วันหนึ่งเราลืมตาตื่นขึ้นมา
ด้วยความรู้สึกที่ผิดหวัง
การมีชีวิตอยู่กลายเป็น
เรื่องน่าเศร้าขึ้นมาซะอย่างนั้น

โลกทั้งใบกลายเป็นสีเทา
ว่างเปล่า
เศร้า
และหม่นหมอง

จนเกิดคำถามขึ้นมาว่า " ทำไม "
ให้กับทุกอย่างบนโลกใบนี้

ก่อนที่มันจะสะสม
เป็นความเหน็ดเหนื่อย
และทำร้ายให้เราต้องรู้สึกแย่
กับตัวเองตลอดเวลา

...

26 กรกฎาคม 60

: เคยคิดฆ่าตัวตายไหม ?
ผู้ชายท่าทางใจดี
ที่มีคำนำหน้าว่า " นพ. " ถามเรา

เราไม่ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้า

: สู้กับตัวเองมาได้ตั้งหกปี
วันนี้ไม่ไหวแล้วใช่ไม๊ถึงได้มา ?

ไม่มีคำตอบอะไรจากเราเช่นเคย
นอกจากเสียงร้องไห้ที่เริ่มดังขึ้น

" severe depressive episode "
( ภาวะซึมเศร้ารุนแรง )
ถูกบันทึกลงบนกระดาษสีเหลือง
ตามคำวินิจฉัยของคนแปลกหน้า
ที่เราเรียกว่า " จิตแพทย์ "

...

ใช่แล้ว

เราป่วย...
ป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามาหกปีแล้ว
และไม่มีทีท่าว่าจะหายไปง่ายๆด้วย

จากวันนั้นจนถึงวันนี้
ก็เข้ารับการรักษาจิตใจมาได้เดือนกว่าๆ
ด้วยการกินยาทุกเช้าเพื่อปรับสารในสมอง
พึ่งยานอนหลับในเวลากลางคืน ทำจิตบำบัด
และพบจิตแพทย์ทุกๆสองสัปดาห์

ความรู้สึกของโรคซึมเศร้ามันเป็นยังไง ?

แน่นอนว่ามันไม่มีความสุข
เหมือนที่ชื่อโรคมันบอกไว้นั้นแหละ

จุดเริ่มต้นของมันก็ขึ้นอยู่กับเหตุการณ์
และสภาพจิตใจของแต่ละคนที่ประสบมา
สะสมมาเรื่อยๆจนสารความสุขในสมองบกพร่องไป
และก่อตัวเกิดเป็น " โรคซึมเศร้า " ในที่สุด

*ถ้าอยากรู้รายละเอียดก็ค้นหาในเน็ตดูนะ

...

โรคซึมเศร้าสำหรับเรา
มันคือการต่อสู้กับตัวเองอย่างหนัก
ในภาวะที่สภาพจิตใจอ่อนแอ
และต้องการคนโอบกอดให้รู้สึกปลอดภัย

เราต้องสู้กับอาการนอนไม่หลับ
และสะดุ้งตื่นในช่วงเวลาเดิมกลางดึกทุกคืน

สู้กับความคิดที่คอยแต่จะบอกให้เราตาย
และต้องสู้กับความรู้สึกแย่ๆที่อัดแน่นอยู่ในชีวิตทุกวัน

มันเหนื่อยนะ
เหนื่อยมากจริงๆสำหรับคนที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า

การได้รับความเข้าใจจากใครสักคน
จึงกลายเป็นสิ่งที่ผู้ป่วยโรคซึมเศร้าโหยหา
ไม่ต่างจากพื้นที่ปลอดภัยเลยล่ะ

...

แต่ว่าแก ...

ถ้าแกไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรหรอกนะ
เราขอเพียงแค่แกไม่ทำร้ายจิตใจกันก็พอ

...

เพราะ #โรคซึมเศร้าเราคุยกันได้ :