ตอนนี้เราอยู่ในช่วงวัยที่เรียกว่า "วัยรุ่น" พ่อกับเเม่มักจะ สั่งนู่นสั่งนี่ ห้ามนู่นห้ามนี่
1. เรื่องการเรียน ผลการเรียนเราดีมาตลอดน่ะ เเต่ 5555 เราเเค่ต้องการคำชม จากคนที่สำคัญกับเรามากที่สุดคือพ่อกับเเม่ เเต่คนที่ชมเรา คือ ครู พ่อเเม่เพื่อน เพื่อน ไหนอ่ะ พ่อกับเเม่เรา มันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับเค้า เค้าบอกกับเราว่า ไม่จำเป็นต้องชม ไม่จำเป็นต้องอวยลูกตัวเอง เพราะ มีคนอื่นอวย มันดีกว่าอีก ไม่เลยทำไมเค้าไม่เข้าใจเราบ้าง พอเข้ามัธยมเราอยู่ห้องคิงงานก็จะเยอะเป็นปกติอยู่เเล้ว บางครั้งครูก็จะสั่งงานหนักๆที่ทำเป็นกลุ่ม เราเลยต้องไปทำที่บ้านเพื่อน เเล้วเราเป็นคนที่ทำอะไรต้องให้มันออกมาดี เราเลยอยู่ลุยงานดึก เเล้วเเม่ก็ว่าเราว่า ทำอะไรนักหนา ปราณีตอะไรนักหนา ทำๆส่งๆก็พอเเล้ว กลับบ้านก็ดึก มัวเเต่เล่น 55555 เราก็เถียงเค้ากลับไปว่า มีเเม่เพื่อนดูเเลอยู่ ลูกไม่ใช่คนเเบบนั้น ลูกตั้งใจทำงานนี้ สุดท้ายเเม่ก็ไม่เข้าใจ
เมื่อวานเราทำพานไหว้ครู วันนี้เป็นวันครู เราอยู่ทำพานดึกมาก เพราะหลายๆอย่างไม่ค่อยจะลงตัว เรา เพื่อน เเม่เพื่อน ช่วยกันทำพาน เราขอเเม่ไปบ้านเพื่อนประมาณสามทุ่มกว่า เราได้ยินเสียงเเทรกของพ่อ พ่อบอกว่า ดึกขนาดนี้ ทำไมไม่ไปนอนบ้านนั้นเลยหละ เราเลือกที่จะเงียบ ทำไมเค้าไม่รู้นิสัยเราเลย ว่าเราเป็นคนเเบบไหน เค้าไม่เชื่อใจเราเลย เค้าทำเหมือนเราชั่วมากอ่ะ
2. เรื่องมีเเฟน พ่อกับเเม่จะบอกเสมอว่า ค่อยมีเเฟนตอนทำงาน คนดีดีอยู่ที่ทำงาน เรียนอยู่ ตอนนี้คบกันเป็นเพื่อนกันไปก่อน เราไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้ เราเเอบเเม่มีเเฟน คบๆเลิกๆ การเรียนเราก็ไม่ได้เเย่ลง เเต่เรามีความสุขขึ้นนะ จะเศร้าๆหน่อยตอนเลิกกัน เเต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ถึงเรามีเเฟนอ่ะ เราก็รู้ลิมิตของช่วงวัยน่ะ ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร เเต่พ่อกับเเม่เราไม่เข้าใจไง เราเข้าใจว่าเค้าหวังดี เเต่เเบบเราก็งงน่ะ ว่าเค้าจะมาเจอกัน เค้าไม่เคยรัก หรือ ชอบใครมาก่อนเลยหรอ เค้าเป็นคนที่ทำให้เราคิดว่า "ถ้าเรามีลูก เราจะไม่สอนลูกเเบบนี้" ความคิดโบราณมันดีน่ะ ดีมากเลยเเหละ เเต่เเบบ นั่นมันโบราณไง มันไม่ใชปัจจุบัน มาเจอกันตรงกลางไม่ดีกว่าหรอ เราบอกเค้าไปเเล้ว เเต่เค้าตอบเรามาว่า "ใช่สิ เเกเก่งเเล้วหนิ เก่งไปหมดทุกอย่าง เก่ง" ตอนนี้พี่เรามีเเฟน เเฟนพี่เราก็ดูเป็นคนดีน่ะ ตอนนี้พี่เราฝึกงานละ พี่เราตั้งสถานะคบกับเเฟนในเฟส เราเลยถามพี่เราว่า จะให้เกริ่นบอกเเม่มั้ยว่ามีเเฟน พี่เราก็โอเค เราบอกเเม่ประมาณว่าเหมือนพี่จะมีเเฟนน่ะ เเม่เราบอกเราว่า ไปบอกพี่เลยน่ะ ว่าส่งให้ไปเรียน ไม่ใช่ไปอ้อร้อ (พี่เราเป็นคนดีมากกว่าเราอีก เชื่อฟังไม่เถียง ขนาดคณะเรียนยังเอาที่เเม่เลือกให้เลย ซึ่งพี่เราไม่ชอบเลยสักนิด) เราเถียงเเม่กลับว่า นี่ไม่รู้จักนิสัยลูกตัวเองเลยหรอ มันเเค่มีเเฟน มันไม่ได้จะไปเป็นกรี่ เเม่เราเลือกที่จะเงียบ เเต่เราก็รู้เเหละว่าถึงบอกไปเเบบนี้ ก็ไม่ทำให้ความคิดเค้าเปลี่ยนไปอยู่ดี เค้าเอาตัวเองเป็นที่ตั้งทุกอย่าง เค้าอ่านข่าวเยอะน่ะ ทำไมเค้าไม่รู้ว่าปัญหาท้องในวัยเรียนอ่ะ มันเกิดจากการที่พ่อเเม่ไม่เข้าใจด้วยส่วนหนึ่ง เราอิจฉาน่ะ คนที่สามารถบอกเเม่ได้ว่ามีเเฟน เเล้วคบกันเเบบมีเเม่คอยให้คำปรึกษา ตอนนี้เวลาเราอกหัก เพื่อนก็จะคอยปลอบ ไม่ใช่พ่อเเม่ อึดอัดจังเลย
เราอยากถามว่า
เราควรทำยังไงดี เราไม่ใช่พี่เราที่เลือกจะเงียบ เราเครียดมากอ่ะหลายๆอย่าง
พ่อเเม่ไม่เข้าใจ
1. เรื่องการเรียน ผลการเรียนเราดีมาตลอดน่ะ เเต่ 5555 เราเเค่ต้องการคำชม จากคนที่สำคัญกับเรามากที่สุดคือพ่อกับเเม่ เเต่คนที่ชมเรา คือ ครู พ่อเเม่เพื่อน เพื่อน ไหนอ่ะ พ่อกับเเม่เรา มันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับเค้า เค้าบอกกับเราว่า ไม่จำเป็นต้องชม ไม่จำเป็นต้องอวยลูกตัวเอง เพราะ มีคนอื่นอวย มันดีกว่าอีก ไม่เลยทำไมเค้าไม่เข้าใจเราบ้าง พอเข้ามัธยมเราอยู่ห้องคิงงานก็จะเยอะเป็นปกติอยู่เเล้ว บางครั้งครูก็จะสั่งงานหนักๆที่ทำเป็นกลุ่ม เราเลยต้องไปทำที่บ้านเพื่อน เเล้วเราเป็นคนที่ทำอะไรต้องให้มันออกมาดี เราเลยอยู่ลุยงานดึก เเล้วเเม่ก็ว่าเราว่า ทำอะไรนักหนา ปราณีตอะไรนักหนา ทำๆส่งๆก็พอเเล้ว กลับบ้านก็ดึก มัวเเต่เล่น 55555 เราก็เถียงเค้ากลับไปว่า มีเเม่เพื่อนดูเเลอยู่ ลูกไม่ใช่คนเเบบนั้น ลูกตั้งใจทำงานนี้ สุดท้ายเเม่ก็ไม่เข้าใจ
