เราเป็นคนนึงที่ต้องมีระเบียบเป้ะทุกอย่างตามที่พ่อแม่บอก ตอนเด็กถ้าเราทำผิดอะไรนิดหน่อยก็จะโดนลงโทษเสมอ ตั้งแต่ ป.4แล้ว พ่อแม่ให้เราเรียนพิเศษตลอด บังคับเรียนตลอด เริ่มเรียนเนื้อหา ม.1บางส่วนตั้งแต่ ป.4ด้วยซ้ำ เราเหนื่อยมาก แต่เรายังทนได้มาจนถึง ป.6 ช่วงสอบเข้ามันยิ่งเครียด แต่พอเข้า ม.1มาได้ อะไรๆมันก็เหมือนจะดีขึ้น แต่ก็ไม่เลย เราโดนหนักขึ้น ต้องอ่านหนังสือหนักขึ้น ถ้าเราทำคะแนนได้ต่ำกว่า 3.5 เราจะโดนยึดทรศ. แต่อย่างย้อยที่ผ่านมาเราก็ผ่าน 3.5 ทุกครั้ง แต่มันก็เครียดมากจริงๆ มาถึงเรื่องในครอบครัวบ้าง หลายครั้งที่เราทะเลาะกับพ่อแม่แล้วพอเราอธิบายก็หาว่าเถียง หลายคนคิดว่าเราเด็ก เราคงคิดเข้าข้างตัวเองเสมอ แต่มันไม่ใช่เลย ทุกครั้งที่เราโดนดุ เราคิดทุกครั้งว่าทำไมเราถึงโดน หล่ยครั้งที่เรายอมรับผิดเพราะร็ว่าตัวเองผิด แต่มันก็หลายครั้งเหมือนกันที่เราไม่ผิด พ่อแม่หาว่าเราแต่งเรื่องตลอด และไม่เคยฟังเราเลย เราถูกบังคัลมากเกินจนในบางครั้งเราต้องโกหก เรารู้ดีว่าการโกหกไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง และเราไม่ได้อยากทำเลย แต่บางทีมันไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวจริงๆ เราเลยโกหกไป พอพ่อแม่จับได้เราเลยโดนลงโทษหนักกว่าเดิม ตอนแรกเราได้อยู่ในห้องของตัวเอง พ่อแม่ยังไม่ให้เราล็อกห้องเลย แค่นี้ก็ไม่มีความเป็นส่วนตัวแล้ว ตอนนี้พ่อแม่ให้เรามานั่งข้างล่างตลอด เราหาความเป็นส่วนตัวไม่ได้เลย ถ้าเราทำอะไรไม่ดี ก็จะงดเล่นทรศ.บ้าง ทำโทษสารพัดเลย แถมแม่เราชอบล้อเลียนเรื่องน่าอายของเราด้วย ในตอนเด็กๆเราเป็นเด็กนิสัยไม่ดี ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน ตอนนั้นเราเครียดมาก เราเลยพยามปรับปรุงตัวเองจนตอนนี้มีเพื่อนเยอะพอสมควรเลย แต่มันก็ทำให้เป็นปมในชีวิตเหมือนกัน มันทำให้เรากลัวการไม่มีเพื่อนเลย จนทุกวันนี้คือแคร์เพื่อน ยอมเพื่อนทุกอย่าง ยอมจนบางทีเหนื่อยแต่ก็ยังยอม เพื่อแลกกับการมีเพื่อน เรื่องนี้ทำเราเครียดมาก พอแม่เรารู้ แม่เราก็เอาแต่เรื่องนี้มาพูด มาล้อ บอกว่าทำตัวแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่มีเพือนไม่มีใครคบ สำหรับบางคนดูไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย แต่ทุกครั้งที่ได้ยินแบบนี้เราร้องห้ทุกครั้งเลย เราไม่อยากเจอแบบนั้นอีกแล้ว ชีวิตทุกวันนี้ก็เครียดพอแล้ว มันจะไม่ไหวแล้วจริงๆ เราเคยคิดอยากตาย แต่ด้วยความที่เรากลัวการตายและฝันอยากมีความสุขในอนาคต เราเลยพยามอดทนและไม่คิดจะฆ่าตัวตายอีกเลย แต่ยังไงเราก็ต้องการกำลังใจอยู่ดี ถึงแม้ว่าจะมีเพื่อนไม่กี่คนที่เข้าใจเรา เราเคยอยากพบจิตแพทย์มากๆ แต่พ่อแม่เราก็หาว่ามโน เราแค่ต้องการคนปรึกษา เราร้องไห้บ่อยจนไม่ไหวแล้ว ครอบครัวมันไม่ใช่เซฟโซนแล้วด้วยซ้ำ ครอบครัวทำลายชีวิตเราตลอด เราจึงมีเซฤโซนของตัวเอง แต่ครอลครัวเราก็เริ่มจะมาทำลายเซฟโซนของเราแล้ว ถ้าเซฟโซนเราหมดเมื่อไหร่ เราก็ไม่รู้แล้วว่าเราจะทนยังไง ถ้าความรัก ที่พ่อแม่มีให้เราเป็นแบบนี้ก็พอเถอะ เหนื่อยทั้งตัวเอง ลูกก็เหนื่อย

มีใครพอจะแนะนำอะไรมั้ยคะ เราขอร้องเถอะนะคะ อย่าว่าเราเลย เราไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว แต่เราเหนื่อยจริงๆ

เราไม่ได้เหมือนคนอื่นที่คิดเข้าข้างตัวเอง ตอนนี้เราอยู่ ม.2 เราใช้เหตุผลมาตลอดแต่ก็ยังถูกมองว่าใช้แต่อารมณ์เข้าข้างตัวเอง