เมื่อเอาตัวตนออกจากความรู้สึกได้ จะอยู่ในสภาวะอนัตตา จะเห็นว่าการมีความสุข สงบ กับการภาวนาเป็นเรื่องเดียวกัน เมื่อจิตว่างเบา สามารถที่จะเติมความรู้สึกที่ สุข สงบ ลงในจิตที่ว่างเบานี้ได้ สุข สงบเต็มแน่นที่หทยวัตถุ จะทำอะไรก็ทำอยู่ในจิตที่ สุข สงบ ว่างเบานี้ จะนึกคิด สั่งงาน เห็น ได้ยิน ก็มี สุข สงบ เป็นตัวเริ่มต้น(สติ) และตามไปด้วย จะรู้สึกว่าชีวิตมีความหมายขึ้น รู้ถึงคุณค่าการภาวนาเจริญสติปัฐฐานในชีวิตจริง ที่ทำให้ได้ขัดเกลาจิต เข้าถึงความผ่องใสแห่งใจภายใน อันเป็นไปเพื่อย่นย่อการเดินทางในสังสารวัฏนี้