ชีวิตในวัยเด็กและวัยเรียนของเรามันก็ไม่ได้ราบรื่นอะไรมากหรอก เพราะครอบครัวเรายากจน ไม่ได้เที่ยว ไม่ได้ฟุ่ยเฟือยอะไรมากมาย แต่มันก็มีความสุขตามประสาเด็กๆ ตามประสาวัยเรียน มีเพื่อนมากมาย 
แต่พอเรียนจบ ชีวิตวัยทำงานมันไม่สนุกเลย เรากลายเป็นคนไม่อยากทำงาน ก็ไปทำงานเพื่อเลี้ยงชีพทุกวันแหละ  ไม่มีเป้าหมายเลยก็ว่าได้
เรานึกถึงแต่วัยเรียน ฝันถึงแต่สมัยเรียน จิตใจเราอ่อนแอ กลายเป็นคนร้องไห้ง่ายมาก
แค่ฟังเรื่องแย่ๆของคนอื่น ฟังเพลงหรือดูหนังที่เศร้าๆ น้ำตามันก็ไหลออกมา มันก็อธิบายไม่ถูกนะ

บางที่เรารู้สึกแย่ รู้สึกไร้ค่า เพราะว่าตอนเรียนหนังสือ เราเป็นคนเรียนเก่ง ทำอะไรเกี่ยวกับการเรียนก็สำเร็จ แต่พอจบมาเจอกับโลกความเป็นจริง เราไม่ประสบความสำเร็จเลยในเรื่องงาน สอบก็ไม่ติด 

ทุกวันนี้ ในใจไม่เคยมีความสุขเลยจริงๆ เจอผู้คน ไปเที่ยวบ้างงั้นๆแหละ ก็ไม่ได้ช่วยอะไร
จนบางทีเราคิดอยากจะไปหาหมอจิตแพทย์  
เราเคยบอกเล่นๆกับคนรอบตัว ว่าเหมือนเราน่าจะเป็นบ้า แต่คนรอบตัวก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะดูเราก็ปกติดี

เราไม่อยากเปนแบบนี้เลย