เมื่อวานเราทำพานไหว้ครู วันนี้เป็นวันครู เราอยู่ทำพานดึกมาก เพราะหลายๆอย่างไม่ค่อยจะลงตัว เรา เพื่อน เเม่เพื่อน ช่วยกันทำพาน เราขอเเม่ไปบ้านเพื่อนประมาณสามทุ่มกว่า เราได้ยินเสียงเเทรกของพ่อ พ่อบอกว่า ดึกขนาดนี้ ทำไมไม่ไปนอนบ้านนั้นเลยหละ เราเลือกที่จะเงียบ ทำไมเค้าไม่รู้นิสัยเราเลย ว่าเราเป็นคนเเบบไหน เค้าไม่เชื่อใจเราเลย เค้าทำเหมือนเราชั่วมากอ่ะ
2. เรื่องมีเเฟน พ่อกับเเม่จะบอกเสมอว่า ค่อยมีเเฟนตอนทำงาน คนดีดีอยู่ที่ทำงาน เรียนอยู่ ตอนนี้คบกันเป็นเพื่อนกันไปก่อน เราไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้ เราเเอบเเม่มีเเฟน คบๆเลิกๆ การเรียนเราก็ไม่ได้เเย่ลง เเต่เรามีความสุขขึ้นนะ จะเศร้าๆหน่อยตอนเลิกกัน เเต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ถึงเรามีเเฟนอ่ะ เราก็รู้ลิมิตของช่วงวัยน่ะ ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร เเต่พ่อกับเเม่เราไม่เข้าใจไง เราเข้าใจว่าเค้าหวังดี เเต่เเบบเราก็งงน่ะ ว่าเค้าจะมาเจอกัน เค้าไม่เคยรัก หรือ ชอบใครมาก่อนเลยหรอ เค้าเป็นคนที่ทำให้เราคิดว่า "ถ้าเรามีลูก เราจะไม่สอนลูกเเบบนี้" ความคิดโบราณมันดีน่ะ ดีมากเลยเเหละ เเต่เเบบ นั่นมันโบราณไง มันไม่ใชปัจจุบัน มาเจอกันตรงกลางไม่ดีกว่าหรอ เราบอกเค้าไปเเล้ว เเต่เค้าตอบเรามาว่า "ใช่สิ เเกเก่งเเล้วหนิ เก่งไปหมดทุกอย่าง เก่ง" ตอนนี้พี่เรามีเเฟน เเฟนพี่เราก็ดูเป็นคนดีน่ะ ตอนนี้พี่เราฝึกงานละ พี่เราตั้งสถานะคบกับเเฟนในเฟส เราเลยถามพี่เราว่า จะให้เกริ่นบอกเเม่มั้ยว่ามีเเฟน พี่เราก็โอเค เราบอกเเม่ประมาณว่าเหมือนพี่จะมีเเฟนน่ะ เเม่เราบอกเราว่า ไปบอกพี่เลยน่ะ ว่าส่งให้ไปเรียน ไม่ใช่ไปอ้อร้อ (พี่เราเป็นคนดีมากกว่าเราอีก เชื่อฟังไม่เถียง ขนาดคณะเรียนยังเอาที่เเม่เลือกให้เลย ซึ่งพี่เราไม่ชอบเลยสักนิด) เราเถียงเเม่กลับว่า นี่ไม่รู้จักนิสัยลูกตัวเองเลยหรอ มันเเค่มีเเฟน มันไม่ได้จะไปเป็นกรี่ เเม่เราเลือกที่จะเงียบ เเต่เราก็รู้เเหละว่าถึงบอกไปเเบบนี้ ก็ไม่ทำให้ความคิดเค้าเปลี่ยนไปอยู่ดี เค้าเอาตัวเองเป็นที่ตั้งทุกอย่าง เค้าอ่านข่าวเยอะน่ะ ทำไมเค้าไม่รู้ว่าปัญหาท้องในวัยเรียนอ่ะ มันเกิดจากการที่พ่อเเม่ไม่เข้าใจด้วยส่วนหนึ่ง เราอิจฉาน่ะ คนที่สามารถบอกเเม่ได้ว่ามีเเฟน เเล้วคบกันเเบบมีเเม่คอยให้คำปรึกษา ตอนนี้เวลาเราอกหัก เพื่อนก็จะคอยปลอบ ไม่ใช่พ่อเเม่ อึดอัดจังเลย
เราอยากถามว่า
เราควรทำยังไงดี เราไม่ใช่พี่เราที่เลือกจะเงียบ เราเครียดมากอ่ะหลายๆอย่าง