ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ในวัย 27 ปี แทบไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับการได้ใช้ชีวิตเลย ไม่ได้เป็นอย่างที่อยากเป็นเพราะไม่อยากถูกสังคมตราหน้า เพราะเรามันตัวคนเดียว กลัวจะเจอหนักจนทนไม่ไหว ไม่มีใครให้พึ่งพิง ตั้งใจเรียน โดยที่ไม่สนใจการมีเพื่อนฝูง พอมารู้สึกตัวอีกที่ก็กลายเป็นคนคุยกับคนอื่นไม่เป็น อัธยาศัยแย่ขั้นสุด กลัวสังคม ทำงานหรือใช้ชีวิตร่วมกับใครไม่ได้เลย แม้แต่คนในครอบครัว เคยพยายามปรับตัวแล้ว แต่เหมือนอยากตายยิ่งกว่าเก่า ร้องไห้ก็ร้องคนเดียว เช็ดน้ำตาคนเดียว พบจิตแพทย์คนเดียว เคยฆ่าตัวตายก็เกือบสำเร็จแล้ว จนถึงตอนนี้ก็รู้สึกเสียใจว่า ถ้าตอนนั้นเด็ดขาดกว่านี้ก็คงไม่ต้องยืดมาเรื่อยๆ ตอนนี้ก็ งง กับตัวเองว่าเลือกมีชีวิตอยู่ต่อทำมั้ย ทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีอะไรให้อาลัยอาวรณ์ ไม่ได้เสียใจ แต่มันรู้สึกว่างเปล่า กลวงในหน้าอก ทรมาณ อยากได้ความสงบ  คิดว่าคงเป็นสัญชาตญาณป้องกันตัวเองมั้ง เลยคิดว่าถ้าคิดจะมีชีวิตต่อไปจริงๆ ก็อยากเป็นผู้เป็นคนปกติจริงๆ เราจึงอยากได้คำแนะนำจากเพื่อนๆว่าเราควรไปทิศทางไหน หรือจะแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวของตัวเองก็ได้  เราไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะไปจบลงตรงไหน เมื่อไร ถึงจะไมได้ตัดสินใจลงมือเอง แต่ก็ไม่อยากไปด้วยความรู้สึกค้างคา งงๆ แบบนี้เลย