คือเราเหมือนเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นอ่ะค่ะเเล้วคือเห็นเพื่อนๆไปเที่ยวกัน เเต่เราไม่เคยได้ไปไหนเลยค่ะอยู่เเต่บ้านคือเราไม่ได้อยากให้พ่อเเม่ถึงขั้นตัดหางปล่อยวัดนะคะเเต่อยากให้พ่อเเม่ให้อิสระเราบ้างบางทีเราก้อึดอัดไม่ได้ออกไปไหนอยู่เเต่ในรั้วบ้านพอไปพุดเรื่องนี้เค้าก็บอกว่าไร้สาระมันไม่ใช่วัยที่ต้องมาเที่ยวเล่นเราเข้าใจค่ะว่าเค้าคือเป็นห่วงเราเเต่เราเเค่ขอไปโอกาสพิเศษเช่นงานวันเกิดเพื่อนวันหยุดไม่ไปเรียนเเต่เราก็ไม่เคยได้ไปค่ะเราไม่ได้อยากงี่เง่านะคะเเต่ด้วยความที่เราไม่ได้ออกไปไหนเราเลยอยากอยุ่เเบบส่วนตัวอยู่คนเดียวเลยอยู่เเต่ในห้องเพราะมันเป็นที่ที่เราอิสระมากที่สุดเเต่พ่อเเม่ก้ชอบว่าเราว่าอยุ่เเต่ในห้องคือเราเเค่ต้องการอิสระอ่ะค่ะพอเราบอกพ่อเเม่ว่าเพื่อนเต้ก้ออกไปกันพ่อเเม่ก้บอกเเลเวทำไมต้องทำตามคือเคเาไม่เข้าใจเราเลย เราบอกตายายเเรกก็โอเคค่ะเค้าให้เราไปเที่ยวครั้งนึงเราก้ไปเเค่ใกล้ๆบ้านค่ะเเต่สุดท้ายก้เหมือนเดิมเราอึดอัดมากเราไม่อยากบอกตายายเเล้วเพราะมันเเค่ชั่วคราวเเล้วตอนนั้นเหมือนเค้าไม่ได้เขเาใจจริงๆเเค่ทำตามที่ตายายบอกอ่ะค่ะคืออยากให้เค้าเข้าใจ เเล้วเราก็คิดว่าตอนพ่อเเม่อายุเท่าเราเค้าก็คงต้องการอิสระมั่งเเต่ทำไมเค้าถึงไม่คิดบ้างคะว่าเราก้ต้องการเหมือนกันทุกวันนี้เราไปกลับโรงเรียนโดยนั่งรถโรงเรียนเพราะบ้านเราไกลจากโรงดรียนเราก้เข้าใจค่ะเเต่วันหยุดเราก็ขอไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างให้ผ่อนคลายเรารุ้ว่าช่วงนี้โควิดเเต่เราเเค่อยากผ่อนคลายจริงๆเรียนก็หนักเเล้วอยุ่บ้านก้หน้าเบื่อมากๆ เราควรจะต้องทำยังไงดีคะ
อยากให้พ่อเเม่ให้อิสระ