็เราย่อมมีสติเข้าสมาธินี้ได้ มีสติออกจากสมาธินี้ได้ ๑ 

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงมีปัญญารักษาตน มีสติ เจริญสมาธิอันหาประมาณมิได้เถิด เมื่อเธอทั้งหลายมีปัญญารักษาตน มีสติ เจริญสมาธิอันหาประมาณมิได้อยู่ ญาณ ๕ อย่างนี้แล ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตน ฯ

จบสูตรที่ ๗

พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๒ ภาษาบาลี อักษรไทย
พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๔ สุตฺต. องฺ. (๓): ปญฺจก-ฉกฺกนิปาตา

     [๒๗]   สมาธึ   ภิกฺขเว   ภาเวถ   อปฺปมาณํ  นิปกา  ปติสฺสตา สมาธึ    ภิกฺขเว    ภาวยตํ   อปฺปมาณํ   นิปกานํ   ปติสฺสตานํ   ปญฺจ ญาณานิ    ปจฺจตฺตญฺเญว    อุปฺปชฺชนฺติ   กตมานิ   ปญฺจ   
               ๑.  อยํ   สมาธิ ปจฺจุปฺปนฺนสุโข   เจว   อายตึ   จ   สุขวิปาโกติ   ปจฺจตฺตญฺเญว  ญาณํ อุปฺปชฺชติ  
               ๒. อยํ  สมาธิ  อริโย  นิรามิโสติ  ปจฺจตฺตญฺเญว  ญาณํ  อุปฺปชฺชติ
               ๓. อยํ  สมาธิ  อกาปุริสเสวิโตติ  ปจฺจตฺตญฺเญว  ญาณํ  อุปฺปชฺชติ  
               ๔. อยํ สมาธิ สนฺโต    ปณีโต    ปฏิปฺปสฺสทฺธิลทฺโธ    เอโกทิภาวาธิคโต    น    จ สสงฺขารนิคฺคยฺหวาริตปฺปตฺโตติ      ปจฺจตฺตญฺเญว     ญาณํ     อุปฺปชฺชติ         
                ๕.  โส  โข  ปนาหํ  อิมํ  สมาธึ  สโตว  สมาปชฺชามิ  สโต  ๑- วุฏฺฐหามีติ ปจฺจตฺตญฺเญว   ญาณํ  อุปฺปชฺชติ  ฯ   
สมาธึ  ภิกฺขเว  ภาเวถ  อปฺปมาณํ นิปกา    ปติสฺสตา    สมาธึ   ภิกฺขเว   ภาวยตํ   อปฺปมาณํ   นิปกานํ ปติสฺสตานํ อิมานิ ปญฺจ ญาณานิ ปจฺจตฺตญฺเญว อุปฺปชฺชนฺตีติ ฯ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่