ต้องเล่าย้อนกลับไปเกือบ10ปีนะคะ ตอนนั้นพ่อเริ่มป่วยจนทำงานไม่ได้ พฤติกรรมที่เราเห็นมาตั้งแต่เด็กคือพ่อกินเบียร์สูบบุหรี่เยอะมากๆ  จนเมื่อ10ปีก่อนพ่อล้มในห้องน้ำหมอเลยตรวจเจอว่าเป็นเบาหวานความดัน เส้นเลือดในสมองตีบ
หลังจากนั้นพ่อก็ทำงานไม่ได้อีก จากที่เราตอนนั้นกำลังเรียนปี3 ม.เอกชน ต้องลาออกไปเรียนรามเพื่อที่จะลดค่าใช้จ่ายและมีเวลาดูแลพ่อ เราลาออกและเรียนไปด้วยทำงานด้วย ภาระหน้าที่ทุกอย่างตกอยู่ที่เราคนเดียว เราก็ดูแลประคองมาเรื่อยๆ แต่พ่อดื้อมากค่ะ อาการที่หมอห้ามก็กิน แอบสูบบุหรี่ ไม่ออกกำลังกายดูแลตัวเองเลย เราห้ามจนท้อจนเหนื่อยแต่ก็ทน
จนมาช่วง4ปีหลังพ่อเริ่มมีแผลที่เท้ารักษาไม่ได้ตัดนิ้วไป3รอบ หมอบอกเส้นเลือดตีบทั้งตัวเลยนะ ตอนนั้นหมอตัดสินใจจะตัดขาแต่เราขอให้หมอรักษาวิธีอื่นคือทำบอลลูนเส้นเลือดที่ขา ก็ได้ผลค่ะ กลับมารักษาตัวที่บ้านต่อ ช่วงที่ยังเดินไม่ได้ก็เชื่อฟังดี แต่พอแผลหายเดินได้ก็สูบบุหรี่เยอะเหมือนเดิม เราห้ามจนเลิกห้าม อยู่ด้วยแล้วรู้สึกหดหู่ ไม่อยากเห็นพ่อ อยากตายให้จบๆไปเพราะเบื่อเต็มทน เราอายุ31ที่ยังไม่ได้ใช้ชีวิตของตัวเอง เพราะต้องคอยดูแลคนป่วยที่ดื้อมากๆ พาไปตัดรองเท้าสำหรับคนเป็นเบาหวานก็ไม่ใส่ ล่าสุดน้ำท่วมปอดเส้นเลือดหัวใจตีบ ไปรักษาจนหายกลับมาก็เหมือนเดิมคือสูบบุหรี่ จนคนดูแลจะไม่ไหวแล้ว มันเหนื่อยมันท้อตรงที่เรารักเค้าอยากให้เค้าหายแต่เค้าไม่รักตัวเอง ไม่ช่วยกันเลย เราคิดเรื่องฆ่าตัวตายเกือบทุกวันเพราะเราอยู่กับพ่อแล้วหมดพลังในชีวิต
จนช่วงหลังเราเริ่มไม่สนใจเค้า ไม่ห้ามที่เค้าสูบบุหรี่แล้วแต่บอกเค้าว่าถ้าหลังจากนี้เป็นอะไรอีกก็ดูแลตัวเองนะ เราเหนื่อยแล้ว และเราก็อยากออกมาอยู่ข้างนอกคือไม่อย่างนั้นเราต้องเป็นโรคประสาทตายแน่ๆ  ไม่รู้จะระบายกับใครค่ะ ใครพอจะมีคำแนะนำอะไรบ้างมั้ยคะ มันเหนื่อยไปหมดเลย