สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราไม่แน่ใจว่าตนเองกำลังกลัวความรักรึเปล่า จขกทเป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงดูมาในครอบครัวที่ค่อนข้างปิด ตอนเด็กๆไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะพ่อไม่ให้ไปเล่นบ้านเพื่อน ไม่ให้เพื่อนมาบ้าน ไปรับ-ส่ง ไปไหนกับครอบครัวตลอด จขกทมีน้องสาวค่ะรุ่นราวคราวเดียวกัน พอเป็นเพื่อนแก้เหงาได้บ้าง เรียกได้ว่าทักษะในการเข้าสังเป็นศูนย์เลย ประกอบกับที่บ้าน ชีวิตรักของพ่อแม่ก็ไม่ได้ราบรื่น ทะเลาะกันบ่อย เคยเลิกรากันไป 1 ครั้ง ครอบครัวมักมีปัญหาตลอด ไม่เคยมีวันไหนไม่ทะเลาะกันเลย ยิ่งเวลาพ่อแม่บอกว่าเป็นเด็กให้ตั้งใจเรียน ไม่ต้องมีแฟน จขกทก็ยึดคำนี้มาตลอด จนกระทั่งมอสี่ยอมรับค่ะพึ่งมีความรักครั้งแรกในชีวิตเลย จากการเจอคนไม่รู้จัก โลกภายนอก เป็นเหตุผลที่ทำให้จขกทตั้งใจสอบมาเรียนพยาบาลในกรุงเทพค่ะ ที่ผ่านมาเจอคำพูดถากถาง ประชดประชันเยอะ จากการมีคนมาชอบเราแต่เราไม่ชอบตอบ เช่น เธอเป็นคนไม่มีหัวใจ เธอมันคนรักใครไม่เป็น จขกทเสียใจนะที่มีคนว่าให้ แต่เราไม่สามารถชอบเค้าได้ บ่อยครั้งที่มีความรัก เรามักทำตัวด้านชาใส่ เมินเฉย ตั้งใจเรียน อ่านแต่หนังสือ มันทำให้เราลืมโลกภายนอกค่ะ มีความสุขกับการอ่านหนังสือ เรใช้ชีวิตแบบนี้จนมาถึงมอหก เราอกหักครั้งแรกค่ะ ตามประสาเด็ก รักมาก หลงมาก จนเป็นซึมเศร้าไปครั้งนึง เราหายค่ะและกลับมาอ่านนส.สอบ ในที่สุดเราก็สอบเข้าเรียนพยาบาลได้ จากนั้นมาเราก็ตั้งใจว่าจะเรียน ขยัน พอมาเรียนมหาลัย เราได้ทักคนที่เป็นรักแรกไปค่ะ  เป็นช่วงปี 2 จากที่เรียนดีๆ ได้ A ของวิชาคณะตลอด การเรียนตก เพราะรู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วจากที่เคยยิ้มกว้างที่สุดกลายเป็นเสียใจที่สุด ป่วยจิตใจลามมาถึงร่างกาย ตื่นเช้ามาเราไม่สามารถเดินได้ค่ะ ล้มลงข้างเตียง ใช้ชีวิตไม่ได้ จนได้ไปหาหมอ หมอให้เรา MRI สมองค่ะ สุดท้ายวินิจฉัยว่าเราป่วยที่จิตใจค่ะ ได้ยานอนหลับมาหลายตัว เรียนไม่รู้เรื่องมันแย่มากจนเราไปนั่งร้องไห้ที่ป้ายรถประจำทางคนเดียวค่ะ ไปเดินเล่นคนเดียว ปิดโทรศัพท์จนทุกคนตามหาเรา จนกระทั่งมีสายโทรศัพท์สายนึงเป็นสายของแม่ค่ะ แม่จะลงมาหาเรา ^^ เรามานั่งดูเกรดเรา เรารับตัวเองไม่ได้ค่ะ เชื่อมั้ยคะเราออกไปวิ่งตอนสามทุ่ม วิ่งทุกวันหลังเลิกเรียนเป็นเวลา 1 เดือน เราไม่ยอมกินยานอนหลับค่ะ วันที่หมอนัด หมอชมเราค่ะว่า ดูสุขภาพจิตดี จะให้ยาอีก เราไม่รับค่ะ จากนั้นเป็นต้นมาเราก็ค่อยๆอ่านหนังสือ ใช้ชีวิตอยู่กับห้องสมุด จนเกรดค่อยๆดีขึ้น มันภูมิใจนะคะ^^ แต่น่าเสียดายค่ะที่เราพลาดเกียรตินิยมอันดับ 1 ไป มันได้ประสบการณ์ที่ล้ำค่ามา จากนั้นมาก็มีคนเข้ามาเรื่อยๆนะคะ ทักสตอรี่ไอจีมาตลอด เราก็ตอบ ด้วยความที่เราเป็นคนค่อนข้างอัธยาศัยดี แต่จะตอบแบบคุยเรื่องทั่วไปมากกว่า จนเค้าบอกว่าเราจีบยาก กลายเป็นว่าเรายิ้มมุมปาก เหมือนชีวิตนี้เราตั้งไว้ไม่มีความรักเลยค่ะ การงาน เรียนต่อ ทำตามความฝัน การท่องเที่ยว ครอบครัว มีแค่นี้ จนวันนึงเหมือนเราได้เจอคนนึงค่ะ เป็นคนที่เราไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าเราจะรู้สึกกับคนนี้ บ่อยครั้งที่เราแอบอมยิ้มเพราะเค้า แต่เค้าเป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยพูด เป็นผู้ใหญ่กว่าเรา เวลาอยู่กับเค้าเรามีความสุขค่ะ พอรู้สึกแบบนี้บ่อยๆครั้ง มันทำให้เราอยากมีความรักอีกครั้งค่ะ เราชอบกับมาเถียงกับตนเองว่าเราจะเจ็บเหมือนเดิมมั้ย รักมันจะรอดมั้ย เราจะโอเครรึเปล่า เค้าจะโอเครึเปล่า บ่อยครั้งที่คุยกับเค้าไม่ได้มีเรื่องทะเลาะกันแต่เราชอบหายไปค่ะ วัน-สองวันบ้าง ด้วยเรากลัวเรามีความรักค่ะ  ตอนนี้เราเรียนจบพยาบาลและทำงานแล้วค่ะ ชอบมีคนถามนะว่าทำไมเราไม่มีแฟน ดูไม่สนใจใคร ไม่พูดถึงใครให้ฟัง  พอคนนี้มันแปลกที่เรากล้าเล่าให้ครอบครัวเราฟังค่ะ อาหารที่เค้าทำไม่อร่อย เราก็อยากกิน ใจนึงก็กลัว ใจนึงก็รู้สึกดี เราควรทำอย่างไรคะ