ชีวิตพังมากเลย....เราไม่มีที่ระบายเลย ไม่มีใครเข้าใจเราว่าเรารู้สึกยังไง ได้แต่เก็บไว้คนเดียว คนในครอบครัวก็ห่างเหิน ทำเหมือนเราไม่ทีตัวตน เราเหนื่อยเหลือเกิน เรารู้สึกไม่อยากใช้ชีวิตต่ออีกแล้ว เราเครียดได้ง่ายมาก เราอยากหลับแล้วไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย เราไม่ต้องการคำเปรียบเทียบต่างๆว่าคนอื่นเขายังนู้นยังนี้ ก็แต่ละคนมันไม่เหมือนกันนิ เราเป็นปมด้อยและตำหนิของครอบครัวมาเลยตลอด ไม่มีอะไรดีเลย เราไม่อยากใช้คำว่าซึมเศร้า เราไม่รู้ว่าเราเป็นหรือป่าว แต่เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ เราเหนื่อยมากพอแล้ว ที่อยู่ได้ทุกวันนี้เพราะแฟน เขาต้องการให้เราใส่ใจเทคแคร์ทุกคน แต่พวกเขาไม่เคยใส่ใจเทคแคร์เราเลย เรารู้สึกเหมือนเราเป็นคนนอก เราเริ่มเป็นหนักเพราะไม่มีที่ระบาย เราทำร้ายร่างกายตัวเองแล้วรู้สึกว่ามันผ่อนคลาย มันเป็นวิธีเดียวที่ทำให้เรายิ้มได้ เหนื่อยจัง เราจะมีชีวิตต่อได้อยู่อีกกี่ปีกันนะ เราเริ่มที่จะไม่ไหวแล้ว ชีวิตเรามันแย่ ไม่ได้แย่กว่าทุกคน แต่แย่ที่สึดสำหรับเรา ...