ถ้าทำสมาธิ ขยับร่างกาย ให้สารความสุขหลั่ง สารความภูมิใจหลั่ง
ผมเคยสวดมนต์ลูกปรจะคำของมหายาน โอมมณีปัทเมหุง ระดับสมองเบลอลืมศัพท์ จิตรวมนิ่งสงบเหมือนเรา=ความสงบ

กับอีกครั้งนึง ตอนล้ามากๆสมองเบลอ จิตมันตัดเข้าโหมดกายเบาใจเบา เดินไปไหนตัวเบาแทบลอยได้

เคยนั่งสมาธิแล้วตัวเหมือนจะโครงเครงแล้วเราคอยจะอุ้ยยๆๆ สั่นออกมาแต่ยังเข้าไม่ถึง เพราะพอตัวโครงก็เริ่มไม่มั่นคง แล้วพยายามรู้สึกตัว
เคยนอนๆอยู่จิตมันวืบเหมือนตกจากที่สูงทั้งที่นอนกับพื้น ร่างกายก็อึ้ยๆๆๆแล้วก็ลืมตารู้สึกตัว

อีกทีอยู่ดีๆกำลังกินไข่ต้ม แล้วความสงบเกิดฉับพลัน เรียกว่า โอ้โหกินไข่ต้มจิตจะเบาขนาดนี้

ซึ่งผมยังหาทางเข้าสภาพนี้ไม่ได้อย่างสม่ำเสมอ มาๆไปๆ. อาการจะคล้ายการวิ่งจ๊อกกิ้งที่เราทะลุความเหนื่อยมาแล้วสู่สภาวะไม่เหนื่อย แต่คูณความเบาตัวเบาใจ10เท่าได้ครับ แต่ไม่แน่ใจว่าการรวมจิตให้ได้กำลังแบบนั้นแล้วเข้าสู่สภาวะเอ็นโดฟินทำได้จากอะไรอื่นอีกบ้างตรงนี้ใช้ประสบการณ์พิจารณากลายเป็นเรียกว่าสุขทางเลือกครับ

สุขที่หนักพยายามเข็นฮีทให้ถึงจุดสุดยอด กับสุขที่เบา(แต่หาทางเข้าไม่เจอ) มันต่างกันระดับคูณ10เท่าจริงๆครับ ตรงนี้ผมเชื่อพุทธสนิทใจเลย
แต่ยังเข้าสภาวะนั้นไม่ค่อยจะได้มันมาๆไปๆ ซึ่งถ้าเข้าได้นี่ไม่จำเป็นต้องเข็นสุขที่หนักเลย. แต่ไม่มีผิดถูกนะครับเป็นความคิดส่วนบุคคลที่ไม่ได้เป็นมาตรวัดอะไรและน้อมรับฟังทุกความเห็นมากๆเลย