สวัสดี เพื่อนๆชาวพันทิปทุกคนครับ วันนี้จะมาระบายความรู้สึกล้วนๆ ไม่ได้อยากจะทำให้เด่นแต่อย่างใด
เรื่องมีอยู่ว่า ป้าของผมก็คือพี่สาวของแม่เล่าให้ฟัง เขาเล่าให้ผมฟังเพราะไม่อยากให้ผมโง่อีกคือ
ว่าก่อนจะมีผมแม่ได้ตั้งท้องลูกคนแรกที่ไม่ใช่ผม หมอบอกว่าเป็นลูกชาย เขาเป็นพี่ชายของผมตอนนั้นผมยังไม่เกิด เป็นลูกผู้ชาย และเป็นเด็กคนแรกของครอบครัว ตอนนั้นพ่อแม่และญาติๆต่างตื่นเต้นและดีใจที่จะได้เห็นลูกคนแรกและหลานคนแรก พ่อแม่ปและญาติๆต่างเตรียมจัดงานต่างๆด้วยความดีใจ แต่แล้วความดีใจนั้นก็หมดไป
เมื่อลูกคนแรกหรือพี่ชายของผมนั้นแท้ง พ่อแม่และญาติๆต่างผิดหวังและเคยคิดว่าไม่อยากมีลูกอีก แต่แล้วผมก็เกิดมา พวกท่านไม่ได้ดีใจเลยที่มีผม การที่มีผมทำให้พวกท่านนึกถึงลูกคนแรกที่แท้งไปมากกว่า ผมเพิ่งมารู้เรื่องนี้ไม่นานมานี้และรอให้พวกท่านบอกผมด้วยตัวเอง แต่พวกท่านก็ไม่เคยทำ จากนั้นเมื่อมีผมได้ 5 ปี ก็มีน้องสาวเกิดขึ้นมา พวกท่านและญาติๆต่างดีใจมากและเอ็นดูมากกว่าผมตอนนั้นเด็กอยู่เลยไม่คิดอะไร แต่พอโตขึ้นมาก็รู้สึกว่าตัวเองเกิดมาทำให้ครอบครัวลำบากเป็นตัวโชคร้ายของบ้าน เพราะว่าผมรู้สึกไร้ค่า ผมยอมรับว่าตัวเองมีปัญหา เพราะขาดความอบอุ่น เพราะน้องมักจะได้อะไรมากกว่าผม
และเอ็นดูมากกว่า เช่น ตั้งแต่เกิดผมไม่ได้จัดวันเกิตั้งแต่ 3 ขวบ แต่น้องของผมกลับได้จัดวันเกิดทุกๆปี และน้องผมมักจะได้ของใหม่และคำชมและถูกใส่ใจมากกว่าผมสามารถสัมผัสได้ ผมไม่สามารถพิมไปหมดได้แต่มันมีมากมายจริงๆ พอผมรู้เรื่องนี้ก็คิดว่าพ่อกับแม่คงจะนึกถึงลูกที่แท้งไปมากกว่า เมื่อเห็นผม
ผมมักจะถูกกดดันมากว่าเด็กคนอื่นๆรวมถึงน้องสาวด้วย เช่นตอนนี้ผมอายุ 15 ผมมีสิทธิแค่ไปไหมมาไหนกับพ่อแม่เท่านั้นไม่สามารถไปกับเพื่อนได้ ผมต้องกลับบ้านก่อน 4 โมง ผมใช้โทรศัพท์แย่กว่าน้องคือได้มากจากน้องนั้นเอง และเมื่อเลิกเรียนกลับบ้านต้องฝากโทรศัพท์ไว้กับแม่ ผมไม่มีสิทธิทำเกรดให้ต่ำกว่า 3.5 ผมต้องเข้าจุฬาเท่านั้นในอนาคต ไม่งั้นเขาจะถือว่าผมไม่ใช่ลูก ผมต้องเรียนพิเศษทุกวันกลับบ้าน 2 ทุ่มทุกวันและต้องมาทำการบ้านที่ รร.อีก ผมต้องทำงานบ้านทุกอย่างคนเดียวห้ามใช้น้อง ผมต้องนอนก่อน 3 ทุ่ม ต้องลุกมาอ่านหนังสือตอนตี 5 ทุกวัน
คือผมก็แค่อยากจะรู้ว่าผิดมากใช่ไหมครับที่ผเกิดมา บางครั้งก็กดดันมากจนปวดหัวแต่เพราะทำอะไรไม่ได้จึงได้แค่นอนให้หมดสติเท่านั้น