คือเราท้องตั้งเเต่ท้องมาเเรกๆเราทำงานไม่ได้เราเเพ้ท้องหนักมาก เราต้องลาออกจากงาน   เราต้องอยู่ห้องคนเดียวตลอดไม่ได้เจอใคร เเฟนเราทำงานตั้งแต่เที่ยง ถึงตี4-5 เราต้องอยู่คนเดียวตลอด เวลาที่เค้ามีเวลาเช่นวันหยุด เขาจะออกไปอยู่แต่กับเพื่อนกลับมาก็ตี1-2 เค้าไม่เคยเเบ่งเวลามาให้เราบ้างเลยเเต่เวลาที่เค้าทำงานเราไม่เคยไปหาเรื่องทะเลาะกับเขา ไม่เคยไปกวนเขาเวลางานเราจะชวนทะเลาะเรื่องนี้เป็นประจำเเต่ก็เหมือนเดิม เรางี่เง่าเกินไปรึเปล่า ที่เราชอบชวนเค้าทะเลาะ ที่เค้าไม่มีเวลาให้เเต่บางทีเราเเค่ต้องการเวลาจากเค้าบ้าง
บางทีเค้าชอบพูดกระเเทกให้เราเสียความรู้สึกไม่ง้อเราทิ้งเราไว้คนเดียวเเล้วออกไปหาเพื่อน

เราเคยคิดสั้นกับเรื่องนี้มาหลายรอบเเล้วบางทีเราเเค่ต้องการความรักความอบอุ่นจากใครสักคนนึงเพราะเหมือนเราไม่เคยได้รับมันเลย ตั้งเเต่พ่อเเม่เราเลิกกันตั้งเเต่ม.1พอเลิกกันเราได้อยู่กับพ่อพ่อก็ไม่ส่งเสียเราจนทำให้เราต้องเหมือนตัวคนเดียวต้องหาเงินต้องทำงานต้องเเบกรับอะไรหลายๆอย่าง จนบางทีทำให้เราคิดว่าเราดูไร้ค่าไม่มีใครเห็นค่าเราต้องกันเราสักคน

เราไร้สาระหรือเรางี่เง่าเกินไปรึเปล่าที่คิดเเบบนี้