เจอประสบการณ์ความรักแย่ๆ(มั้ง)ตอนนั้นมันเด็กมาก ประมาณป.6 จนตอนนี้ก็ม.6 จะเข้ามหาลัยแล้ว

ตอนป.6มีแฟนคนแรกเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน
เขาก็เล่นกับเพื่อนเพศตรงข้ามปกตินั้นแหละแต่ผมดันหึงไง
ผ่านไป1-2เดือนเขาก็บอกเลิกผม ไม่กี่วันต่อมาเขาก็ไปคบกับเพื่อนอีกคน ซึ่งเป็นคนในกลุ่มในแก็งชายฉกรรจ์ของผมนี้แหละ แต่ด้วยความป.6อะ ผมก็มีเหวอๆนิดนึง ไม่ได้คิดไรเยอะ 

ขึ้นมัธยมย้ายมาเรียนต่างจังหวัดตอน ม.3มีแฟนอีกละห้องเดียวกันอีกแล้ว ตอนนั้นผมก็ลืมเรื่องตอนป.6ไปแล้วแหละ ก็คุยก็เล่นตามประสาแฟนกันแบบปกติเลย แต่พอนานๆเข้า เห็นเขาคุย เขายิ้ม เขาสนุก กับเพื่อน เพศตรงข้ามทั้งหลายในห้อง ไอ้เรื่องตอนป.6 ก็วนกลับมาปั่นประสาทผมอีกแล้ว
อาการหึงคิดมากเริ่มมา ได้แต่เก็บไว้ในใจคนเดียวทั้งๆที่ก็ปรับความเข้าใจอะไรกันแล้วแท้ๆ
แต่สาเหตุหลักของปัญหามันคือผมไม่ใช่เขา ที่จะทำยังไงก็จัดการกับความรู้สึกตัวเองไม่ได้สักที กลัวว่าไอเพื่อนคนนี้มันจะดีกว่า มันจะทำแฟนเราใจอ่อน มันทำให้แฟนมีความสุขมากกว่าเราอีก น้อยใจ หึงไม่เป็นเรื่องจนเลือกที่จะตีตัวออกห่างทั้งเพื่อนทั้งแฟน
เพราะกลัวจะเหมือนตอนป.6 คล้ายว่ามันจะฝังใจผมไปแล้ว เป็นแบบไม่เชื่อใจคนรักตัวเองสะงั้น สุดท้ายก็เลิกกันไป จนผ่านมา 2-3ปีแล้ว ได้ยินเสียงเขา เจอหน้าเขาทุกวันในห้องเรียน ผมไม่เคยจะมูฟออนจากเขาได้เลย มีคนมาจีบมาทักก็ไม่กล้าเปิดใจให้ใครแล้ว ไม่อยากให้ใครเขาต้องมาเสียเวลาเสียน้ำตากับคนแบบผมเลย นิสัยแบบนี้ของผมมันแย่มากๆ ไม่เหมาะจะเป็นแฟนใครได้เลย มันไม่รู้จะจัดการความรัสึกนี่ยังไงดี คือแค่อยากจะพัฒนาตัวเองในเรื่องความรักครับ