เคยมีคนบอกว่า  "พ่อแม่มักห่วงลูก ที่ยังพึ่งพาตัวเองไม่ได้ มากกว่าคนที่ไปรอดหรือพึ่งพาตัวเองได้" เราทั้งเป็นคนที่ไปรอด และไปสามารถพึ่งพาตัวเองได้ แล้วก็ยังไม่เห็นว่าพ่อแม่จะห่วงเราเลย ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็โดนบันทอนจิตใจตลอด แม่มีความสุขและอยากอวดรูปน้องชายของเราเสมอจะตื่นเต้นดีใจเมื่อเห็นภาพน้องชายเรา รูปเราอย่าว่าแต่ดูเลยยังเคยจะไปเผาทิ้ง เรากับน้องชายห่างกันปีเดียวเราไม่ได้เกียจน้องน่ะ เราพี่น้องรักกันดี แม่จำได้ว่าน้องชอบอะไร และจะไม่ทำอาหารนั้นเลยหรือมีแยกให้ สวนเราไม่ชอบก็ต้องกินเพราะไม่มีอะไรให้กิน  เราจำได้เลยมีช่วงหนึ่งที่มีพายุเข้า ห้องเราติดกับแม่แล้วไปห้องน้อง ฝนตกหนักมากเราไปเรียน น้ำจะท้วม สิ่งที่แม่ทำคือไปเอาของในห้องน้องออกมาหมดยกเว้นห้องเราทั้งที่ห้องเรากับแม่ติดกันเราไม่ว่าอะไรหรอกถ้าจะเอาของเราออกมาคนสุดท้าย แต่นี้แม่ไม่เอาออกมาเลยเราเสียใจมากรีบวิ่งไปร้องให้ในห้อง ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนเราก็เจ็บปวดตลอดเลยเมื่อนึ่งถึงอดีต แค่อยากระบาย เพราะตอนนี้ทั้งเศร้าเสียใจและรู้สึกไรค่ามากตอนนี้
ปล.เราอายุ19 น้องเราอายุ18