คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 40
ได้คำตอบแล้วครับ ตนในที่นี้คือ ความเป็นเราที่แท้จริงนั่นเอง ที่เกิดไม่ปรากฏ เสื่อมไม่ปรากฏ เมื่อตั้งอยู่แปรไม่ปรากฏ
ขันธ์ 5 (ร่างกายจิตใจตอนนี้)ไม่ใช่ตัวตนเรา ใช้เพื่อสร้างกรรมและรับผลของกรรมเท่านั้น ดังนั้น เราจึงมีกรรมเป็นของตน และ เป็นผู้มีตนเป็นที่พึ่ง มีตนเป็นสรณะ ตามที่พระองค์ตรัสไว้ถูกต้องตามจริงทุกประการ
เธอทั้งหลายจงเป็นผู้มีตนเป็นที่พึ่ง
มีตนเป็นสรณะ ไม่มีสิ่งอื่นเป็นสรณะ
จงเป็นผู้มีธรรมเป็นที่พึ่ง มีธรรมเป็นสรณะ
ไม่มีสิ่งอื่นเป็นสรณะอยู่เถิด
-พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับหลวง) เล่มที่ ๑๗ ข้อที่ ๘๗
ขันธ์ 5 (ร่างกายจิตใจตอนนี้)ไม่ใช่ตัวตนเรา ใช้เพื่อสร้างกรรมและรับผลของกรรมเท่านั้น ดังนั้น เราจึงมีกรรมเป็นของตน และ เป็นผู้มีตนเป็นที่พึ่ง มีตนเป็นสรณะ ตามที่พระองค์ตรัสไว้ถูกต้องตามจริงทุกประการ
เธอทั้งหลายจงเป็นผู้มีตนเป็นที่พึ่ง
มีตนเป็นสรณะ ไม่มีสิ่งอื่นเป็นสรณะ
จงเป็นผู้มีธรรมเป็นที่พึ่ง มีธรรมเป็นสรณะ
ไม่มีสิ่งอื่นเป็นสรณะอยู่เถิด
-พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับหลวง) เล่มที่ ๑๗ ข้อที่ ๘๗
แสดงความคิดเห็น
สงสัยเรื่อง สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน สัตว์ คือ ขันธ์ 5
ถ้าความจริงคือสัตว์ = ขันธ์ 5 (สัตว์ไม่แยกจากขันธ์ 5)
พระองค์ตรัสว่า ขันธ์ 5 ไม่ใช่ตน
แล้ว ขันธ์ 5 จะมีกรรมเป็นของตนได้ยังไงครับ ในเมื่อขันธ์ 5 ไม่ใช่ตน
หรือความจริงเป็นยังไงครับ วอนผู้รู้แตกฉานในพระธรรมคำสอนช่วยอธิบายได้ไหมครับ