แค่อยากเล่า..อยากระบาย ในฐานะลูกคนกลาง
เราเคยได้ยินว่า พ่อแม่มักรักลูกคนกลางน้อยที่สุด และเราก็พยายามเถียงในใจว่าไม่จริงหรอกพ่อแม่รักลูกเท่าๆกันหมด
จนผ่านมาเนิ่นนานเราก็รู้สึกได้ว่ามันเป็นจริงแบบนั้น....
ด้วยความเป็นลูกคนกลาง ทำให้เราได้รับการเอาใจใส่จากแม่น้อยที่สุด  ตอนเด็กแม่ก็เอาเวลาไปกับพี่ๆ และน้องๆ หมด
อาจเพราะเราไม่วอกแวก ตั้งใจเรียนอย่างเดียว ไม่ทำสิ่งที่แม่ไม่ชอบ  
เพื่อนคนไหนที่แม่บอกไม่ดี ก็ไม่คบ..ผู้ชายคนไหนแม่ว่าไม่ดีก็ไม่คุย..(พอโตมาเราถึงรู้ว่าในใจเราลึกๆ อยากให้แม่รักเราเลยไม่ทำให้แม่เสียใจ)
กลับกันพี่ๆ กับน้องๆ มักจะมีปัญหามาทำให้แม่ปวดหัว เสียใจบ่อยมาก และแม่ก็จะเสียใจกับพวกเขามาก
พอเขาทำให้แม่ดีใจ แม่ก็จะดีใจมาก..พอทำให้เสียใจ ก็จะเสียใจมาก (ซึ่งเป็นธรรมดาคนเราเมื่อรักมาก ก็ดีใจและเสียใจออกมามาก)
แตกต่างจากเรา ต่อให้ทำดีแค่ไหน แม่ก็แค่รู้สึกเฉยๆ ไม่มีเรื่องทำให้เสียใจ และไม่มีเรื่องไหนทำให้ดีใจ แค่เป็นคนกลางๆ 
ที่ไม่มีเรื่องร้าย แต่ก็ไม่ดีในสายตาเขา ต่อให้จะเรียนดี มีงานดี ทำอะไรให้แม่หลายอย่าง (ก็ไม่เท่าลูกรักเขาทำให้แค่อย่างเดียว)
รับฟังความเศร้า ความเสียใจของแม่ ที่แม่โทรมารำพันถึงเรื่องพี่ๆ น้องๆ เสมอๆ.. โทรหาเราแต่ถามถึงชีวิตคนอื่น..
ลูกคนอื่นไม่รับสายก็โทรมาร้องให้เสียใจกับเรา ทุกๆครั้ง จนนานไปเราคิดว่า
ความรักที่เรามีมันไม่พอถมและเติมเต็มสิ่งที่แม่ขาดจากพี่ๆน้องๆ ได้เลยเหรอ
...และเริ่มรู้สึกว่าบางที คนไม่รักทำยังไงเขาก็ไม่รัก