ทะเลาะกับแม่มาค่ะ แม่ชอบจับผิดเราอยู่เรื่อย ของในครัวทุกอย่างถามแล้วถามอีกว่าใช้ไปเท่าไร พอเราบอกว่าใช้ไปแค่ไหนเขาก็มักจะถอนหายใจเหมือนไม่เต็มใจที่เราใช้ เหตุการณ์แนวๆนี้มันเกิดขึ้นหลายครั้ง เราซื้อรองเท้าแค่ไม่กี่บาทไม่เกินร้อยด้วยซ้ำ บอกเขาไปแล้วว่าซื้อรองเท้านะ ขอเงินจ่ายหน่อยได้ไหม เขาก็โอเค แต่พอถึงวันจ่ายจริงกลับถามว่าของอะไร เราก็บอกว่ารองเท้า เหมือนเดิมเลยค่ะ ถอนหายใจ+ทำเสียงจิ๊ พอได้ยินแบบนั้นแอบรู้สึกเสียใจค่ะ ทำไมการที่เราอยากได้อะไรบางอย่างมันยากจัง ต่างกับพี่น้องคนอื่นในครอบครัว กลับมาเรื่องเดิมเราถามเขาไปว่า ทำไม...ไม่อยากให้ใช้เหรอ เขาก็บอกว่าไม่ใช่แล้วด่าเราสารพัด บอกว่าถามแค่นี้ไม่ได้รึไง มันถามได้นะคะแต่เราเจอคำถามนี้บ่อยๆจนเราไม่กล้าที่จะทำอะไร เดี๋ยวจะโดนถามอีก หลังจากนั้นก็ไม่คุยกับแม่อีกเลย พ่อรู้เรื่องทั้งหมดแล้วได้ช่วยเหลือให้เราสบายใจในตอนที่ออกไปขายของกับเรา คุยกันเรื่องแม่(เราไปช่วยพ่อขายของค่ะ แม่ไม่ได้ไปด้วย) 
คำพูดของแม่มันร้ายแรงต่อจิตใจเรามาก คุยกับพ่อยังไงให้เราได้ยินทุกคำ เขาเลือกใช้ตะโกนให้เราได้ยินบอกว่าไปอยู่คนเดียวเลย ไม่ต้องมาอยู่บ้านนี้ คนแบบมึ*ต้องอยู่คนเดียว หลังจากนี้จะไม่เลี้ยงมึ*แล้ว หาเงินเอง อกตัญญูกับแม่ เสียใจค่ะคำพูดเขามันรุนแรงเกิน555 เราซิ่วมหาวิทยาลัยมาสองปีแล้วสุขภาพจิตใจเราแย่มากค่ะ เราอิจฉาพี่น้องเรามากค่ะ เขาทรีตลูกแต่ละคนไม่เหมือนกัน เจ็บกับคำพูดเขาว่าลูกคนกลางกับลูกคนเล็กไม่เหมือนกัน ลูกคนกลางแย่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ? ทำไมเราถึงโดนประจำ เคยลงมือจบชีวิตตัวเองเพราะคำพูดของแม่ แต่ก็รอดมาได้โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเราทำอะไร ตั้งแต่เกิดมาเสียใจมากที่สุดและบ่อยสุดคงเป็นเรื่องครอบครัว ขอโทษที่อ่อนแอนะคะ