เรื่องมาเล่าเกี่ยวกับคนในบ้านอะค่ะคือเรามีพี่ชายอยู่คนนึงเเต่ขอไม่นับเป็นพี่นับเป็นหัวขโมยดีมั้ยคือมันอะเป็นลูกของลุงเราเเต่บังเอิญพ่อเเม่มันไม่เลี้ยงเเม่เราเลยรับเลี้ยงมันคือลูกพี่ลูกน้องอะค่ะชีวิตเราดีอยู่ช่วงหนึ่งช่วงอายุ10-11ขวบช่วงนั่นมันไปเรียนบวชเป็นเณรคือชีวิตเราดีมากใช้ชีวิตมีตวามสุขโดยไม่ระเเวงอะไรเเต่นั้นมันก็เเค่ช่วงเวลาสั้นๆประมาณเรา12-13มันก็เลิกบวชออกมาเรียนปวชละชีวิตก็เริ่มยากขึ้นทุกวันเล่าเลยช่วงเเรกติดเพื่อนกลับดึกทำให้ทางบ้านห่วงขอตังทุกวันกินท่อมสูบบุหรี่เเต่งรถรถพังซึนั่นรถที่เป็นชื่อของเเม่เรามันขโมยข้าวไปขายเพื่อนกินท่อมซื้อบุหรี่ด่าทิคนในบ้านก้าวร้าวด่าตายายพ่อเเม่เราเคยคิดที่จะฆ่าตาเคยเถียงยายจนยายเป็นลมพูดไม่ได้2-3วันชอบขโมยเสื้อผ้าเราไปใส่กางเกงเสื้อรองเท้าหูฟังขโมยเงินลักเล็กขโมยน้อยเคยจะมาขอมีอะไรด้วยซ้ำเเต่เราปฏิเสธมันไปเราไม่กล้าบอกพ่อเเม่ตายายเรื่องนี้เลยเราใช้ชีวิตอยู่บ้านเเบบระเเวงอยู่ตลอดทุกคนคิดว่าไงคะสมควรเเล้วหรอจิตสำนึกความเป็นคนอยู่ที่ไหนเหนื่อยที่จะอยู่ร่วมกับคนเเบบนี้ใครพูดอะไรมันก็ไม่ฟังมันเถียงอย่างเดียวควรทำยังไงดีคะ
โดนคุกคามโดนขโมยของใช้