คือจะเริ่มไงดีคะ หนูรู้สึกว่าที่บ้านไม่เคยเป็นเซฟโซนที่ดีเลยค่ะ เวลามีปัญหาเกิดกับหนูไม่กล้าบอกใครเลยค่ะ เพราะเคยบอกที่บ้านเขาไม่เคยให้คำแนะนำมีแต่จะซ้ำเติม บอกตามตรงค่อนข้างเครียดและวิตกกังวลเลยค่ะ เพราะที่บ้านชอบทะเลาะกัน เวลาพวกเขาทะเลาะกันหนูอยากหนีไปให้ไกลไม่อยากกลับมาที่บ้านเลยค่ะ พ่อหนูอาจจะที่เขาทำงานหนักมั้งคะ เขาทำงานกลางคืนกลับตี3 ตี4 วันหยุดเขากินเหล้าเบียร์ตลอด มีปากเสียงกับแม่ตลอด ตามตรงหนูแทบไม่อยากคุยกับเขาเลยค่ะทุกวันนี้บทสนทาที่คุยกันมีแค่ ทำอะไร กินข้าวรึยัง แค่นี้เลยค่ะ หนูอยากคุยกับเขามากกว่านี้นะคะแต่เขาเป็นคนเอาแต่ใจ อารมณ์ร้อนเขาคิดว่าสิ่งที่เขาคิดถูกหมด ถ้ายิ่งตอนเมาแทบไม่อยากเอ่ยปากพูดด้วยเลยค่ะ เอาแต่ใจแบบมากๆ แม่พูดอะไรไม่ฟังฟังแต่ความคิดตัวเอง เห็นอย่างนี้มั้งคะเลยไม่อยากคุยกับเขา ถึงเขาจะไม่ได้พูดคำหยาบคายเลยแต่ก็พูดเหน็บแนมตลอด หนูรู้สึกว่าเมื่อก่อนพ่อมีความสุขและตลกมากไม่รู้ทำตอนนี้ไม่มีความรู้สึกแบบนั้นเลยค่ะ ตอนนี้เวลาหนูเศร้าก็ร้องให้กับตัวเอง ปลอบใจตัวเอง ให้กำลังใจตัวเอง เคยคิดอยู่นะคะว่าเราเป็นตัวปัญหาที่เข้ามาในชีวิตเขาหรือเปล่า ตายไปเลยดีไหม จะมีชีวิตอยู่ทำไม เคยคิดที่จะเอาคัตเตอร์มาทำอย่างนั้นอยู่เหมือยกัน แต่หนูก็กลัวตาย ได้แต่ปลอบใจตัวเอง ให้กำลังตัวเอง 555ครอบครัวหนูยังไม่รู้เลยว่าหนูรู้สึกยังไงบ้างตอนนี้เขาไม่เคยถาม ถ้าหนูบอกไปเองเลยว่ารู้สึกยังไงเขาก็คงยิงคำถามมา ซึ่งเป็นคำถามที่หนูก็ไม่รู้คำตอบ เคยบอกว่าเหนื่อย เขาถามว่าเรื่องอะไร หนูตอบไม่ได้มันเหนื่อยทุกอย่าง

และหนูไม่กล้าพูดไม่กล้าบอกเรื่องที่เกิดกับตัวเองกับพ่อแม่เลยไม่คิดจะพูดเลยค่ะ เพราะเขาไม่เคยทำความเข้าใจเลยสักครั้ง ตอนเด็กหนูจำได้แม่นหนูโดนเพื่อนที่ รร แกล้งไม่กล้าบอกแม่เพราะกลัวเขาจะด่า เขาก็ด่าจริงๆค่ะ555

ขอคำแนะนำหน่อยค่ะว่าถ้าเวลาเขาทะเลาะกันควรทำไงดี และควรทำไงดีให้หนูเปิดใจคุยกับครอบครัวได้มากกว่านี้

ปกติแทบไม่เคยโพสต์ระบายอะไรแบบนี้เลยค่ะ ได้มาโพสต์แบบนี้เหมือนได้ระบายเลยค่ะ