เราเหนื่อยและอึดอัดมากค่ะ เวลาอยู่กับครอบครัว เรารู้สึกเหมือนตัวคนเดียวมาก เพราะเวลาเราคุยหรือระบายความรู้สึกกับใครในครอบครัว เขาจะเอาเรื่องเล่าไปเล่าจนรู้ทั้งครอบครัวเลยค่ะ บางทีพูดเหมือนเข้าข้างเรา พูดเหมือนเราถูก พอมาอีกที เอ้า!! อะไรหว่ะ กูผิดเฉย เราบอกครอบครัวเสมอว่า ทุกสิ่งทุกอย่างคุยกันตรงๆ อย่ามีความลับกันเลย ไม่ชอบ อะไรให้บอก เราจะไม่ทำ (อันนี้เกี่ยวกับพี่น้อง และพ่อแม่อย่างเดียวเลยนะคะ)  แต่บางทีหูเรามันดีเกินไปได้ยินเขาว่าเราตลอดๆ ทำให้เราคิดในใจว่า นี้ครอบครัวหรอหว่ะ ครอบครัวทำกันแบบนี้หรอ เราเป็นคนไม่ค่อยพูดนะ เวลาไม่ชอบหรือไม่พอใจอะไร เราจะเก็บไว้คนเดียว มันเป็นความกลัวในใจเราว่า ถ้าเราพูดไป เขาจะรู้สึกแย่ไหมนะ แต่เรามานึกได้ว่าที่เราทำอยู่มันเหนื่อยกับตัวเราเองล้วนๆ เพราะไม่เคยมีใครมาสนใจความรู้สึกเรา เรามักจะร้องไห้คนเดียวเสมอ เพราะถ้าร้องกับครอบครัว ครอบครัวจะมองว่าเราสร้างภาพ แม้กระทั้งพ่อเรา ยังไม่เคยเข้าข้างเราเลย เราน้อยใจมาก เหมือนครอบครัวเห็นเราเป็นกล่อง ที่จะใส่อะไรลงมาก็ได้ แต่ไม่เคยถามว่า เป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม  เราไม่เคยขอเงินคนที่บ้านกินเลยนะ ถ้าเราไม่มีเราก็ไม่กิน แต่เราให้คนที่บ้านตลอด ไม่ว่าจะเงินหรือของกิน เราอบากจะหนีออกจากบ้านมาก แต่เราทำไม่ได้เพราะเป็นห่วงคนที่บ้าน เราอยากรักตัวเองให้มากขึ้น แต่เราทำไม่ได้  เราเหนื่อยมากเลยทุกวันนี้ อยากจะตายๆไปจะได้ไม่ต้องรู้สึกอะไรแบบนี้ ถ้าเป็นไปได้มีชาติหน้า เราขอแค่อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย อยากถามว่ามีวิธีไหนที่คิดแล้วจะทำให้เราสามารถหนีออกมา หรือหลุดพ้นจากตรงนี้ได้บ้างคะ