รู้สึกกันมั๊ยว่า เกิดเป็นชนชั้นกลางทั่วไปนี่ชีวิตบัดซบมาก เป็นพนักงานออฟฟิศไปวันๆ เกิดมาไม่ได้ทำอะไรที่ต้องการเลย

ขนาดมีเงินเก็บ 1 ล้าน ไม่มีหนี้ ยังไม่กล้าออกจากงาน นี่ถ้าเกิดมารวยคงได้ทำธุรกิจ ทำอะไรที่ อยากทำ
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 26
ถามตัวเองครับว่าชัวิตต้องการอะไร ดูเหมือนจขกท. ยังใช้ชีวิตไม่คุ้มค่านะครับ บางทีเงินมันก็อาจจะไม่ใช่คำตอบสุดท้ายของชีวิตนะ หรือและการก้าวออกจากชนชั้นกลางก็มีได้หลายหนทาง ทั้งการสร้างกิจการ  การเรียนรู้ฝึกฝนให้ตัวเองเติบโตจนเป็นผู้บริหารระดับสูง หรือ การเพิ่มความรู้เรียนต่อในระดับสูงถึง ระดับด็อกเตอร์ หรือการเป็น guru ด้านการลงทุน  หรือ การ self actualization  ไปเป็น พระอรหันต์ NGO  หรือ งานมูลนิธิ  หรือ ไปเป็น นักกีฬา นักการมือง และอื่น ๆ อีกมาย

ผมคิดว่า จขกท. ตกหลุมพรางของระบบทุนนิยมอยู่เหมือน ๆ กับคนอีกหลายพันล่านคนบนโลกนี้   คือ เรียนจบ ออกมา หางานทำ ได้เงินเดือนในกระบอกเงินที่ระบบเศรษฐกิจกำหนดไว้  พอได้เงินก็เอาเงินออกมาใช้ตามกลไกการตลาด ในระบบที่หลอกให้คนบริโภค  ทั้งรถหรู  อาหาร คุณภาพชีวิตที่ดูเหมือนจะเลิศหรูให้คนอื่นอิจฉา บลา บลา.. แล้วก็ วนเวียนแบบนี่ไปไม่รู้จักจบสิ้น จนเกษียณ  แก่  แล้วก็ลาจากโลกไปโดยยังไม่รู้ว่าตกลงเกิดมาทำไม และติดอยู่กับความไม่พอใจตลอดระยะเวลาที่มีชีวิตอยู่

ลองศึกษา ใจตัวเองให้ดีว่าอยากทำ อยากเป็นอะไร ดูสภาพความพร้อม ยิ่งถ้าไม่มีภาระอะไร ก็วางแผนเดินหน้าทำตามใจที่ต้องการซะ  เกิดมาจะได้ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า

ขอให้โชคดี
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 16
ไม่รู้สึกครับ เงินเก็บผมน้อยกว่าคุณหลายเท่า แต่ก็มีความสุขดี ไม่ได้รู้สึกบัดซบ
ความคิดเห็นที่ 4
ข้ออ้างพวกขี้แพ้
ความคิดเห็นที่ 2
ไปเกิดใหม่...น่าจะดี
ความคิดเห็นที่ 28
ประเด็นของเจ้าของกระทู้คือความจริงที่เกิดขึ้นในสังคมไทย

เด็กวัยรุ่น
ผู้เรียนจบใหม่
ผู้ที่เริ่มทำงาน
ผู้ที่เริ่มสร้างครอบครัว
แล้วมีลูกคนแรก

ในประเทศที่ขาดสวัสดิการพื้นฐาน
การดำเนินชีวิตเต็มไปด้วยความเสี่ยง
ไม่มี peace of mind

เพราะไม่รู้ว่า
วันไหนตนเองหรือครอบครัว
จะตกงานหรือขาดรายได้
จะป่วยไข้
ลูกหลานต้องเข้าโรงเรียน
พ่อแม่เริ่มแก่ชรา
เป็นโรคติดเตียงซึ่งต้องเสียค่าใช้จ่าย
ประเทศที่ไม่มีสวัสดิการ
ประชาชนไม่กล้าที่จะดำเนินชีวิตทำการความเสี่ยง
ถ้าเดินทางชีวิตผิดพลาด
บั้นปลายชีวิตก็ไม่พ้นชายชราที่ยากจน

การเป็นชายชราที่ยากจน
ในประเทศที่มีสวัสดิการพื้นฐาน
ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว
แต่สำหรับการเป็นชายชราที่ยากจน
ในประเทศที่ไร้สวัสดิการพื้นฐาน
เป็นโศกนาฏกรรมของชีวิต


การเลือกเส้นทางอาชีพ
จึงถูกบีบบังคับ
สำหรับคนที่ไม่มีต้นทุนในชีวิต
ไม่มีพ่อแม่ที่มีทรัพย์สิน
ซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ในสังคม
ต้องเลือกอาชีพที่ปลอดภัย
เลี่ยงอาชีพที่เสี่ยง
แน่นอนว่าผลตอบแทนในอาชีพที่ปลอดภัย
ย่อมอยู่ในระดับค่าเฉลี่ยธรรมดา

ในทางตรงกันข้าม
ถ้าประชาชนส่วนใหญ่มี peace of mind
จะเกิด กิจการ start-up ขึ้นมากมาย
ความคิดสร้างสรรค์จะได้รับการทดลอง
แน่นอนว่ามีทั้งสำเร็จและล้มเหลว
สิ่งใหม่ๆจะเกิดขึ้นในกิจการที่สำเร็จ
กิจการที่ล้มเหลวก็ยังไม่ถึงกับเป็นโศกนาฏกรรม

.


ความคิดเห็นที่ 7
แต่ละกระทู้มีความหมกมุ่น ย้ำคิดย้ำทำ เหมือนติดกับดักที่ตนเองสร้างไว้

การวางแผนชีวิตหรือเรื่องเงินที่ดีวิธีหนึ่ง คือ คิดไว้ว่าจะตายยังไง แล้วก็ work back ย้อนมาก่อนนั้น 1 สัปดาห์ 1 เดือน 1 ปีใช้ชีวิตแบบไหน(เอาที่มีความสุข) ไล่ย้อนมาจนถึงปัจจุบัน แล้วก็สร้าง roadmap ไปสู่ milestone สำคัญสักอย่าง (เช่น
วันที่เลิกทำงานประจำ)
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่